De term "schommel" heeft brede associaties. Om te beginnen verwijst het naar een bepaalde zangerige ritmische stijl die is gebaseerd op een triplet-onderverdeling van de beat. Dit voortstuwende effect werd in de jaren twintig door stride pianisten geïntroduceerd en is door de decennia heen een veelvoorkomend kenmerk van jazz geweest.
Swing verwijst echter ook naar de jazzstijl die populair was van ongeveer 1930 tot rond de Tweede Wereldoorlog. Swingmuziek werd meestal uitgevoerd door bigbands en bereikte een breed publiek via de radio, op platen en in danszalen in het hele land.
Bigbands
Voor de jaren dertig waren kleine ensembles, meestal bestaande uit een trompet, trombone, klarinet, tuba of bas, banjo of piano, en drums, uitgevoerde jazz. Elk instrument had een specifieke rol in het ensemble, en afgezien van de melodie werden er vaak partijen geïmproviseerd. Deze gesegmenteerde benadering werd ook doorgevoerd in de bigbands van de swingmuziek. Maar in plaats van een klein ensemble bestond swingmuziek uit een sectie van drie of vier trompettisten, drie of vier trombonisten, vijf saxofonisten die vaak dubbelden op klarinetten, een piano, een bassist in plaats van een tubaspeler, een gitarist en een trommelaar.
Swingbandarrangementen bestonden voor een groot deel uit eenvoudig, herhaald materiaal of 'riffs', die afwisselden tussen contrapuntische lijnen en intense unisono-ritmes. Improvisatie speelde ook een prominente rol, en solisten speelden terwijl de rest van de band, afgezien van de ritmesectie, afhaakte of gearrangeerde achtergrondlijnen speelde.
Populariteit van swingmuziek
Een verklaring voor de populariteit van swingmuziek is dat de intensiteit en het verlaten van de muziek plezier en vrijheid vertegenwoordigden in een tijd waarin het land in moeilijke tijden verkeerde. De Grote Depressie zorgde ervoor dat Amerikanen leden, en dansen op swingmuziek was een manier voor mensen om hun zorgen te vergeten. In de jaren dertig symboliseerde schommeling vreugde en gemak, waarvan het gewicht werd weerspiegeld in Duke Ellington's stuk, "Het betekent niets (als het die swing niet heeft)."
Belangrijke swingmuzikanten
- Graaf Basie: Beschouwd als een van de beste bandleiders in de jazz, leidde Count Basie zijn orkest bijna 50 jaar. Zijn band stond bekend om het spelen van eenvoudige, vaak bluesachtige arrangementen waarbij de nadruk lag op het gemakkelijke ritmische gevoel, een aspect van swing waar bands uit de omgeving naar streefden.
- Gene Krupa: Krupa werd in de jaren dertig beroemd toen hij drumde met de band van Benny Goodman. Hij had een flamboyante stijl, zoals blijkt uit opnames zoals Goodman's "Sing, Sing, Sing." Hij wordt beschouwd als een van de meest invloedrijke drummers in de jazz, niet alleen vanwege zijn spel, maar ook vanwege zijn rol bij het standaardiseren van jazzdrummen techniek.
- Buddy Rich: Rich's krachtige en snelle drumwerk maakte hem tot een van de bekendste bigbanddrummers. Hij speelde met Artie Shaw, Benny Carter en Frank Sinatra. Hij leidde ook zijn eigen succesvolle bigband tot in de jaren 80, jaren na de hoogtijdagen van de swing.
- Freddie Groen: Freddie Green staat bekend om het definiëren van de rol van gitaar in een bigband-setting en genoot van een 50-jarige carrière bij het orkest van Count Basie. Zijn stijl van gitaarspelen stond bekend om zijn harmonische precisie en de manier waarop het met de drums verweven was.
- Tommy Dorsey: Dorsey's kenmerkende lyrische trombonespel maakte zijn bigband een van de meest populaire tijdens het swingtijdperk. Zijn band bestond uit Buddy Rich, Gene Krupa, Frank Sinatra en vele andere topmuzikanten.
