Beschouwd als de eerste volledig Amerikaanse muziek, was ragtime populair tegen het einde van de 19e eeuw en in de eerste twee decennia van de 20e eeuw, ongeveer 1893 tot 1917. Het is de muziekstijl die aan de jazz voorafging.
Zijn ritmes maakten het levendig en veerkrachtig, en daarom ideaal om te dansen. De naam wordt verondersteld een samentrekking te zijn van de term 'rafelige tijd', die verwijst naar de ritmisch afgebroken melodieën.
Oorsprong van Ragtime-muziek
Ragtime ontwikkelde zich in Afro-Amerikaanse gemeenschappen in de zuidelijke delen van het Midwesten, met name St. Louis.
De muziek, die voorafging aan de explosie van geluidsopnames, werd wijdverbreid door de verkoop van gepubliceerde bladmuziek en pianorollen. Op deze manier staat het in schril contrast met vroege jazz, die werd verspreid door opnames en live optredens.
De eerste ragtime-componist die zijn werk als bladmuziek liet publiceren, was Ernest Hogan, die de eer krijgt voor het bedenken van de term 'ragtime'. Zijn lied "La Pas Ma La" werd gepubliceerd in 1895. Hogan is problematisch in de geschiedenis van ragtime omdat een van zijn populairste nummers een racistische smet bevatte, die veel Afro-Amerikaanse fans van het genre boos maakte.
Hier zijn enkele van de meest bekende ragtime-componisten.
Scott Joplin
Misschien wel de meest bekende componist van ragtimemuziek, Scott Joplin (1867 of 1868 -1917), componeerde twee van de meest bekende en populaire stukken van het genre, "The Entertainer" en "Maple Leaf Rag". Hij werd vaak aangeduid met de bijnaam "de koning van ragtime", en was een productief componist, die tijdens zijn korte carrière bijna vier dozijn originele ragtime-werken schreef, waaronder een ballet en twee opera's.
Joplin stierf in 1917 op 48- of 49-jarige leeftijd (er is enige verwarring over wanneer hij daadwerkelijk werd geboren). Zijn muziek herleefde in de jaren zeventig, mede dankzij de film "The Sting" uit 1973 met in de hoofdrollen Robert Redford en Paul Newman en met "The Entertainer" als hoofdthema. Joplin ontving in 1976 postuum een Pulitzerprijs.
Jelly Roll Morton
Ferdinand Joseph LaMothe (1890 – 1941), beter bekend als Jelly Roll Morton, werd later bekend als bandleider en jazzmuzikant, maar zijn vroege composities, toen hij in clubs in New Orleans speelde, bevatten nummers als als "King Porter Stomp" en "Black Bottom Stomp." Morton was een productieve artiest en een uitgesproken persoonlijkheid, bekend om zijn vermogen om te promoten zichzelf.
Eubie Blake
James Hubert "Eubie" Blake (1887 – 1983), schreef mee aan "Shuffle Along", de eerste Broadway-musical die werd geschreven en geregisseerd door Afro-Amerikanen. Zijn andere composities waren onder meer 'Charleston Rag' (die hij misschien schreef toen hij nog maar 12 jaar oud was) en 'I'm Just Wild About Harry'. Hij begon met het spelen van ragtime piano in vaudeville-acts.
James P. Johnson
Een van de grondleggers van de stijl die bekend staat als pas piano, combineerde Johnson (1894 -1955) elementen van ragtime met blues en improvisatie en leidde zo de weg naar vroege jazz. Hij had invloed op jazzgrootheden als Count Basie en Duke Ellington. Hij componeerde 'Charleston', een van de kenmerkende ragtime-songs van de jaren twintig en werd beschouwd als een van de beste jazzpianisten van zijn generatie.
Joseph Lam
Aangemoedigd door zijn held, Scott Joplin, liet Lamb (1887-1960) tussen 1908 en 1920 veel van zijn vodden publiceren. Hij was lid van de "Big Three" ragtime-componisten, waaronder ook Joplin en James Scott. Hij was van Ierse afkomst, een van de weinige ragtime-componisten die niet van Afro-Amerikaanse afkomst was.
James Scott
Een ander lid van ragtime's "Big Three", Scott (1885 - 1938) publiceerde "Climax Rag", "Frog Legs Rag" en "Grace and Beauty" uit Missouri, de hub van ragtime.
