Amerikaanse volksmuziek heeft geen precieze benoembare oorsprong omdat het organisch meer uit een gemeenschappelijke traditie voortkwam dan voor amusement of winst. Er zijn volksliederen die dateren zo ver terug dat ze kunnen worden beschouwd als mondelinge geschiedenissen. Zeker, in Amerika, liedjes van traditionele Amerikaanse folkzangers als Leadbelly en Woody Guthrie verhalen vertellen die vaak niet eens in geschiedenisboeken voorkomen.
Vanaf het begin is volksmuziek de muziek van de arbeidersklasse geweest. Het is gericht op de gemeenschap en heeft zelden commercieel succes gehad. Het is per definitie iets dat iedereen kan begrijpen en waaraan iedereen mag deelnemen. Volksliederen variëren in onderwerp van oorlog, werk, burgerrechten en economische tegenspoed tot onzin, satire en natuurlijk liefdesliedjes.
Vanaf het begin van de Amerikaanse geschiedenis is volksmuziek verschenen op momenten dat de mensen het het meest nodig hadden. De vroegste volksliederen kwamen op uit slavenvelden als spirituals zoals 'Down by the Riverside' en 'We Shall Overcome'. Dit zijn liedjes over strijd en ontbering, maar ook vol hoop. Ze kwamen voort uit de behoefte van de werkneemster om naar een plek in haar hoofd te gaan waar ze wist dat er meer in de wereld was dan de ontberingen waarmee ze op dat moment werd geconfronteerd.
Gemeenschappelijke grond vinden door middel van muziek
De 20e eeuw bracht volksmuziek terug in de Amerikaanse psyche toen arbeiders streden en staakten voor kinderarbeidswetten en de achturige werkdag. Arbeiders en volkszangers verzamelden zich in kerken, huiskamers en vakbondszalen en leerden liedjes die hen hielpen om te gaan met hun ruige werkomgeving. Joe Hill was een vroege folk songwriter en vakbond agitator. Zijn liedjes pasten de deuntjes van baptistenhymnen aan door de woorden te vervangen door verzen over de aanhoudende arbeidsstrijd. Deze deuntjes worden sindsdien gezongen tijdens arbeidersstakingen en in vakbondszalen.
In de jaren dertig beleefde volksmuziek een heropleving toen de aandelenmarkt instortte en overal arbeiders werden verdreven, op zoek naar banen. Een reeks droogtes en stofstormen moedigde boeren aan om uit de Dust Bowl-regio te vertrekken en naar beloften in Californië en de staat New York te gaan. Deze gemeenschappen werden gevonden in goederenwagons en junglekampen, terwijl arbeiders probeerden hun weg te vinden van baan naar baan.
Woody Guthrie was een van die arbeiders die naar Californië ging op zoek naar betaald werk. Woody schreef honderden liedjes tussen de jaren dertig en zijn dood in 1967 van Huntington's Chorea.
In de jaren 40 begon bluegrass te evolueren als een apart genre met grootheden als Bill Monroe en de Blue Grass Boys, waaruit de banjo-legende voortkwam Earl Scruggs en gitarist Lester Flatt, evenals Del McCoury en anderen.
Een nieuwe generatie volksliederen
In de jaren ’60 bevond de Amerikaanse arbeider zich opnieuw in een strijd. Deze keer ging het niet om lonen of uitkeringen, maar om burgerrechten en de oorlog in Vietnam. Amerikaanse volkszangers verzamelden zich in coffeeshops en bij hootenannies in San Francisco en New York. Ze pakten de erfenissen van Woody Guthrie en anderen op en zongen liedjes over de zorgen van de dag. Uit deze gemeenschap steeg Folk De supersterren van Rock inclusief Bob Dylan, Joni Mitchell en Joan Baez. Hun werk ging over alles, van liefde en oorlog tot werk en spel. De Volksrevival uit de jaren 60 bood politiek commentaar en formuleerde een krachtige belofte voor verandering.
In de jaren zeventig begon volksmuziek naar de achtergrond te verdwijnen, toen de VS zich terugtrokken uit Vietnam en de burgerrechtenbeweging haar grootste triomfen beleefde. Gedurende het decennium bleven volkszangers volharden. James Taylor, Jim Croce, Kat Stevens en anderen schreven liedjes over relaties, religie en het voortdurend veranderende politieke klimaat.
In de jaren tachtig richtten volkszangers zich op de door Reagan geleide economie en trickle-down-economie. In New York opende het Fast Folk Café en bracht Suzanne Vega, Michelle Shocked en John Gorka voort.
Het beste moet nog komen
Vandaag, Amerikaanse volksmuziek begint weer aan te zwellen nu de arbeidersklasse zich in een positie van economische recessie en sociale verandering bevindt opwelt voor iedereen, van de werkende en middenklasse tot LGBT-mensen, immigranten en anderen die strijden voor gelijkwaardigheid. Nu er zorgen zijn ontstaan over burgerrechten voor LGBT-werknemers en onrust in het Midden-Oosten, hebben volkszangers in New York, Boston, Austin, Seattle en lagere Appalachen zijn naar voren gekomen met een nieuwe, innovatieve benadering van traditionele muziek.
De alt-country beweging die in de jaren negentig tot een hoogtepunt kwam, heeft plaatsgemaakt voor een Americana-opleving. Een nieuwe generatie bluegrassbands is veranderd met het idee van nieuw gras en progressieve bluegrass, elementen van jazz en klassieke muziek aan de mix toe te voegen, via artiesten als de Punch Brothers, Sarah Jarosz, Vreugde doodt verdriet en verschillende anderen die uit de akoestische muziekscene van New England en New York zijn gekomen. De indierockscene van de vroege jaren 2000 heeft akoestische muziek omgevormd tot iets waar mensen nu naar verwijzen als "indie-folk" of 'indie roots', wat in feite een mix is van indie-rock en traditionele songelementen en akoestische instrumenten. Bands die gestimuleerd worden door de populariteit van Mumford & Sons en de Lumineers duiken overal in de mainstream muziekscene op.
Volksfestivals doen het ook goed met een jonger publiek dat zich aansluit bij de generatie van hun ouders om folk te vieren singer/songwriters als variant als Kris Kristofferson, Dar Williams, Shovels + Rope en Carolina Chocolade druppels.
Volkslabels zoals Red House en Lost Highway duiken op in het hele land, en nieuwkomers steken de Amerikaanse Interstates over om hun liedjes te zingen in bars, clubs, koffiehuizen, Unitarian Universalist Churches, bij vredesdemonstraties en huisconcerten.
Met de voortdurend evoluerende sociaal-economie in Amerika en wereldwijd, zal volksmuziek zeker een uitlaatklep blijven bieden voor gemeenschappen om zich te verenigen op sociaal commentaar.
