Bebop is een stijl van jazz- die zich in de jaren veertig ontwikkelde en wordt gekenmerkt door improvisatie, snelle tempo's, ritmische onvoorspelbaarheid en harmonische complexiteit.
Tweede Wereldoorlog maakte een einde aan de hoogtijdagen van schommel en zag het begin van bebop. Big bands begonnen te verschrompelen toen muzikanten naar het buitenland werden gestuurd om te vechten. Om deze reden zagen de jaren veertig een golf van kleinere ensembles, zoals kwartetten en kwintetten. Groepen bestonden vaak uit een of twee hoorns, meestal saxofoon en/of trompet, bas, drums en piano. Door de aard van het zijn in een kleiner ensemble, verlegde bebop de muzikale focus van ingewikkelde bandarrangementen naar improvisatie en interactie.
Avontuurlijke Improvisatie
De arrangementen uit het swingtijdperk bestonden voornamelijk uit gecomponeerde secties, maar met bepaalde secties die waren bedoeld voor improvisatie. Een bebop-melodie zou echter eenvoudigweg bestaan uit een uitspraak van het hoofd, of hoofdthema, uitgebreide solo's over de harmonische structuur van het hoofd, en dan een laatste uitspraak van het hoofd. Het was gebruikelijk voor bebop-muzikanten om nieuwe, complexe melodieën te componeren over bekende akkoordenschema's. Een voorbeeld hiervan is Charlie Parker's "
Beyond Swing
Met een focus op improvisatie zorgde bebop voor een explosie van innovatie. Hoewel veel aspecten van swing werden geïmporteerd, zoals het op triplet gebaseerde swinggevoel en een neiging tot blues, speelden bebop-muzikanten deuntjes op veel snellere tempo's. Geïnspireerd door de meer harmonisch en ritmisch experimentele spelers uit het swingtijdperk, zoals Coleman Hawkins, Lester Young, Art Tatum en Roy Eldridge - bebop-muzikanten breidden het palet van musical uit apparaten. Solisten hielden zich niet langer bezig met lyriek en benadrukten in plaats daarvan ritmische onvoorspelbaarheid en harmonische complexiteit.
En niet alleen de solisten waren belangrijk. De komst van bebop betekende een uitbreiding van de rollen van de ritmesectie. In de bebop waren ritmesectiespelers niet langer alleen maar tijdwaarnemers, maar hadden ze interactie met de solist en voegden ze hun eigen versieringen toe.
Onzin lettergrepen
De term "bebop" is een klanknabootsende verwijzing naar de geaccentueerde melodische lijnen van de muziek. Soms afgekort tot 'bop', werd de naam hoogstwaarschijnlijk met terugwerkende kracht aan de stijlmuziek gegeven, omdat de muzikanten zelf hun stijl vaak eenvoudigweg 'moderne jazz' noemden.
Belangrijke Bebop-muzikanten:
- Charlie Parker – Altsaxofonist Charlie Parker speelde als jonge muzikant in veel swingbands, waaronder die van Jay McShann en Earl Hines. Nadat drummer Jo Jones een bekken naar hem gooide omdat hij slecht speelde, begon Parker obsessief te oefenen. De stijl die hij ontwikkelde, combineerde lyriek met een ongeëvenaarde beheersing van harmonie en techniek. Al snel werd hij in de jaren 40 vaak geïmiteerd door musici en tot op de dag van vandaag bestuderen jazzmusici zijn aanpak. Veel van zijn composities worden beschouwd als jazzstandards, waaronder 'Confirmation', 'Moose the Mooche' en 'Billie's Bounce'.
- Dizzy Gillespie – Trompettist Dizzy Gillespie blies de trompet nieuw leven in. Grotendeels beïnvloed door Roy Eldridge, verlegde Gillespie de grenzen van het instrument en speelde hij snelle en behendige melodische lijnen in al zijn registers. Samen met Charlie Parker wordt Gillespie gecrediteerd met het definiëren van bebop.
- Thelonious Monk - Sterk beïnvloed door de Harlem stride pianostijlen van James P. Johnson en Fats Waller, pianist Thelonious Monk hielp bij het ontwikkelen van bebop in Minton's Playhouse, een club in Harlem waar muzikanten in de jaren '40 hun improvisatie-experimenten testten. Monks eigenzinnige en unieke harmonieën braken met de conventies en verlegden de grenzen van de jazz. Zijn composities, zoals 'Blue Monk', 'Epistrophy' en 'In Walked Bud', vertegenwoordigen een groot deel van de hedendaagse jazzstandaarden.
- Max Roach – Een drummer die met vrijwel alle top heeft gewerkt jazz- muzikanten in de jaren 40, is Max Roach verantwoordelijk voor de ontwikkeling van de bebop-benadering van drums. Tijdens het spelen met Charlie Parker, Dizzy Gillespie en Miles Davis, verlegde Roach de focus van de basdrum naar het ride-cimbaal als het belangrijkste tijdwaarnemingselement van het drumstel. Dit zorgde voor een vrijer en flexibeler geluid in het algemeen, waardoor de solist de ruimte kreeg om met ritme te experimenteren en de drummer de ruimte kreeg om met de solist te communiceren.
