Top 10 Bob Marley-songcovers van niet-reggae-artiesten

Eric Clapton - "Ik schoot de sheriff"

Toen Eric Clapton, die voorheen vooral bekend was als bluesgitarist, Bob Marley's "I Shot the Sheriff," het zoomde snel naar de top van de hitlijsten, waar het Clapton's eerste # 1 werd raken. De populariteit van dit covernummer heeft ervoor gezorgd dat Bob Marley internationale bekendheid heeft gekregen en werd uiteindelijk een behoorlijk belangrijk punt in de reggaegeschiedenis. Afgezien van alle historische dingen, is de versie van Clapton echter geweldig en trouw aan het nummer zelf, terwijl Clapton's briljante gitaarvaardigheden worden benadrukt.

Gilberto Gil - "No Woman, No Cry" ("Nao Chore Mais")

Legendarisch Braziliaanse muzikant en Braziliaanse Tropicalia-meester (en overigens de Braziliaanse minister van Cultuur) Gilberto Gil zei: bossa nova draai aan dit lieve Bob Marley-nummer. Het is een logische combinatie en een die uiteindelijk spectaculair werkte.

Tara Nevins - "Talkin' Blues"

"Talkin' Blues" is een minder bekend maar buitengewoon krachtig nummer van Bob Marley, en deze cover, die violist Tara Nevins en haar cohorten hebben een oude tijd behandeling, is het bewijs dat een goed geschreven nummer goed kan werken in elk genre. Het zacht plonsen banjo en twangy countryzang werken verrassend goed met de op vrijheidsstrijders gerichte teksten.

Volledige openheid: de auteur van dit artikel is een vriend van een aantal van de muzikanten op dit nummer.

Keith Frank - "Geen zorgen / Three Little Birds"

Keith Frank, een van zydeco de heersende koningen van de muziek, mengden de vrolijke klassieker "Three Little Birds", die Bob Marley beide opnam rotsvast en reggae versies van, met nog een vrolijk kleintje Evangelie tune genaamd "Geen zorgen te maken." Het is een pittige mix, en Frank's zielige zang en rijvaardigheid accordeon zijn meer dan een beetje verslavend.

Johnny Cash en Joe Strummer - "Redemption Song"

Oke. Dus. Je neemt een van de beste nummers ooit geschreven door een van de beste songwriters in de geschiedenis, legt het in handen van een countrylegende en een van de grootste vernieuwers van punkrock. Wat zou er mis kunnen gaan? Helemaal niets, mijn vrienden. Helemaal niets. De hese bariton van Johnny Cash past perfect bij de ruige zang van The Clash-oprichter Joe Strummer, en het algehele effect is vrijwel uitstekend.

Nieuwe Grass Revival - "One Love / People Get Ready"

New Grass Revival deed deze cover van "One Love/People Get Ready" van Bob Marley in 1983, toen de line-up van de band bestond uit Bela Fleck, Sam Bush, Pat Flynn en John Cowan. Deze groep hot pickers, die sindsdien allemaal muzikale goden zijn geworden voor velen, hebben bluegrassmuziek volledig opnieuw gedefinieerd met hun innovatieve en verreikende gebruik van hun traditionele instrumenten. Dit nummer is slechts een van de vele voorbeelden van hun creatieve grensverleggende, en het is inderdaad prima.

Annie Lennox - "Tevergeefs wachten"

Als je een Venn-diagram hebt gemaakt waarin de ene cirkel "Mensen die van Bob Marley houden" en de andere "Mensen die van de film houden" Toevalstreffer', misschien zijn er vijf mensen op aarde die in het kleine overlappende gebied zijn gevallen. Dat gezegd hebbende, veel mensen hoorden dit nummer voor het eerst in die film. En iedereen dacht hetzelfde: "Wauw, dat nummer van Annie Lennox doet me een beetje denken aan dat nummer van Bob Marley... wacht... ik denk het is dat nummer van Bob Marley!" Lennox nam het nummer echt en maakte het haar eigen, en het resultaat is best mooi.

Julie Crochetiere - "Mellow Mood"

Iemand gaf me laatst deze cd van singer-songwriter Julie Crochetiere uit Montreal tijdens een conferentie jaar, en het ging meteen in het vak "Om naar te luisteren", en ik ontdekte het pas een paar maanden later geleden. Het bleek dat ik uiteindelijk woedend op mezelf werd omdat ik er niet eerder naar luisterde - ze is een beetje Norah Jones, een beetje Carla Bruni en misschien een beetje Feist, en haar sexy, soulvolle versie van "Mellow Mood" is behoorlijk moeilijk te weerstaan.

Ken Emerson - "Kleine bijl"

Ken Emerson is een Hawaiiaanse slack key en bottleneck bluesgitarist die de rode draad tussen elk genre verkent en af ​​en toe ook banden met andere genres aangaat. Dat is hier het geval, waar hij een licht, jankend tintje geeft aan een redelijk intens nummer. Het heeft een mooi vintage gevoel en, om voor de hand liggende redenen, een geweldig eilandgevoel.

Subliem - "Zimbabwe"

Dingen waar niemand ooit uit zou moeten groeien, zijn onder meer aardbeienmilkshakes, wanten en het midden van de jaren 90 ska-getint punk- band Subliem. Hun oeuvre werd abrupt afgebroken toen hun leadzanger, Bradley Nowell, in 1996 op 28-jarige leeftijd stierf. Sindsdien zijn er verschillende albums met niet-studiotracks uitgebracht... hedendaagse veldopnames, zo u wilt. Deze versie van "Zimbabwe" is in wezen gewoon Nowell en zijn gitaar, en hoewel het een vreemde nevenschikking is (zuidelijke Californische skatepunk die liedjes van Afrikaanse bevrijding zingt), werkt het, vooral vanwege de pure ernst in Nowell's stem.