Ze ziet eruit alsof ze in haar eigen wereld is wanneer ze haar bas speelt, ogen dicht en soms met haar rug naar het publiek. Maar Kathi Wilcox, voorheen van de feministische punkband Bikini Kill en nu schommelend in de Julie Ruin, is een waarnemer. Ze ziet de monden van jonge meisjes gapen naar haar wapenzuster, Kathleen Hanna. Ze ziet de verbijstering.
"Ik was zo blij voor Kathleen dat ze die bandervaring kreeg, waar het alleen het publiek was dansen en plezier maken, en niet bang zijn dat iemand een ketting naar haar hoofd gooit', zei Wilcox in een recente telefoon interview. "[Deze shows] lijken meer op, mensen staan vol ontzag naar Kathleen te staren, want het is zoiets als: 'Je leeft nog!'... alsof ze een hologram is of zoiets."
buitenaardse zij
De bassist zei grinnikend dat ook zij de verbijsterde behandeling van het clubpubliek krijgt. Maar ze is zich bewust van de betekenis van het opnieuw delen van het podium met Hanna. Het paar vormde de helft van een van de belangrijkste punkbands van de jaren 90
"Toen Bikini Kill uit elkaar ging, dacht ik: 'Ik ga nooit meer in een band zitten. Ik word een anoniem persoon. … Ik ga een boek schrijven. Ik ga honden uitlaten.' Ik wilde gewoon iets anders doen dat niets te maken had met in een band zitten of muziek spelen of wat dan ook. En gedurende vijf jaar – vier of vijf jaar – was ik helemaal blij dat ik niets te maken had met het spelen van muziek.”
In de tussentijd werkte ze bij de Washington Post als redactiemedewerker voor de entertainmentsectie en inderdaad met uitgelaten honden. Zij en echtgenoot Guy Picciotto van Fugazi had een dochter en hield een laag profiel. Wilcox onderzocht wel een eenmalig project zonder druk, de Casual Dots, maar het was de Julie Ruin die haar ongeveer drie jaar geleden weer fulltime in de muziek lokte.
Terugkeer van de ruïne
TJR deelt een naam met Hanna's solo-plaat uit 1998, en deze incarnatie speelt een paar nummers van die release. Maar deze versie is echt een gezamenlijke inspanning en een behoorlijke democratie. Naast Hanna en Wilcox bevat de Julie Ruin zang en synths van Kenny Mellman (van de iconische draggroep Kiki en Herb), gitaren van Sara Landeau en drums met dank aan Carmine Covelli. Run Fast kwam uit in september 2013 en veroorzaakte een waanzinnige hernieuwde interesse in riot grrrl, Bikini Kill en Hanna zelf. De documentaire De punkzanger volgt Hanna's strijd tegen vrouwenhaat en later een slopend gevecht met de ziekte van Lyme.
Dus Wilcox weet hoe speciaal de Julie Ruin-concerten zijn geweest voor het publiek - en voor haar medemuzikanten. "Ik heb het gevoel dat mensen heel aardig zijn geweest." Ze giechelde. “… Ze zijn gewoon zo blij om ons op het podium te zien dat het dit gevoel van vreugde in de kamer is. En het is natuurlijk heel verheugend om shows voor mensen te kunnen spelen als ze daar zin in hebben."
De Julie Ruin is een vooruitstrevende eenheid, maar Hanna en Wilcox zijn ook bezig geweest hun Bikini Kill-voetsporen te volgen. Samen met BK-drummer Tobi Vail hebben ze hun oude opnames geplunderd en ze onafhankelijk opnieuw vrijgeven. Wilcox zei dat het proces zeer tijdrovend maar lonend is geweest. De bassist was er snel bij om alle geruchten dat Bikini Kill zou worden herenigd in te perken (gitarist Billy Karren houdt contact via e-mail, maar is niet erg betrokken bij de re-releases). Zelf zou ze het niet uitsluiten, maar de bruisende deuntjes van de Julie Ruin zijn nu meer haar ding.
Beproefde melodieën
TJR heeft een live opname gemaakt van "This Is Not a Test" van Bikini Kill, waarvan Wilcox zei dat het respectvol ouder is geworden. Maar "Er zijn enkele Bikini Kill-nummers die ik me gewoon niet kan voorstellen om te spelen", merkte ze op. “‘Rebellen meisje’ zou gewoon raar zijn, waarschijnlijk. Maar ik weet het niet. Ik denk dat ik me er niet echt dierbaar bij voel; maar tegelijkertijd voelt het anders voor mij om het nu te spelen omdat ik zoveel ouder ben. Ik heb niet hetzelfde gevoel voor de nummers, maar ik weet dat ze speciaal zijn voor andere mensen."
Ze snapt het - ze herinnerde zich dat ze had gezien... de Stooges in 1999 of 2000, in de hoop klassiekers te horen Leuk huis en schrap zetten voor nieuwer materiaal waar niemand om gaf. Maar de Julie-ruïne hoeft zich geen zorgen te maken dat mensen tijdens de frisse deuntjes naar het toilet gaan. Alle nummers uit Ren snel zijn rauwe, moderne disco-punk lekkernijen. Elk lid brengt een vleugje van zijn of haar persoonlijkheid naar het stel.
En wat de duurzame samenwerking van Wilcox met Hanna betreft, de bassist zegt dat het met de jaren is verbeterd.
"Ik heb het gevoel dat we in de loop der jaren veel dichterbij zijn gekomen", zei ze. “Ik bedoel, we waren vrienden in Bikini Kill, maar niet zoals we nu zijn. Ik weet zeker dat veel ervan is dat we niet in die band zitten - want dat was een moeilijke band om in te zijn. En deze band is niet een harde band om in te zitten. Deze band is een heel gemakkelijke band om in te spelen.”
The Julie Ruin ging in augustus 2015 de studio in met Eli Crews (Lorde, tUnE-yArDs) om te werken aan een vervolg op Ren snel.
