Omdat het genre zo'n aanzienlijke ruimte inneemt binnen het weefsel van de muziek uit de jaren 80, hebben arena-rockartiesten de neiging om snel op te duiken in een discussie over het popmuziekaanbod van het tijdperk. Dit soort ongecompliceerde, mainstream rockmuziek - soms zelfs minachtend aangeduid als middle-of-the-road (MOR) rock - heeft natuurlijk andere namen gekregen: stadionrock, albumrock, zelfs de pijnlijk brede, generieke naam pop-rock.
Maar waar het op neerkomt, is dat dit muziek was die gezegend was met een maximale aantrekkingskracht voor de demografische groep van 15 tot 50 jaar die platen kocht en concerten ging geven. Hier is een lijst met de meest essentiële artiesten van het genre.
Er is hier zeker een discussie over of deze progressieve rockband uit Bay Area arena rock/zachte rots leveranciers van de powerballad zou de eerste plaats op deze lijst moeten bezitten. Maar het lijdt weinig twijfel dat deze groep de meest typische artiest van het genre is van de eerste helft van de jaren '80, de piekperiode van de arenarock. Het samensmelten van het krachtige gitaarwerk van Neal Schon met de gevoelige keyboardmelodiek van Jonathan Cain was magisch genoeg, maar met Steve Perry als leadzanger die overuren werkte, trof de Journey-formule goud op talloze manieren die muziekfans nog steeds proberen te begrijpen vandaag.
Dit is bombastische, oprechte powerrock die zijn tijd definieerde en meer dan 30 jaar later verrassend goed standhoudt.
Foreigner had zich al in de late jaren '70 gevestigd als een van de leidende bands van album-georiënteerde rock (AOR) radio en transformeerde zichzelf van een outfit die zich in de begindagen vergiste aan de kant van rockende gitaaranthems tot een die gespecialiseerd is in keyboardgestuurde, ietwat gecastreerde popballads door de jaren heen droeg op. Dit is niet per se kritiek, want "I Want to Know It Love Is" belichaamt nog steeds de perfectie van popsongcraft, ondanks het opmerkelijke gebrek aan gitaarpunch.
Net als Journey deed Foreigner een beroep op de universaliteit van de powerballad in plaats van te proberen een bescheiden fanbase te behouden van kerels die een voorliefde hebben voor rockgitaren. De beste arena-rockbands leerden snel dat het aantrekken van vrouwen naar hun shows de sleutel was tot echt supersterrendom.
Nog een hardwerkende barband die zijn haken in de massa van Midden-Amerika verzonken, REO Speedwagon eveneens ging de jaren '80 niet helemaal tevreden met een succesvolle maar tot nu toe onopvallende carrière als gewoon een andere hardrock band.
Dus frontman Kevin Cronin en bandleden stroomlijnden en heroriënteerden zich om de improvisatiestijl uit het verleden te bagatelliseren ten gunste van hooks en nog eens hooks. "Keep on Loving You" blijft een van de meest perfecte singles van de arenarock, waarin met succes een mix van wereldklasse gitarist (in Gary Richrath) met de toenemende neiging van Cronin om liefdesliedjes van grote mainstream te zingen hoger beroep. De saladedagen zouden niet eeuwig doorgaan, maar zolang de goede tijden duurden, streden REO nobel om de titel van Amerika's populairste band.
Loverboy
In tegenstelling tot veel van zijn meer ervaren tijdgenoten, Canada's Loverboy wist gewoon niet beter dan te proberen gelijktijdig succes na te streven in de typisch oppositionele werelden van hardrock, pop en het opkomende geluid van nieuwe golf.
Er zijn maar weinig andere bands die deze indrukwekkende stunt hebben geprobeerd, laat staan volbrachten, maar gedurende de eerste jaren van de jaren '80, Loverboy regeerde oppermachtig toen de arena-rockband consequent het breedste net in het woeste water van de muziek wierp bedrijf.
Een felle gitaar-keyboard aanval speelde een grote rol in Loverboy's beste deuntjes, maar frontman Mike Reno en zijn compagnie begrepen het ook met een griezelige precisie dat powerballads niet alleen de sleutel tot het hart van een jong meisje kunnen zijn, maar ook een seizoenspas in de portemonnee van haar vriend.
Hoewel er een glanzende metamorfose van het hardere jaren '70-geluid van deze band nodig was om het supersterrendom van de jaren '80 te bereiken, Heart werd ongetwijfeld een van de belangrijkste artiesten uit die tijd in de arenarock dankzij een opgevoerde pop gevoeligheid. De zussen Ann en Nancy Wilson hebben een deel van de songwriting- en gitaargerichte aspecten van de groep die ze hadden opgebouwd, opgegeven helemaal opnieuw, maar nummers als "Never" en "What About Love?" belichaamde deze populaire stijl en leende het veel van zijn vorm.
Ann Wilson was, is en zal misschien voor altijd een van de meest powerhouse vocalisten van pop/rock blijven en, samen met haar gitariste zus, hielp een aanzienlijke deuk te maken in de algemene heerschappij van het mannelijke geslacht over arenarock en zijn andere vormen van toegankelijke hardrock derivaten.
Def Leppard
Het Engelse hardrockkwartet Def Leppard, een van de belangrijkste grondleggers van popmetal, deed meer om de kwaliteit van arenarock te verbeteren dan ooit om het te promoten. haar metaal. En dat is de reden waarom het enorme succes van deze band en zijn glanzende evolutie in de jaren '80 op de een of andere manier niet voldoet aan grove commercie.
Klassieke deuntjes als "Photograph" en "Animal" hadden een griezelig vermogen om een lange muzikale schaduw te werpen, en dat is Minstens zoveel dankzij solide songcraft als het ooit is geweest voor Mutt Lange's dominante, zij het zeer efficiënt productie. En wat powerballads betreft, zoek een nummer voor me dat een niveau van formuleachtige maar vreugdevolle perfectie heeft dat in de buurt komt van 'Love Bites' uit 1988.
Hardrock en arenarock uit de jaren 80 vertoonden zeker een vrij typische mannelijke overheersing, maar het decennium had ook een behoorlijk aandeel van zwaar inslaande vrouwelijke rockers. Joan Jett, Chrissie Hynde en Patty Smyth zijn misschien niet helemaal geschikt voor deze specifieke lijst, maar dat is alleen omdat Pat Benatar zo'n indrukwekkende stroom van rijdende stadionrotsexemplaren heeft losgelaten.
"Treat Me Right", "Heartbreaker" en "Hit Me With Your Best Shot" hebben het geluid van arenarock praktisch uitgevonden: gespierde riffs, sprankelende melodieën en kick-ass zang. De meeste succesvolle arena-rockartiesten hebben om voor de hand liggende commerciële redenen een manier gevonden om zoveel mogelijk pop-/rockgenres te overlappen. Maar Benatar leek het nooit te faken met haar gevoelige maar stoere persoonlijkheid.
.38 Speciaal
Hoewel .38 Special aanvankelijk de boogie droeg /Zuidelijke rots traditie die zo memorabel is ingesteld tijdens de jaren '70 door Lynyrd Skynyrd, veranderde de opkomst van Don Barnes als popvriendelijke frontman van de voormalige de groep in iets verrassend bevredigend. Ontdaan van veel van zijn regionale charme, bevond de band zich in feite stevig in een melodieuze gitaarrock-niche die dringend gevuld moest worden.
Puristen klagen misschien dat het zeer zuivere jaren 80-geluid van .38 Special neerkwam op een commerciële capitulatie, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat nummers als "If I'd Been the One" en "Like No Other Night" spelen niet alleen op de sterke punten van Barnes als zanger, maar ook op de toegankelijke maar intense tweelinggitaar van de groep aanval.
Begonnen als een van de meest metalige hardrockcombo's in de arena op basis van gitaren uit Brad Gillis en Jeff Watson, Night Ranger produceerde enkele van de sterkste songwriting van het tijdperk als goed. Bedreven in zowel mid-tempo rockers als power ballads, hadden bassist Jack Blades en drummer Kelly Keagy de neiging om de leiden in termen van zang en compositie, en deze combinatie bleek commercieel veel gunst te vinden, zo niet kritisch.
"When You Close Your Eyes" en "Goodbye" werken nog steeds efficiënt als krachtpatsers, zelfs als de reputatie van de band nooit is hersteld van een wijdverbreide inschatting van zachtheid. De beste arena-rockartiesten tonen een weigering om eenvoudige rock-'n-roll in te ruilen voor koelere trends. Night Ranger: schuldig zoals in rekening gebracht.
Overlevende
Als het gaat om bombast - een van de belangrijkste aspecten van de kernessentie van arenarock - wordt het niet veel flagranter dan de toepasselijk genaamde Survivor. En hoewel dat normaal gesproken een bijvoeglijk naamwoord zou zijn gevolgd door negatief commentaar, is in dit geval juist de aard van die overdaad wat deze band zo onweerstaanbaar maakt.
Sly Stallone wist wat hij deed toen hij Survivor selecteerde als themaliedjes voor zijn jaren '80 Rotsachtig sequels, maar zeer luisterbare nummers als "I Can't Hold Back" en "High on You" bewijzen dat dit een band is die in staat is om te schitteren in andere arena's dan de filmsoundtrack. Leadzangers Dave Bickler en vervolgens Jimi Jamison toonden de stijgende, heldere tenor die arenarock definieerde, en ze brachten altijd echte vuistpompende passie over.
