Van synthpop tot verschillende stijlen van postpunk en alternatieve muziek, artiesten uit Engeland waren zowel bezig met de mainstream van de jaren 80 als met de cutting edge. In het proces brachten ze veel gedenkwaardige muziek uit die tot op de dag van vandaag razend fandom afdwingt. Hier zijn 10 Engelse artiesten - in willekeurige volgorde genoemd - die behoorlijk goede redenen geven waarom dat kleine eilandland in de jaren '80 zo belangrijk bleef voor popmuziek.
De oplossing
Hoewel het best bekend staat om zijn bijdragen aan een beperkte perceptie van gothic rockmuziek en mode uit de jaren 80, is dit zeer veelzijdige groep helaas en te vaak ontsnapt aan de juiste lofbetuigingen voor haar toewijding aan liederen. Robert Smith & Co. produceerden simpelweg enkele van de meest duurzame deuntjes van het tijdperk, een catalogus die vaak verrast met zijn diversiteit en demonstratie van stilistisch meesterschap. Afwisselend weelderig en spaarzaam, nummers als
Duran Duran
Een van de meest prominente en populaire bands van de jaren '80, deze in Birmingham gevestigde groep reed een MTV- zorgde voor een enorme populariteit van muziekvideo's in de VS, waarbij de bijzonder fotogenieke kwaliteiten van leadzanger Simon Le Bon en bassist John Taylor onder de aandacht werden gebracht. Hoewel de muziek van de band op zijn best vaak een aangename afleiding was, is het onmogelijk om de centrale rol die Duran Duran blijft spelen als bewakers van de nostalgie uit de jaren 80 te ontkennen."Hongerig als een wolf" en "Rio" liet onuitwisbare visuele en auditieve afdrukken achter op de muziekfans van die tijd.
Deze ondergewaardeerde New Romantic-outfit heeft een aantal speciale bijdragen geleverd aan de cultuur van de jaren 80, van de zware blush-make-upstijl van zijn leden aan de nogal toekomstgerichte gendergelijkheid die wordt vertoond in zowel vocale taken als het dragen van said verzinnen. Maar voor mij was de belangrijkste aantrekkingskracht voor deze synthpop-meesters de dreunende vocale stijl van Philip Oakey, wiens pijpen voor unieke momenten zorgden op de monsterhits "Wil je me niet" en "Menselijk."
Elvis Costello
Hoewel het een beetje een verkeerde benaming is om Costello een artiest uit de jaren 80 te noemen of hem aan een bepaald genre te koppelen, is deze zeer geletterde en veelzijdige singer-songwriter was niettemin een grote kracht in de jaren '80, ook al was de meeste schade die hij aanrichtte buiten de mainstream grafieken. Of misschien is dat nog meer een reden om hem te bewonderen, als een artiest die een indrukwekkende verscheidenheid aan muziek uitpompte en ons vereerde met beklijvende, onvergetelijke nummers als"Man buiten de tijd" en "Ik wil je" bovenop een reeds legendarische catalogus uit de jaren 70.
Phil Collins
Houd van hem of haat hem (en meer muziekfans dan ooit neigen naar het laatste na zijn ietwat vreselijke Disney-bijdragen van de jaren 2000), Phil Collins was een prototypische superster uit de jaren 80. Hij regeerde het decennium met zijn zachte rots solowerk, maar, verbazingwekkend genoeg, behield hij ook een ongelooflijk succesvolle bijbaan als frontman van progressief-gedraaide-arena rock band Genesis. Het aantal nummers dat muziekfans in de jaren '80 hoorden waarbij Collins rechtstreeks betrokken was, was verbazingwekkend; het aantal goede was nog opmerkelijker.
Peter Gabriël
Altijd iemand die het eigenzinnigere pad kiest dan voormalig bandlid Collins, zowel als de frontman van de vroege versie van Genesis en in zijn eentje kreeg Peter Gabriel ook zijn handen diep in de musical uit de jaren 80 machines. En hoewel ik nooit een fan ben geweest van zijn grootste hits (de overspeelde "Sledgehammer" en "Big Time"), zijn andere klassiekers van het tijdperk zoals "Solsbury Hill", "Red Rain" en "In Your Eyes" verhogen eenvoudigweg hun getextureerde majesteit door herhaalde Toneelstukken.
Samen met Costello en Graham Parker was Jackson een derde van de Three Angry Men in het Engelse postpunklandschap. Allen waren en zijn nog steeds vitale singer-songwriters, maar ik denk dat Jackson het bijzonder goed verdraagt door zijn brede scala aan instrumentale vaardigheden en zijn wonderbaarlijk grillige wereldbeeld. Toch heeft zijn productie uit het begin van de jaren 80 het vermogen om te verbazen wanneer Jackson zaken van het hart aanpakt, vooral in de prachtige "Breekt ons in tweeën" of "Je kunt niet krijgen wat je wilt"."
Billy Idol
Als een van de weinige bonafide punkrock artiesten om een ongegeneerde sprong in de mainstream pop/rock te maken, stelde Idol zichzelf bloot aan veel kritiek, maar de zanger's unieke merk van vuistpompende arenarock gecombineerd met een spottend, peroxide punkbeeld werkte op de een of andere manier verrassend goed. Gelukkig voor Idol, de kwaliteit van blijvende klassiekers zoals "Witte bruiloft," "Eyes Without a Face" en "Rebel Yell" waren vrijwel gelijk aan hun populariteit. Toch was het coveren van "Mony Mony" niet de meest artistiek verantwoorde beslissing ter wereld.
Deze unieke nieuwe golf band heeft nooit de aandacht en bewondering gekregen die het verdient, dus ik neem het op mij om hier een einde te maken aan die onzin. "Van het een kwam het ander" en "Gered door nul" verdiende pophits, maar des te beter "Geheime Scheiding" en "Dieper en dieper" hebben me altijd zeer ondergewaardeerd en onderbelicht geleken. Cy Curnin was een indrukwekkende frontman en gepassioneerde zanger, maar de band als geheel combineerde getextureerde keyboards en powergitaren op een manier die maar weinig andere artiesten uit de jaren 80 durfden.
Het duo Roland Orzabal en Curt Smith genoot tijdens hun bloeiperiode van veel fruit uit de jaren 80, maar zoals velen andere hitmakers van die tijd, bleef hun beste werk op de een of andere manier te veel in de schaduw bij popmuziekfans. "Everybody Wants to Rule the World" en "Head Over Heels" staan nog steeds als beklijvende klassiekers, maar ik zou willen dat de donkere "Mad World" of "Wijziging" had het teleurstellende kunnen verdringen "Roepen" op afspeellijsten uit het midden van de jaren 80. Ach, maar luisteraars hebben tegenwoordig zoveel meer keuzevrijheid, toch?
