Biografie van Chuck Berry, rock-'n-rollpionier

Charles Edward Anderson Berry (18 oktober 1926 - 18 maart 2017) was een Amerikaanse rock-'n-roll-muzikant. Als een van de meest vooraanstaande pioniers van het geluid, bracht hij elementen uit R&B en countrymuziek samen om een ​​nieuw genre te vormen dat tientallen jaren van populaire muziek beïnvloedde.

Vroege leven en carrière

Chuck Berry, geboren in St. Louis, Missouri, groeide op in een middenklassewijk genaamd de Ville. Zijn moeder was directeur van een openbare school en zijn vader was aannemer. Berry begon al op jonge leeftijd met muziek maken. Hij trad voor het eerst in het openbaar op in 1941 als student aan de Sumner High School. Hij zong Jay McShann's "Confessin' the Blues" voor een talentenjacht. Blues werd nog steeds beschouwd als ongekunstelde muziek, en zijn optreden schandaalde de faculteit van de middelbare school, maar Berry's medestudenten waren er dol op.

Na een arrestatie voor een gewapende overval in 1944, bracht Chuck Berry drie jaar door in het Intermediate Reformatory for Young Men in Algoa, Missouri. Daar vormde hij een vocaal kwartet dat genoeg talent vertoonde om buiten de tuchtschool te mogen spelen.

Aan het eind van de jaren veertig en het begin van de jaren vijftig had Berry verschillende banen, waaronder assemblagelijnen in de fabriek en als conciërge. Hij bleef muziek nastreven en begon in 1953 op te treden met pianist Johnnie Johnson. De band speelde blues en ballads, maar ook countrysongs die destijds populair waren.

Rock-'n-roll op schaakplaten

In 1955 reisde Chuck Berry naar Chicago en ontmoette blueslegende Muddy Waters. Zijn nieuwe vriend stelde Berry voor om Leonard Chess van Chess Records te ontmoeten. De legendarische muziekdirecteur toonde interesse in een country fiddle nummer genaamd "Ida Red", oorspronkelijk opgenomen door Bob Wills. In mei 1955 nam Chuck Berry zijn bewerking op met de titel "Maybellene". Het nummer was een hit, verkocht meer dan een miljoen exemplaren en bereikte # 5 op de reguliere pop-hitlijst.

In 1956 bereikte Berry de hitparade met een andere klassieker "Roll Over Beethoven". Hij ontmoette Carl Perkins, een andere rock-'n-rollpionier, beïnvloed door countrymuziek, en ze werden goede vrienden. Ze deelden een liefde voor artiesten als Bill Monroe en Jimmie Rodgers.

De rest van het decennium van 1957 tot 1959 was een gouden tijdperk voor Chuck Berry. Zijn liedjes, "Rock and Roll Music", "Sweet Little Sixteen" en "Johnny B. Goode," waren allemaal top 10 hits. Berry was een van de eerste zwarte rock-'n-roll-artiesten die een grote ster werd met een blank publiek. Hij verscheen in twee rock-'n-roll-films uit 1956 Rock Rock Rock en 1959's Ga, Johnny, ga!

jaren 60

De jaren zestig waren een moeilijk decennium voor Berry. De autoriteiten arresteerden hem in december 1959 op beschuldiging van seksuele betrekkingen met een 14-jarig meisje en haar over de staatsgrenzen te hebben gebracht. Na twee processen en twee beroepsprocedures zat hij in 1962 en 1963 18 maanden in de gevangenis. Tijdens zijn proces bleef Berry nieuwe muziek opnemen, maar zijn populariteit vervaagde.

Het succes van de strand jongens herschrijven van "Sweet Little Sixteen" als "Surfin' USA" in 1963 en de toewijding van Britse invasiegroepen zoals de Beatles en Rollende stenen tot Berry's klassieke liedjes wekte de publieke belangstelling opnieuw op. Een nieuwe ronde van singles omvatte de klassiekers "No Particular Place to Go" en "You Never Can Tell". Ondanks de korte heropleving vervaagde Berry's populariteit opnieuw in de tweede helft van het decennium.

Comeback uit de jaren 70

Chuck Berry keerde in 1970 terug naar Chess Records. In 1972 bracht hij een live-opname uit van het nieuwe nummer 'My Ding-a-Ling'. Gevuld met seksuele toespelingen, werd het nummer Berry's enige nummer 1 pophit. Met het succes van de single bereikte zijn album "The London Chuck Berry Sessions" de nummer 1 in de albumlijst. Gesterkt door het commerciële succes toerde hij uitgebreid in de eerste helft van de jaren zeventig.

Later in het decennium toerde Chuck Berry op het "oldies"-circuit toen zijn commerciële opnamesucces vervaagde. Het album "Rockit" uit 1979 kreeg lovende kritieken, maar verkocht niet goed. Het was Berry's laatste studioalbum in 38 jaar. In juni 1979 trad hij op in het Witte Huis op verzoek van president Jimmy Carter.

Latere jaren

Berry bleef gedurende de jaren tachtig regelmatig live optreden. De gitarist van de Rolling Stones, Keith Richards, organiseerde in 1986 een paar legendarische concerten in St. Louis om de 60ste verjaardag van Chuck Berry te vieren. Regisseur Taylor Hackford maakte een documentaire met de titel Hagel! Hagel! Rock 'n' Roll om de gebeurtenis te herdenken. Eric Clapton en Linda Ronstadt traden ook op in de concerten.

Chuck Berry, die in de buitenwijken van St. Louis woonde, trad van 1996 tot 2014 één woensdag per maand op in de Blueberry Hill-club in de stad. Als onderdeel van de viering van zijn 90e verjaardag in 2017, kondigde Berry de aanstaande release aan van "Chuck", zijn eerste nieuwe studioalbum in 38 jaar. Hij leefde niet om de vrijlating te zien. Hij stierf op 18 maart 2017 aan een hartstilstand en het nieuwe album verscheen in juni.

Nalatenschap

De muziek van Chuck Berry was van grote invloed op bijna elke belangrijke rockartiest van de jaren '60, '70 en daarna. Hij concentreerde zijn muziek op de gitaar en vermengde invloeden uit zowel R&B als countrymuziek tot iets nieuws. Zijn beschrijvingen van snelle auto's, dansen en tienerleven in teksten gingen verder dan de typische liefdesliedjes in de reguliere pop en werden algemene thema's in rock-'n-roll.

The Beatles namen covers op van 'Rock and Roll Music', 'Roll Over Beethoven' en 'Memphis'. The Rolling Stones coverden meerdere Chuck Berry-nummers. In 1976 namen de Beach Boys het nummer "Rock and Roll Music" van Chuck Berry in de poptop 10. Een acht minuten durende bewerking van "Roll Over Beethoven" inclusief materiaal van Beethovens symfonieën gelanceerd Elektrisch Licht Orkest op de hitlijsten in de VS in 1973.

Het showmanschap van Chuck Berry, inclusief zijn kenmerkende "duck walk" tijdens het spelen van de gitaar, beïnvloedde generaties artiesten, van R&B's James Brown voor gitaristen als Keith Richards van de Rolling Stones. Berry zei dat hij als kind voor het eerst de eend liet lopen toen hij bukte met gebogen knieën en onder een tafel liep met zijn rug en hoofd rechtop om een ​​bal te pakken.

In 1977 koos NASA voor Chuck Berry's opname van "Johnny B. Goode" als een van de vier nummers op de Golden Record aan boord van het ruimtevaartuig Voyager 1. Het was bedoeld om de diversiteit van het menselijk leven te vertegenwoordigen voor elk ander buitenaards leven dat het ruimtevaartuig zou kunnen vinden.

Berry verdiende in 1984 een Lifetime Achievement Grammy Award. Hij was een van de eerste muzikanten die in 1986 werd opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. Rollende steen noemde hem een ​​van de vijf beste artiesten aller tijden, en hij ontving de Kennedy Center Honours in 2000.

bronnen

• Berry, Chuck. Chuck Berry: De autobiografie. Harmonieboeken, 1989.
• Pegg, Bruce. Knappe man met bruine ogen: het leven en de moeilijke tijden van Chuck Berry. Roulette, 2002.