De meest invloedrijke grungebands

Geen enkele band deed meer om de heerschappij van plakkerige haarmetal uit de jaren 80 te overwinnen dan dit trio. Frontman Kurt Cobain viel zijn onzekerheden en sociale onhandigheid aan met sardonische humor en maakte punk smakelijk voor de massa met onmogelijk aanstekelijke radiohaken. "Nevermind" was het hoogtepunt van de groep, en beweerde dat persoonlijke angst de basis zou kunnen zijn voor krachtige songwriting die miljoenen luisteraars bereikte. En toen Nirvana implodeerde na de zelfmoord van Cobain, bracht de groep een van de grootste acts van de hedendaagse rock voort: The Foo Fighters.

Nirvana's rivaal in de hitlijsten perfectioneerde een arena-rock-variatie van grunge, benadrukt door zanger Eddie Vedder's dreunende, empathische verhalen over tienerdesillusie en disfunctioneren in het gezin. "Ten" maakte naam, maar latere albums hebben onthuld dat een groep geïnteresseerd is in folkrock, punk en andere genres die hun interesse wekken.

Van de Seattle-bands die naar mainstream succes katapulteerden, Geluidstuin was het meest schatplichtig aan vervlogen metaalgroepen zoals zwarte sabbat en Led Zeppelin. Chris Cornell zag er goed uit met de pin-up en majestueuze pijpen, maar ondergewaardeerde gitarist Kim Thayil zorgde voor het dichte struikgewas van powerakkoorden en vurige solo's. ""Superunknown" is zowel hun beste als bestverkochte album, de plaat waarmee de rest van de concurrentie er in vergelijking positief uitzag. Cornell zou succes boeken als soloartiest en frontman van de supergroep Audioslave, tot zijn tragische zelfmoord in mei 2017.

Donkere lyrische thema's waren een kenmerk van bands uit Seattle, maar niemand ging zo diep als dit kwartet. Gebruikmakend van de grimmige urgentie van metal terwijl ze afzagen van de toegankelijkheid van hun populaire grunge-peers, schreef Alice in Chains de plaag van drugsverslaving op albums als "Dirt" en "Alice in Chains." Frontman Layne Staley huilde en snoof als een man tot aan zijn kin in drijfzand, maar helaas was zijn onderwerp niet helemaal fictief - hij stierf in 2002 aan een overdosis.

Grunge verloor in 1996 aan populariteit, wat zou kunnen verklaren waarom, hoewel deze garagerockgroep dat jaar zijn sterkste album, "Dust", uitbracht, het nauwelijks een rimpeling maakte. Al snel ging de band uit elkaar, maar ze lieten een erfenis achter van gruizige rockers die studiopoets afwezen voor rauwe verbranding. Leadzanger Mark Lanegan is sindsdien overgegaan om af en toe zang bij te dragen aan Queens of the Stone Age.

Soms worden de echte pioniers van een beweging vergeten in het kielzog van de bands die volgden. Dat is het geval met Green River, nu het best herinnerd als de groep waarvan de leden toekomstige Pearl Jam-bijdragers omvatten. Hun productie uit het midden van de jaren '80 blijft een mysterie voor de meeste rockfans, maar ga op zoek naar 'Dry as a Bone/Rehab Doll', dat speelt als een blauwdruk van wat er in de jaren '90 zou komen.

Een ongelukkig thema dat ten grondslag ligt aan het verhaal van de Seattle-sound is het aantal artiesten dat jong stierf. De dood van Staley en Cobain is algemeen bekend, maar de zanger van Mother Love Bone, Andrew Wood, kreeg in 1990 een fatale overdosis drugs, net toen zijn band op weg leek naar bekendheid. 'Stardog Champion', ook gewoon bekend als 'Mother Love Bone', stelt de catalogus van de groep op één schijf samen en benadrukt de melancholische geest van Wood die veel te vroeg werd uitgedoofd.

Temple of the Dog, een supergroep met een doel, verenigde leden van Pearl Jam en Soundgarden om hulde te brengen aan hun overleden vriend Andrew Wood. Hun titelloze album bevat de verwachte overpeinzingen over de dood, maar Soundgarden-zanger Chris Cornell onthult ook een zachtere, meer romantische kant, op zoek naar liefde als een manier om verdriet te voorkomen baai. Natuurlijk, gezien de uiteindelijke zelfmoord van Cornell, is het moeilijk om naar Temple of the Dog te luisteren zonder deze ironie in gedachten.

De klasseclowns van het genre, Mudhoney pronkte met een rommelige losheid die garandeerde dat ze nooit zouden worden supersterren, maar wat wel resulteerde in een reeks speelse albums die klonken alsof ze live waren opgenomen in de garage. Voor niet-ingewijden is de beste plek om te beginnen 'March to Fuzz', een compilatie van de grootste hits die hun pieken uit de jaren 80 en 90 overspant, inclusief hun onsterfelijke single 'Touch Me I'm Sick'.

Ze werden ronduit bestraft voor hun gehomogeniseerde grunge-esthetiek toen ze radio-nietjes werden op basis van hun titelloze debuut uit 1993. Maar hoewel er voldoende geldigheid is voor de beweringen dat het kwartet de meest cynische commercialisering van de diepgewortelde scene van Seattle vertegenwoordigde woede en ontgoocheling, hits als "Far Behind" zijn de sjabloon geworden voor mainstream rockbands die op zoek zijn naar een combinatie van melodie en zelfreflectie.