Biografie van Johnny Cash, Amerikaanse singer-songwriter

Johnny Cash (26 februari 1932 – 12 september 2003) was een Amerikaanse singer-songwriter en een legende van countrymuziek. Hij stond bekend om zijn outlaw-imago en volledig zwarte outfits. Het kenmerkende nummer van Cash was "Folsom Prison Blues", dat hij in 1955 opnam en later, beroemd, optrad in de Folsom State Prison in Californië.

Vroege leven

Johnny Cash werd geboren als John R. Contant geld in Kingsland, Arkansas, op 26 februari 1932. Hij groeide op in de buurt van Memphis in Dyess, een geplande gemeenschap gebouwd als onderdeel van de New Deal. Cash maakte voor het eerst kennis met countrymuziek via de radio en begon op 12-jarige leeftijd zijn eigen liedjes te spelen. Toen Cash nog een kind was, kwam zijn geliefde oudere broer Jack om bij een ongeval in een houtzagerij. Hij was pas 15 jaar oud en het kostte Jack meer dan een week om aan zijn wonden te bezwijken.

Het ongeluk had een grote impact op het leven van Johnny Cash. "Jack is bij me gebleven", schreef de zanger in zijn autobiografie "Cash" uit 1997. "Hij is er geweest in die liedjes die we zongen op zijn begrafenis... en die liedjes hebben me mijn hele leven gesteund en vernieuwd... Ze zijn krachtig, die liedjes. In die tijd waren ze mijn enige weg terug, de enige uitweg uit de donkere, slechte plaatsen."

Militaire dienst

Na het behalen van zijn middelbare schooldiploma in 1950 en korte tijd in een autofabriek in Detroit gewerkt te hebben, nam Cash dienst bij de luchtmacht. Hij was gestationeerd in Landsberg, Duitsland, tijdens de Koreaanse Oorlog. Hij bleef daar tot 1954, toen hij eervol werd ontslagen. Cash keerde terug naar San Antonio, Texas, waar hij zijn militaire opleiding had genoten, en trouwde in 1954 met zijn eerste vrouw Vivian Liberto.

Het paar verhuisde naar Memphis. Cash volgde een cursus radio-aankondiging (hij had als dj in Duitsland gewerkt). Hij vormde ook een driekoppige band met gitarist Luther Perkins en bassist Marshall Grant (later bekend als de Tennessee Two), die 's avonds shows in de stad speelde.

Sun Records en sterrendom

In 1955 deed de aspirant-countryzanger een auditie met Sun Records eigenaar Sam Philips. Cash zong gospelmelodieën, die geen indruk maakten op Phillips. Cash keerde later terug met een seculier lied dat hij had geschreven, naar verluidt "Hey Porter". Het leverde de jonge zanger een felbegeerd platencontract op met de man die Elvis beroemd had gemaakt. In juli had Cash zijn eerste single "Hey Porter" uitgebracht (de B-kant was "Cry! Schreeuw! Schreeuw!"). De plaat werd goed ontvangen en debuteerde op nummer 14 in de landkaarten.

De populariteit van het lied bezorgde hem een ​​plaats op de populaire uitzending de Louisiana Hayride, en in 1956 bracht Cash zijn klassieker "Folsom Prison Blues" voor Sun uit. Maar het was Cash' volgende single, "Ik loop langs de lijn", dat was zijn doorbraak. Het nummer werd een nummer 1-hit in het land die zelfs de hitlijsten bereikte.

De hits bleven komen en in 1957 verscheen Cash helemaal in het zwart op de Grand Ole Opry. Zijn kleding leverde hem de bijnaam op die hem door de jaren heen zou volgen: The Man in Black. Datzelfde jaar bracht hij zijn eerste langspeelalbum uit, 'Johnny Cash with His Hot and Blue Guitar'. De release was een zeldzaamheid bij Sun Records, dat zich concentreerde op singles.

Toen zijn ster rijzende was en het grootste deel van zijn muzikale winst in de zak van Sam Phillips belandde, verliet Cash Sun in 1958 om zich bij de selectie aan te sluiten bij Columbia Records. Daar bracht hij een van de grootste singles uit zijn carrière uit, "Don't Take Your Guns to Town". Het jaar daarop bracht hij een gospelalbum uit, 'Hymns by Johnny Cash'.

Drugs en huwelijk

Cash toerde in het begin van de jaren zestig zwaar en speelde maar liefst 300 shows per jaar. Hij begon amfetaminen te nemen om het tempo van zijn leven bij te houden. Hij was een tijdje kamergenoten in Nashville met Waylon Jennings, die ook een probleem had met pillen.

Tijdens deze periode had Cash veel aanvaringen met de wet. Toen hij in 1965 op tournee was, werd hij opgepakt door een narcoticabrigade die een enorme voorraad voorgeschreven pillen in zijn gitaarkoffer ontdekte. Hij werd ook beschuldigd van het starten van een bosbrand in Californië. In Starkville, Mississippi, werd hij gearresteerd voor het plukken van bloemen op privéterrein.

Terwijl zijn drugsverslaving verslechterde, maakte Cash het uit met zijn eerste vrouw Vivian. In 1963 was hij naar New York City verhuisd, waardoor hij zijn familie in feite in de steek liet.

In 1968 overwon Cash zijn verslaving met behulp van religie en juni Carter, met wie hij dat jaar trouwde. (Cash had June voor het eerst ontmoet toen hij begin jaren zestig toerde met de Carter Family.) Hoewel Cash in de toekomst een terugval zou krijgen, was het ergste achter de rug.

Folsom Gevangenis en 'The Johnny Cash Show'

In 1968 gaf Johnny Cash een concert in de Folsom State Prison in Californië. De live-opname van het optreden, 'Johnny Cash at Folsom Prison', werd een van zijn best verkochte albums. Het versterkte het imago van Cash als tegencultuurfiguur. Zijn live-versie van "Folsom Prison Blues", met het geschreeuw van de gevangenen die hem aanmoedigden, werd een nummer 1-hit in de country-hitlijsten.

Cash volgde het album op met "Johnny Cash at San Quentin" in 1969. In datzelfde jaar stapte hij over naar televisie en ging in première met "The Johnny Cash Show" op ABC. Zijn eerste gast in het variétéprogramma was Bob Dylan, met wie hij onlangs had gewerkt aan Dylan's album "Nashville Skyline." Tijdens de uitvoering van de show diende Cash als een generatieoverschrijdende musical ambassadeur. Terwijl zijn oude fans bekend genoeg zijn met gasten als Carl Perkins, Merle Haggard, en Roger Miller, verwelkomde Cash ook nieuwe folk-acts zoals Melanie, Joni Mitchell en Buffy Sainte-Marie. De show liep tot 1971, met in totaal 58 afleveringen.

Naast het uitbrengen van hits als het politiek geladen 'Man in Black', het liefdesliedje 'Flesh and Blood', en Kris Kristofferson's "Sunday Morning Coming Down" in de jaren 70, verdedigde Cash ook vele sociale doelen.

Carrièreverval en Amerikaanse opnames

Tegen het einde van de jaren zeventig was Cash enorm in populariteit gedaald. Als om aan te kondigen dat zijn carrière voorbij was, werd Cash ingewijd in de... Country Music Hall of Fame in 1980. Hij was de jongste artiest die die eer te beurt viel.

In 1985 richtte Cash The Highwaymen op met Waylon Jennings, Willie Nelson en Kris Kristofferson. Het outlaw-ensemble bracht hun eerste album uit met een bescheiden verkoop. Cash vond zijn traditionele merk countrymuziek steeds meer uit de gratie in Nashville. Zijn verdrijving van de landelijke radio werd voltooid in de jaren negentig, toen New Country zich gedraagt ​​als: Garth Brooks heerste over de ether.

Een keerpunt in de carrière van Cash kwam toen hij in 1993 tekende bij American Records. Met een uitgeklede sound en producer Rick Rubin aan het roer bracht Cash "American Recordings" uit met algemene bijval. Zijn toekomstige samenwerkingen met Rubin werden al even hartelijk ontvangen en leverden hem een ​​nieuw, jonger publiek op; hij ontmoette ze halverwege door nummers van Nick Cave, Beck en Tom Petty te coveren.

Dood

In 2002 nam Cash een cover op van het nummer "Hurt" van Nine Inch Nails, dat hij uitbracht op "American IV: The Man Comes". Around." Het werd een van zijn grootste successen, ondersteund door een video die een afrekening leek te zijn met zijn eigen hels verleden. De video bevatte zijn vrouw June Carter Cash, die in 2003 stierf na een hartoperatie.

Cash was verwoest door het verlies en volgde haar snel. Op 12 september 2003 stierf hij aan complicaties van diabetes. Cash was eerder gediagnosticeerd met het Shy-Drager-syndroom en tegen het einde van zijn leven kreeg hij tal van gezondheidscomplicaties.

Nalatenschap

Cash is een van de best verkopende artiesten aller tijden. In 1999 ontving hij een Grammy Lifetime Achievement Award en in 2005 werd zijn leven het onderwerp van de met een Oscar bekroonde film 'I Walk the Line'. Bob Dylan was een van degenen die hem prees na zijn dood:

"Als we willen weten wat het betekent om sterfelijk te zijn, hoeven we niet verder te zoeken dan de Man in Black. Gezegend met een diepe verbeeldingskracht, gebruikte hij de gave om alle verschillende verloren oorzaken van de menselijke ziel uit te drukken... Luister naar hem en hij brengt je altijd bij zinnen. Hij stijgt boven alles uit, en hij zal nooit sterven of vergeten worden, zelfs niet door personen die nog niet geboren zijn - vooral die personen - en dat is voor altijd."

bronnen

• Cash, Johnny en Patrick Carr. "Cash: de autobiografie." Harper, 2007.
• Hilburn, Robert. "Johnny Cash: Het leven." Terug Bay Books, 2014.