Terwijl niemand dat ooit zou beweren haar metaal was een genre vol afwisseling, de vorm had wel een handvol archetypen, waarvan de meest bekende waarschijnlijk de glorieuze powerballad is. Hoewel er veel voorbeelden zijn om uit te kiezen, is het onmogelijk om een van deze nummers exclusief te overladen met lof of negatieve kritiek. Maar op de een of andere manier verhindert dit gemengde syndroom niet dat er een aanzienlijke hoeveelheid plezier in de ervaring van het luisteren naar hen sluipt. Hier is een blik op 10 van de beste, in willekeurige volgorde, variërend van klassiekers van de vorm tot slaper voorbeelden van hoge kwaliteit.
"Elke roos heeft zijn doorn" door Poison
Het meest opmerkelijke aan deze emblematische klassieker van haarmetaal is hoe solide hij is. In de vijf jaar of zo dat deze typische glampop-metalband een deel van de tijdgeest in beslag nam, verwachtte het publiek een vrij flauwe, onopvallende feestoutput. Deze beoordeling van verzuurde romantiek bevat echte emotie en toont een zeer behoorlijk gevoel voor songwriting van de kant van Poison-frontman Bret Michaels. Daarom is zijn status als een van de beste momenten van pop metal welverdiend en welverdiend.
"Heaven" door Warrant
Een paar jaar geleden wanhoopte Warrant-frontman Jani Lane over het feit dat het nummer waar zijn band waarschijnlijk het meest aan herinnerd wordt, het verschrikkelijke, subtiel-als-een-nucleaire-aanval gruwel bekend als "Cherry Pie." Het zou echter een troost voor hem moeten zijn dat 'de hemel', een grondige... succesvolle akoestische ballad die opnieuw oprechte emotie peilt in plaats van lege macho-houdingen, vertegenwoordigt een redelijk respectabele erfenis voor de band. Het is misschien een beetje moeilijk om deze blonde leadzanger te onderscheiden van zijn concurrenten, maar er zijn veel slechtere pogingen gedaan dan dit nummer die op de een of andere manier meer bijval hebben gekregen.
"Nobody's Fool" van Assepoester
Al vroeg in de carrière van de band onderscheidde Assepoester zich door een sinistere, ietwat agressieve kant te behouden, zelfs toen de leden de steeds populairder wordende glamourlook volledig overnamen. Zulke duisternis voedt dit sfeervolle juweeltje van het debuut "Night Songs" uit 1986, en het zorgt voor een prachtig huwelijk met de griezelige, griezelige vocale stijl van frontman Tom Keifer. Natuurlijk paste deze band aan de oostkust sowieso nooit echt als een hair metal-act, en ging al snel over op meer bluesy materiaal voor zijn tweede release. Desalniettemin blijft dit geweldige nummer een centraal vlampunt uit de jaren 80 voor hair metal balladry.
"Love Bites" van Def Leppard
Ongetwijfeld de beste powerballad ooit, alleen dit nummer had een cruciale plek voor Def Leppard in de hard rock pantheon. Natuurlijk waren er tal van andere redenen voor de heerschappij van deze Britse band uit de jaren 80, maar op geen enkel moment heeft de jongens uit Sheffield hebben het beter dan op dit precieze, meeslepende en minutieus geproduceerde meesterwerk. Afgezien van futuristische blips en piepjes, presenteert het nummer de beste versie van Joe Elliott's vocale stijl en schijnwerpers het ondergewaardeerde gitaarspel van Phil Collen en wijlen Steve Clark die de band zijn krachtig melodieuze geluid.
"Home Sweet Home" van Motley Crue
Of je het nu wilt toegeven of niet, deze door piano aangedreven powerballad uit de L.A. bad boys' 1985 album was onmiskenbaar een prototype voor veel van de nummers die zouden volgen uit hun big-hair broeders. De sjabloon van dit kenmerkende Motley Crue-nummer roept op tot de onthulling van een voorheen verborgen gevoelige kant (zacht ondersteund door piano, keyboards of akoestische gitaar) en net genoeg gitaarheld-explosies om die zeer belangrijke adolescente man niet af te schrikken demografisch. Het piano-intro is solide en de melodie is bijna sterk genoeg om de typisch dunne vocale levering van Vince Neil goed te maken.
"I Remember You" van Skid Row
Hoewel het verleidelijk is om de "18 & Life" van deze ietwat ruigere haarband in deze ruimte onder de aandacht te brengen, zou het in strijd zijn met de gevestigde formule van de hair metal ballad. Op een of ander niveau, hoeft dat niet? over liefde zoete liefde? Dus dit nummer maakte in plaats daarvan de lijst, wat niet in het minst beschamend is en het handige gitaarspel van Dave "the Snake" Sabo in de schijnwerpers zet. Echt, de theatrale zang van Sebastian Bach is de belangrijkste attractie, ook al herinneren veel mensen zich vooral de dakloze gast uit de video en zijn met zuur gewassen hottie uit zijn spookachtige verleden.
"When the Children Cry" van White Lion
Vito Bratta was een getalenteerde frontman, en zijn solo hier blijft een betoverende luisterbeurt, zelfs als die van Mike Tramp zang, vervormd als ze waren door zijn Deense accent, had de neiging om te lachen in plaats van de bedoelde empathie. Het was altijd verraderlijk terrein als haarbanden serieus probeerden te worden, en dat is zeker het geval met deze oppervlakkige propaganda voor wereldvrede.
"Hier ga ik weer" door Whitesnake
Tawny Kitaen terzijde (of schrijlings, zou je kunnen zeggen), dit nummer werkt zo goed omdat David Coverdale zijn normale neiging om te proberen te klinken als Robert Plant bagatelliseert. Oh, er is nog steeds genoeg van de houding (evenals beelden van een vrouw-als-kap-ornament), maar de belangrijkste kracht van dit nummer is dat in zijn licht vage manier, het is een meeslepend universeel onderzoek van de rotsachtige romantische weg die ons allemaal op een bepaald moment of een ander. Als een van de meest levendige huwelijken van rockgitaar en synth-zware keyboards in de annalen van hair metal, zal het deuntje altijd een waardige klassieker uit de jaren 80 zijn.
"Carrie" door Europa
Oh, Joey Tempest, met zijn onstuimige gejammer en gekrulde Scandinavische lokken, heeft zeker veel misbruik gemaakt van "echte" rockers uit de jaren '80, maar de waarheid is dat de operapop-metal van zijn band altijd beter was dan dat het de eer kreeg voor. Dat geldt ook voor dit nummer, een opzwepende ode aan Joey's Scandinavische hartenkoningin met de uitgesproken Zweedse naam. Europa bleef op een aantal manieren gescheiden van zijn haarmetaalbroeders, en algemene zuiverheid was daar een van. Geen slordige zwervers of nachten van losbandigheid bevolkten de teksten van de band, alleen niet-bedreigende shenanigans uit het ruimtetijdperk en echte toewijding zoals deze.
"The Price" van Twisted Sister
Het meest ondergewaardeerde en ongehoorde nummer is voor het laatst bewaard in deze lijst. Samen met zijn cohorten produceerde Dee Snider, de engste dragkoning met clownsgezicht ter wereld, vuistpompende anthems en een meer simplistische hardrock. Maar met dit deuntje profiteert de band van beperkte verwachtingen en levert een verrassend melodieuze, zelfs licht tot nadenken stemmende powerballad die eigenlijk opmerkelijk goed is verouderd. We zullen... misschien niet opmerkelijk, maar Snider bewijst dat hij een redelijk expressieve stem heeft, en de band bekwaam trapt achter hem in met een scherpe, enigszins ingehouden agressie die een aanzienlijke taaiheid behoudt en korrel.
