Beste Oldies Rock Instrumentals van de jaren 50

Je hoeft het succes van deze klassieke instrumental niet uit te leggen aan iemand die hem ooit heeft gehoord: weinig nummers zijn zo universeel en onmiddellijk succesvol in het creëren van een dromerige sfeer. Het deed echter waarschijnlijk geen pijn dat de Hawaiiaanse cultuur net begon te exploderen in de Amerikaanse bewustzijn in 1959― tenslotte was dit strategisch belangrijke eiland in de Stille Oceaan net Amerika's 50e geworden staat. Santo Farina, de solo-helft van dit broerduo, speelde een

stalen gitaar gestemd in een Hawaiiaanse "slack key"-variant omdat zijn gitaarleraar goed thuis was in de eilandstijl. Het nummer zelf was gebaseerd op een jazzstandaard genaamd "Softly, as in a Morning Sunrise". De rest is instrumentale rockgeschiedenis.

Doggett wilde niets te maken hebben met rock and roll, of zelfs R&B (een voormalige) Louis Jordan sideman, beschouwde hij zichzelf in de eerste plaats als jazzorganist. Maar bij het samenstellen van de eersteklas band met een driedubbele gitaar-orgel-sax-dreiging, vroeg hij waarschijnlijk om een ​​kruispunt in de popcultuur, en hij kreeg er een met deze ongelooflijk sexy shuffle, waarin saxofonist Clifford Scott en gitarist Billy Butler in twee rokende kanten. Dit is zo'n jam die zo heet waait dat je de leden tussen de bars door instemmend kunt horen schreeuwen. (Deze crew kwam al snel met nog twee instrumentale R&B-hits -- "Slow Walk", later een pophit voor Sil Austin, en "Ram-Bunk-Shush", in de Top 40 gebracht door De Ventures.)

Duane Eddy, de "King of Twang", was een van een handvol gitaarpioniers rond de eeuwwisseling die op zoek waren naar akoestiek en nieuwe elektronische doorbraken om nieuwe stemmen aan hun instrument te geven. Eddy van zijn kant kreeg die diepe, eindeloos weergalmende twang door zich te concentreren op de bassnaren van zijn Gretsch en zijn solo's in een lege watertank van 2.000 gallon om te worden opgepikt door een microfoon. Het resultaat was een grote invloed op de komende rockgitaar, vooral de opkomende golf van surfbands. (Dat is de Rivingtons van "Papa-Oom-Mow-Mow" roem die hem vocaal ophitsen, en toekomstige Nancy Sinatra cohort Lee Hazelwood achter de planken; een paar van de bandleden hier werden sessiemuzikanten in de beroemde "Wrecking Crew" van Los Angeles uit de jaren '60.)

Zoals iedereen die de film ooit heeft gezien Pulp Fiction weet dat deze instrumentale klassieker een dreigende sfeer creëert die zo dik is dat je hem met een mes kunt snijden. In feite bracht die sfeer Phil Everly van de Everly Brothers ertoe om de titel van het nummer te suggereren, en het leidde tot een nummer zonder woorden die werden verboden van veel radiostations in heel Amerika, alleen aan de buitenkant, kans dat het bendes zou ophitsen die "rommelden" (d.w.z. vochten) in het binnenste steden. Het eerste rocknummer dat het "power chord" en gitaarvervorming introduceerde, beide latere steunpilaren van hard rock, de invloed ervan was zo groot dat het veel leden van de Britse invasie veroorzaakte, met name de Wie is? Pete Townshend, om voor het eerst een gitaar op te pakken.

"Tequila", verreweg de grootste hit op deze lijst, was ook een product van hernieuwd multiculturalisme dat zijn weg vond naar de Amerikaanse radio: in dit geval de Latijnse rage, die leidde tot de populariteit van calypso en de mambo, en ook dit leuke nummer, dat een rechte rockbeat kruiste met een ritme met Latijnse smaak op gitaar en bekken. Culturele exploitatie? Nee, de saxofonist, die zijn eigen klassieke riff schreef, was ene Danny Flores, die "Tequila!" riep. alleen omdat hij niets anders kon bedenken toen de muziek stopte. En zo werd dit nummer, geschreven en opgenomen in tien minuten voor een b-kant, een van de meest populaire instrumentals aller tijden.

Dit schoolvoorbeeld van vintage Zon rockabilly bevatte een gitaarriff die zo lekker was dat het ook de oprichting van een Britse invasieband inspireerde - George Harrison gebruikte het om auditie te doen voor John Lennon. Dit was zo populair, de eerste instrumentale rockhit ooit, dat het datzelfde jaar weer in de Top 40 werd opgenomen door Billy Vaughn en Ernie Freeman, en was de directe inspiratie voor Duane Eddy's "Rebel-'Rouser." Justis heeft het succes zelf echter nooit gedupliceerd, mogelijk omdat hij de gitaar. Hij was degene die de saxofoonsolo's nam.

Sandy was een van de eerste grote drummers van rock (je kunt hem horen op een klassieker Gene Vincent kanten en "Alley-Oop" van de Hollywood Argyles), en hij pikte een grote traditie op uit de jazz wereld: uitgebreide drumsolo's, die al hadden geresulteerd in een klassiek jazzinstrumentaal genaamd "Topsy", een hit voor Gezellig Col. Nelson bracht dat over op rock, en het resultaat was niet alleen deze knaller, maar een hele carrière van albums waar Nelson nam wat populair was op de radio en drukte er zijn eigen persoonlijke stempel op, of moeten we zeggen stomp. Het verlies van een voet bij een motorongeluk in 1963 heeft hem nauwelijks afgeremd. Neem dat, Def Leppard!

Cortez was niet echt zijn achternaam, en hij was ook niet echt een organist: op dezelfde manier waarop hij zijn tweede naam als achternaam gebruikte, meneer David Clowney was een pianist die in een opwelling besloot om op zijn allereerste single een Hammond B-3 te spelen nadat hij deze had bespioneerd in de studio. In feite was "The Happy Organ" niet eens bedoeld als instrumentaal, maar toen zijn zang hem niet in vervoering bracht, improviseerde hij opnieuw. Het resultaat was niet alleen een hit, maar de eerste rockhit met een orgel, dat lange tijd de bevoegdheid was geweest van jazzbands, honkbalvelden en rolschaatsbanen. Als om dit te erkennen, werd de minder succesvolle follow-up "Rinky Dink" genoemd.

Het idee om standaarden uit andere gebieden van populaire muziek te halen en er een rock-draai aan te geven was nog nieuw in 1959, en Johnny Paris had zijn werk voor hem gedaan met 'Red River Valley', een eeuwenoud volksliedje dat zo oud was dat de auteur ervan verloren ging geschiedenis. Maar het bekende verkoopt ook, en de Hurricanes hadden groot succes met "Rock", de tweede hit in zijn soort die gebaseerd was op een orgelmelodie. Johnny speelde ook geen orgel; hij was de saxofonist. En dat dinky, cheesy, maar onweerstaanbaar leuke geluid dat je hoort, komt niet van het soort Hammond dat je zou verwachten... het is bandlid Paul Tesluk die op een van de eerste huisorgels van het merk noedelt.

Wanneer is een instrumentaal geen instrumentaal? Luister goed, en je zult horen dat de "Woo hoo"'s die dienen als de grote vette hook voor deze hit, er eigenlijk alleen zijn om de drum- en gitaarsolo's in evenwicht te brengen. Die discrepantie wordt tegenwoordig veel gepasseerd, ironisch genoeg vanwege een grote heropleving in de song's populariteit: wat ooit als een vreemd nieuwigheidsnummer werd beschouwd, werd door regisseur John Waters opgegraven voor zijn film Pecker, wat leidde tot opname in Quentin Tarantino'sDood Bill Vol. 1, wat leidde tot het alomtegenwoordige gebruik ervan, in een opnieuw opgenomen vorm, in fragmenten tijdens een Vonage-advertentiecampagne. Technisch gezien is het echter nog steeds een instrumentaal nummer, zoals 'Tequila' of 'Fly Robin Fly' of 'The Hustle'. Maar dat is voor een andere dag.