Tijdens het begin van de jaren '80 werd de synthesizer zeker een snelgroeiend onderdeel van de reguliere popmuziek. Onder zijn beoefenaars tijdens de nieuwe golf tijdperk, echter, heeft de Engelse singer-songwriter Howard Jones een vaste plaats als lid van de elite. Als componist van verschillende klassieke synthpophits uit die tijd, verkende Jones de mogelijkheden van zijn handtekening instrument terwijl hij zijn inspanningen altijd concentreert op sterke melodische hooks en specifieke maar universele lyrische thema's. Hier is een chronologisch overzicht van de beste Howard Jones-nummers van de jaren '80, een solide reeks goed gemaakte, unieke popparels.
"Wat is liefde?"
Jones werd onmiddellijk een hit in zijn geboorteland Groot-Brittannië, waar hij eind 1983 twee opeenvolgende Top 5-pophits scoorde, voorafgaand aan de release van zijn debuut-LP uit 1984. In de VS waren beide nummers minder succesvol en bleven ze in het onderste deel van de Top 40. Hoewel de lead-off single "New Song" geen onderscheidende elementen bevatte, toont dit vervolgmelodietje Jones' eerste echt memorabele melodieën. Het mag dan slechts dienen als een voorloper van de klassiekers aller tijden die spoedig zouden volgen, maar dit is een nummer dat toont Jones' gave voor vocale uitbundigheid en de promotie van keyboards als dominant instrumentaal bijdragers.
"Dingen kunnen alleen maar beter worden"
Jones zorgde voor serieuze verfijning van deze sprankelende openingssingle uit 1985, en zijn beloning was een Amerikaanse Top 5 show en wereldwijd succes. De toevoeging van hoorns helpt zeker om het sonische palet van de artiest te verbreden, maar de belangrijkste gaven van het nummer komen rechtstreeks voort uit de bewegende haken die Jones gebruikt: "En voel je je bang? - Ja, maar ik zal niet stoppen en wankelen. En als we het allemaal weggooien, kan het alleen maar beter worden." Geholpen door de uitbetaling van een van de beste "whoa-oh" nonsens refreinen van de jaren '80, stijgt het nummer naar een onverwacht niveau van effectiviteit.
"Het leven in één dag"
Jones' snelle evolutie naar een artiest vol pep leek tot wasdom te komen met dit nummer, een positief aanstekelijke lyrische verkenning van het concept van leven voor het moment. Muzikaal weet het in gelijke mate opbeurend en soulvol te zijn, vooral goed aangevuld door de achtergrondzang van het Britse duo Afrodiziak. Het unieke talent van Jones voor het componeren van golvende melodieën in de verzen komt hem echter weer goed van pas hier, en uiteindelijk krijgt het hele pakket het gevoel van een vreemde maar aangename fusie van Britse folk en calypso-geregen dansmuziek. Als single is het echt een openbaring.
"Niemand is schuldig"
Deze voorbeeldige jaren '80 zachte rots classic verscheen voor het eerst in de vorm van een reserve-opname in 1985, maar het werd pas een hit toen het in maart 1986 werd uitgebracht als een niet-LP-single in een geremixte, steeds meer percussieve versie. Ongetwijfeld Jones' kenmerkende meesterwerk, de pianoballad buigt zich overtuigend in het donkere romantische gebied, en beschrijft op een dubbelzinnige maar aangrijpende manier de pijn van tegenstrijdige wederzijdse aantrekkingskracht. Hoewel het uiteindelijk niet vrijblijvend is of de personages van het verhaal daadwerkelijk op hun impulsen hebben gereageerd (een fijn literair tintje), dit nummer is muzikaal rechttoe rechtaan in zijn mooie, beklijvende pianomelodie voor de leeftijden. Essentieel luisteren uit de jaren 80.
"De gevangene"
Jones' laatste album uit de jaren 80, uit 1989, kwam commercieel vrij kort uit - vooral in het VK. Toch bevat het een aantal substantiële charmes die veel verder gaan dan zijn nummer 12 in de VS. popsingle 'Everlasting Love'. Dit nummer maakt, door verrassend contrast, effectief gebruik van een gitaar-georiënteerd rockarrangement om een van de beste van de artiest te creëren pogingen. De intense zang en het gespierde instrumentale gewicht van de melodie smeken gunstige vergelijkingen met het beste werk van Tranen voor angsten, en in die zin is het een geschikte veelzijdige manier voor Jones om zijn meest succesvolle decennium als grote pop-/rockartiest af te ronden.
