Beste instrumentale pophits van de jaren 60

De instrumentale pophit van het decennium kwam al vroeg, hoewel het oorspronkelijk niet de baby van Percy Faith was; lichte orkestrale maven Hugo Winterhalter, bekend van "A Walk in the Black Forest", had het zelfs opgenomen voor de tienerromantiek van 1959 Een zomerplaats. Maar Faith's twee maar abnormaal luide strijkerssectie werd al snel de standaard voor wat later werd belasterd als 'liftmuziek'. het veranderen van een van de secundaire thema's van de film in een enorme pophit - negen weken op nummer 1 en werd het eerste zo'n "Love Theme" uit een film die de Top 40.

"A Taste of Honey", Herb Alpert & the Tijuana Brass

Niet veel populaire nummers die al door de Beatles werden gecoverd, zijn opnieuw hits geworden, vooral niet als instrumentals. Maar de cover van Alpert, die deze ballad radicaal hertekende van het populaire Britse toneelstuk met dezelfde naam, veranderde het in zijn beroemde Tijuana-geluid. Het won een Grammy, en Herb werd al snel de instrumentale act van het decennium - op een gegeven moment, ironisch genoeg, verplaatste het meer albums dan de Beatles zelf.

Dit piano duo waren al supersterren van de instrumentale LP en waren dat al sinds ze allebei student waren aan Julliard, het uitbrengen van hele thema-albums waar ze populaire soundtracks filterden, zoals door hun unieke "mooie muziek" benadering. Maar het was hun kijk op deze Ernest Gold-score voor de hitfilm van Paul Newman die hun grootste was succes: het had een bepaalde mix van weemoed en majesteit die hun esthetiek vastlegde perfect.

Regisseur Franco Zeffirelli's sexy remake van een generatiekloof van het klassieke Shakespeare-verhaal introduceerde deze saga van gedoemde liefhebbers tot een geheel nieuwe generatie in de late jaren '60, en Henry Mancini's pijnlijk trieste score was een groot deel van de reden. Dit thema was zo blijvend dat de verfilming van de roman De Hongerspelen- die te maken had met mogelijke geliefden die tegen elkaar werden opgezet, zogenaamd tot de dood - gebruikte nadrukkelijk de iconische eerste vier noten als het thema van zijn heldin, Katniss.

"Liefde is blauw", Paul Mauriat

Dit was die zeldzame winnaar van het Eurovisie Songfestival die een grote hit werd in de VS, hoewel niet in de originele Franse chanteuse-vorm, of een van de vele Engelse versies - die, zoals je je misschien kunt voorstellen, allemaal de emoties van liefde beschreven als een reeks letterlijk kleurrijke metaforen. De Franse orkestleider Paul Mauriat vond precies de juiste mix van kamer-pop-elegantie en Europop messing om deze rechtstreeks naar de top te schieten.

"Klassiek gas", Mason Williams

Klassieke akoestische gitaar was niet bepaald een steunpilaar in de Amerikaanse hitlijsten in het rocktijdperk, maar Williams was hoe dan ook een folkie, en hij had een in-hij ook schreef komedie, en met die combinatie was het niet meer dan normaal dat de Smothers Brothers hem zouden ontmoeten en hem zouden inhuren om hun game-changer van een CBS te schrijven laten zien. Terwijl hij daar was, bedacht hij dit instrumentaal en voerde het uit op het programma. Meerdere keren zelfs, en een keer met een van de eerste niet-optredende muziekvideo's in de branche. "Classical Gas" kon niet anders dan de hitparade halen.

"The Stripper," David Rose

Nog steeds gebruikt als performancemuziek door burlesque queens overal, was "The Stripper" oorspronkelijk niet eens bedoeld om het daglicht te zien; Columbia had een b-kantje nodig voor Rose's versie van 'Ebb Tide' en ze hebben dit zonder zijn medeweten uit de archieven opgegraven. Koperachtig en brutaal tot op het punt van parodie, het vangt het geluid van een aantal combo's die opzij gingen achter strippers toen burleske bawdies de standaard jazzclub begonnen te vervangen. Noxzema gebruikte het zelfs voor een iconische reclame voor scheerschuim waarin een sexy jongedame mannen in plaats daarvan opdroeg: "Take it off! Doe het allemaal af!" De baarden, dat wil zeggen.

Als "Al Tousan" bedacht de beroemde New Orleans producer/songwriter/pianist Allen Toussaint deze kleine jam tijdens het opnemen van een sessie voor RCA. NOLA-trompettist Al Hirt, die afstand wilde nemen van het jazzlabel waarmee hij was getagd, coverde het in 1965 en het werd een verrassingshit - vooral voor Toussaint, die toen in het leger zat en zijn medesoldaten er niet van kon overtuigen dat was zijn liedje hoorden ze op de kazerneradio!

Bert Kaempfert had inderdaad de gekke hits, zoals de Barenaked Ladies ooit beweerden - deze Duitse trompettist en bandleider, die eigenlijk diende in de marine van het vaderland tijdens de Tweede Wereldoorlog, hield ironisch genoeg het geluid van het tijdperk levend voor Amerikaanse veteranen met zijn supergladde arrangementen. Deze erfenis was de laatste van de bigbandklassiekers die de top 40 haalden.

De Beatles, geloof het of niet, waren niet de eerste Britse act die in de jaren '60 de Amerikaanse hitparades bereikte. Die eer ging naar deze trad-jazz-klarinettist, die in zijn thuisland enig succes had gehad als lid van verschillende bands totdat hij deze prachtige melodie schreef voor zijn dochter, Jenny. Toen de BBC besloot het te gebruiken als thema voor een nieuwe soap die ze aan het maken waren, getiteld Vreemdeling aan de kust, vroegen ze hem om het te ondersteunen met wat passend ontspannende snaren en het te noemen naar hun programma. De rest is transcontinentale geschiedenis.