Weelderige naoorlogse pop was al uit de mode geraakt tegen de tijd dat de jaren '70 begonnen, maar het bleef hangen in ouderwetse trefpunten zoals filmsoundtracks, tv-thema's, klassiek en traditioneel volksmuziek. Tegelijkertijd werden jazzfusion en mainstream funk lichter en luchtiger en werden ze de perfecte metaforische soundtrack voor ouder wordende boomers die ontdekten dat rock gewoon te wild is geworden. De laatste grote golf van pop-instrumentaal produceerde niettemin een aantal geweldige hits - het is alleen dat vocalisten werden klaargestoomd voor nieuwere en grotere dingen. Hier zijn tien van de beste instrumentale popmuziek van het decennium.
Het nummer dat min of meer de muzikale montage uitvond, "Gonna Fly Now", vertroebelde ook de lijn, voor eens en voor altijd, tussen de soundtrack van de popfilm en het zeer specifieke op jazz gebaseerde merk 'action funk' dat de 'jaren 70. Met een mannelijk-vrouwelijk duo van vocalisten op slechts een paar cruciale, bijna haiku-achtige regels ("Trying hard now! Nu sterk worden!") definieerde het ook krachttrainingfantasieën totdat een hele reeks goedkope sequels en knock-offs het concept hopeloos verouderd maakten. Het is nog steeds min of meer het onofficiële themalied van Philadelphia, dankzij Sly's low-budget filmische triomf.
Jarenlang kreeg iedereen die de openingssoorten van deze droevige ballad met Neopolitan-smaak hoorde de indruk dat iemand op het punt stond een Marlon Brando-parodie te proberen, of op zijn minst een sluwe knipoog te maken naar de Maffia zelf. De vocale versie (genaamd "Speak Softly Love") stond ook op het soundtrackalbum van de film en werd ook als single uitgebracht, uitgevoerd door Andy Williams in zijn onnavolgbare stijl. In feite was zijn versie destijds een grotere hit, maar het zijn de huilerige accordeons (!) die het beste zijn breng het pathos van dit filmische monument over, en het is de instrumentale versie die mensen het meest herkennen vandaag.
Het is tot op de dag van vandaag direct herkenbaar als het thema van de langlopende ABC-soap De jongeren en de rustelozen, hoewel het zijn leven begon als een instrumentaal genaamd "Cotton's Dream", gecomponeerd voor de filmsoundtrack van het natuurdrama uit 1971 Zegen de beesten en kinderen. Het kwam echter niet in de hitlijsten, totdat ABC Sports besloot het te gebruiken als montagemuziek voor de beroemde "perfect 10" uitvoering van Roemeense turnster Nadia Comăneci op de Olympische Spelen van '76. Zowel zij als haar thema waren zo moeiteloos sierlijk, maar op de een of andere manier peinzend, dat ze Roemeense gymnasten en Y&R voorgoed op de kaart hebben gezet.
Strauss' spacey magnum opus hielp ook bij het definiëren van het eerste decennium van ruimteverkenning sinds de opname ervan in de soundtrack van de film van Stanley Kubricks historische film uit 1969 2001: Een ruimte-odyssee en de uiteindelijke aanpassing aan de even bizarre en grandioze show uit de jaren 70 van one Elvis Presley. Toetsenist en producer Eumir Deodato, die meestal zijn achternaam aannam, was wijs genoeg om de grootsheid in zijn lite-funk-meesterwerk te laten tussen alle uitgebreide jazz-noedels. Als zijn geluid enigszins bekend voorkomt, is dat omdat hij hielp om funkduivels te worden Kool en de bende een paar jaar later tot vlotte popsterren met hits als 'Ladies Night'.
Niet veel populaire liedjes worden onmiddellijk geïdentificeerd met verkrachting. Deze instant klassieke gitaar/banjo-wedstrijd om het hoofd te snijden, is helaas precies dat geweest sinds de hitfilm uit 1972 Verlossing herdefinieerde het landelijke zuiden als een plek waar in elk bos gemene rednecks op de loer lagen. Het had echter als bijkomend effect dat het traditionele bluegrass-instrumenten naar het top 40-publiek bracht dat het nog nooit eerder had gehoord. En toch kreeg componist Arthur Smith, die hielp bij het uitvinden van rockgitaar met de hit "Guitar Boogie" uit 1948, geen eer voor zijn origineel - in ieder geval niet totdat hij de producers aanklaagde.
Het meest onvermijdelijke nummer op deze lijst. Star Wars en disco waren de het definiëren van culturele evenementen van de late jaren '70, en dus was het logisch dat iemand de twee combineerde; dat iemand een veelzijdige jazztrombonist, arrangeur en producer bleek te zijn die de naam Meco droeg. En zijn poging werd groot, deels omdat hij slim genoeg was om het binnen enkele dagen aan het rollen te krijgen première van de film, ook vanwege die "Cantina-band"-uitsplitsing, compleet met versnelde Mos Eisley schommel. De gesimuleerde R2D2-camee deed waarschijnlijk ook geen pijn. Hetzelfde geldt voor die rockgitaarharmonieën.
Deze instrumentale piano, soms delicaat en levendig, was een echte vreemde eend in de bijt in de disco-verzadigde wereld van de late jaren '70, maar dat kan een deel van zijn charme zijn geweest. Of het kan puur toeval zijn geweest: Eigenlijk opgenomen door Mills, voormalig pianist van The Bells of "Blijf nog evenroem, vier jaar eerder, werd het opnieuw uitgebracht als een b-kant en vervolgens per ongeluk toch naar een krachtig Ottawa Top 40-station gestuurd. Maar goed dat het station in de war raakte en het omdraaide!
Lief, grappig, brutaal, verdrietig en sentimenteel tegelijk, het thema van Redford en Newman's klassieke buddy-griftfilm De steek het grootste deel van zijn effectiviteit te danken had aan ragtime-pianist Scott Joplin, die het originele hitnummer 70 jaar eerder componeerde. Door de klassieke (ontvangen) Americana van Stephen Foster te vermengen met het begin van zwarte jazz, hebben Joplins composities min of meer de Amerikaanse pop uitgevonden; ze hadden nog steeds genoeg van de fundamenten om van Hamlisch zelf een ster te maken in de volgende eeuw, hoewel het nummer... opname in de soundtrack van de film wekte de valse indruk dat ragtime een product was van het tijdperk van de Grote Depressie dat het was zet in.
Het heeft een paar decennia geduurd, maar Amerika is eindelijk van de doedelzak gaan houden, vooral als het wordt toegepast op deze spirituele standaard. Maar het waren de Royal Scots Dragoon Guards - die dat inderdaad zijn, de pijp-en-trommelbrigade van de eerste Schotse regiment van het Britse leger - die de eersten waren die het in was deden en het naar de VS brachten radio. Toch veroorzaakte de beslissing om het geluid te versterken met een meer standaard militaire fanfare een soort ophef onder de traditionalisten. Blijkt dat er een reden is waarom de pijpen altijd alleen worden gehoord.
Het lijkt erop dat er in de jaren '80 nauwelijks een openbare talkshow of radionieuwsbericht werd uitgezonden zonder de ultrasmaakvolle bries van deze volwassen hedendaagse standaard, evenzeer een voorloper van de ontluikende "smooth jazz" -beweging als Chuck Mangione's beslist funkyre hit "Voelt zo goedMet een op marimba gebaseerde versie van Spyro's kenmerkende tropische obsessie, klonk het zoals Carnival Cruises zich ooit voelde; geen wonder dat de Reaganieten in de voorsteden het aten. Niet slecht, aangezien de band eigenlijk is geboren in de bars van een besneeuwde Buffalo, NY!
