Het zou moeilijk zijn om iemand te vinden die sterker is dan een Amerikaanse marinier. Deze soldaten zijn getraind in vechten, overleven en het hoofd bieden aan de dreiging van dreigend lichamelijk letsel of de dood. Maar misschien zijn ze niet helemaal voorbereid als het gaat om ontmoetingen met het onbekende. Beschouw dit rapport eens van een marinier, onder de naam Reaper 3-1, die een onverwachte en totaal verontrustende ervaring had met het mysterieuze fenomeen van de mensen met zwarte ogen. Om het nog schrijnender te maken, leken deze zwartogige entiteiten kleine kinderen te zijn. Dit is het verhaal van de marinier.
Ik ben een marinier gestationeerd op Camping Lejeune, Noord Carolina. Ik woon in de infanteriekazerne bij River Road. Ik had onlangs een nogal vreemde ontmoeting met een paar kinderen met zwarte ogen.
Ik woon op de derde verdieping van de kazerne met open loopbruggen aan de buitenkant en de kamers aan de binnenkant. Dit gebeurde in een weekend in november 2009. Het was een weekend, dus bijna elke marinier was weg, thuis, drinkend of slapend; slechts een handjevol was nog wakker in de kazerne. Ik was dat weekend binnen gebleven omdat ik blut was en geen geld had om uit te gaan.
Ik was een film aan het kijken toen ik een hoorde klop voor mijn deur. In de veronderstelling dat het mijn kamergenoot was die zijn sleutel weer was kwijtgeraakt, ging ik hem openmaken. In plaats van een dronken kamergenoot, trof ik twee kleine kinderen op de loopbrug aan - alleen deze kinderen maakten me gek. Ik weet niet wat het met hen was, maar als marinier wordt ons altijd verteld om naar dat stemmetje in je hoofd te luisteren omdat het je leven zou kunnen redden van een IED (geïmproviseerd explosief). Op dat moment schreeuwde die stem tegen me dat ik de deur moest sluiten en op slot moest doen.
het pleidooi
Er was ook het feit dat deze kinderen absoluut pikzwarte ogen hadden. Ik bedoel geen wit of welke andere kleur dan ook voor hen - alleen zwart. Maar ik schoof die dingen aan de kant en vroeg wat ze daar zo laat nog deden. Ze reageerden door te zeggen dat het erg koud was buiten en ze wilden binnenkomen om te lezen. Ik was in de war omdat ik nog nooit een kind heb ontmoet dat wil lezen. Er was ook geen sprake van ouders of iets anders dat je zou verwachten van een verloren paar kinderen.
Ik kon mijn ogen niet van hun pikzwarte ogen afhouden; het was alsof ze me naar binnen zuigen. Ik voelde me vreselijk en was plotseling bang voor mijn leven alsof ik onmiddellijk dekking moest zoeken. Ze staarden me alleen maar aan, met die verdomde ogen.
Ik wierp een snelle blik op de loopbrug om te zien of er nog andere mariniers waren, maar er was niemand te zien. Ik draaide me weer om naar de kinderen waarvan ik merkte dat ze een stap naar voren naar me toe hadden gezet. Ik kreeg het gevoel alsof ik werd opgejaagd, zoals deze kinderen die roofdieren waren en op pad waren voor hun volgende maaltijd of zoiets. Het instinct maakte plaats voor de rede en ik besloot naar die stem te luisteren en de deur dicht en op slot te doen.
Ik hoorde de volgende vijf minuten zacht constant kloppen voordat ik mijn raam hoorde rammelen en toen niets. Ik ging de volgende ochtend naar de dienstdoende officier en vroeg hem ernaar en hij zei dat hij nog nooit van of had gehoord kinderen in de buurt gezien, en verwierp het door te zeggen dat ik gisteravond waarschijnlijk te veel gedronken had. Alleen had ik die avond helemaal niet gedronken of iets dergelijks. Ik weet niet wat of wie die kinderen waren, maar ik betwijfel of een van de gezinnen hier hun kinderen 's nachts op een militaire basis zou laten ronddwalen.
Zoals we in veel andere verhalen van hebben gehoord mensen met zwarte ogen, vragen ze vaak om binnen te worden uitgenodigd. Ze proberen niet binnen te dringen... ze dreigen niet... ze lijken hun doelwitten alleen maar nodig te hebben om hen vrijwillig in hun huizen toe te laten. Met welk doel? Wat zou er gebeuren als ze binnen mochten? Wie zijn deze wezens met zwarte ogen?
