Rock n' roll veroorzaakte een explosie in de wereldmuziekscene zoals weinig anderen, maar het betekende ook een smaakverandering in wat Amerika aan het lachen maakte: terwijl de pre-rock nieuwigheden van de jaren '50 waren af en toe slim, ze waren meestal ook bezadigd, de overblijfselen van de veilige, zelfgemaakte humor van de Greatest Generation. Zoals met al het andere, braken nieuwe rocknummers barrières met wilde overgave, durfden ze in hun anarchie "zieke" onderwerpen aan te pakken en zelfs de vierde muur tussen luisteraar en muzikant te vernietigen.
Hier zijn de beste nieuwigheid liedjes uit de jaren 50.
Het is nu gemakkelijk in te zien waarom het establishment rock-'n-roll als een vorm van junkcultuur beschouwde: het was in massa geproduceerd en utilitair in plaats van sierlijk en verfijnd, het sonische equivalent van TV-diners en de Late Late Show. Maar sommige van die late shows waren behoorlijk spannend, en ze sijpelden rond dezelfde tijd door in dat hol in de buitenwijken, wat leidde tot een overvloed aan rocknummers over de gouden eeuw van b-films.
Het Afrika in deze too-good-to-be-a-novelty is bijvoorbeeld een tekenfilm, een Hollywood-fictie. Maar zoals alle goede rockers, deze doo-woppers gooide er veel drama in en beroofde het tot het uiterste. In hoeveel andere liedjes ontsnapt iemand aan kannibalen en zwemt hij de oceaan over, allemaal op tijd om te voorkomen dat zijn baby thuis hem bedriegt?
Een gestaag versnellende mini-opera van een nieuwigheid gezongen door een trio van collegiale cut-ups, deze nummer vier-hit werd vierkant uit de handelskoppen van 1958 gescheurd: een Cadillac, het toonbeeld van klasse en comfort uit de Koude Oorlog, wordt op de weg overgenomen door een Nash Rambler, de eerste van de lichtere, snellere, zuinigere comprimeert. Het is als een metafoor voor wat Japan binnenkort naar Detroit zou gaan. En het blijkt in de grote onthulling dat de Rambler de tweede versnelling nog niet eens heeft verlaten. (Het had blijkbaar de neiging om vast te lopen in overdrive.)
Een van de vreemdere en donkerdere nieuwigheidsrecords uit die tijd, 'Transfusion', gaat inderdaad over het vervangen van iemands bloed - in dit geval na een reeks hot rod-ongelukken. Zeven zeer luidruchtige crashes, dat wil zeggen allemaal veroorzaakt door Norvus' leerboek slecht rijgedrag en allemaal geboekt met de soort griezelig rijmend jargon dat alleen een beatnik kan bedenken (d.w.z.: "Geef me de bordeaux, Barrett").
De man die als Jimmy Drake werd geboren, had zelfs een bijbedoeling die helemaal niet morbide was: als voormalig vrachtwagenchauffeur had hij al deze maniakken op de weg persoonlijk meegemaakt. Radio verbood het nummer sowieso, misschien gewoon vanwege de ongecensureerde clou: "Barnyard drivers are gevonden in twee klassen / Rijdende varkens en snelheidsduivels." Ofwel dat of zijn uitspraak van "lichaampjes."
Als je wilt weten hoe het is om in jouw tijd niet herkend te worden, overweeg dan The Originator zelf, Bo Diddley, die in zijn hele leven precies één Top 40-hit had, en die bestond volledig uit hemzelf en de oude maraca-speler Jerome Green die de tientallen speelde op een Latijnse beat. De groove is echter nog steeds hot, ook al heeft het geen van het klassieke Bo "hambone" -ritme, en hoewel de grappen een allegaartje zijn, klinken deze jongens zeker alsof ze plezier hebben.
En soms scoren ze. 'Ik heb je niet lelijk genoemd,' zegt Bo tegen Jerome. 'Ik zei dat je geruïneerd was.' "Je ziet eruit alsof je geslagen bent met een lelijke stok," antwoordt Jerome. Vermoedelijk was er nog meer dialoog, maar het was te, uh, hardcore voor Chess om uit te brengen.
Phil was een allround entertainer en praatziek? levensgenieter wie wordt waarschijnlijk het meest herinnerd als de stem van Baloe de Beer in het origineel? Jungle Book. (Je herinnert je: "Normale levensbehoeften.")
Hier haalt hij slim veel komische kilometers uit wat hij niet zegt: de "clomp clomp clomp" van de refrein verwijst naar een object dat iedereen dwars zit, van zijn baas tot zijn vrouw tot een willekeurige dakloze Mens. Onwettig? immoreel? Waarschijnlijk een beetje van beide. St. Peter vervloekt hem zelfs naar de hel in het hiernamaals omdat hij het met zich meebrengt. Goede Tijden. Beschouw dit "ding" als de Pulp Fiction koffer uit het naoorlogse tijdperk, of de MacGuffin op zich.
Zelfs voor een nieuwe hit uit zijn tijd is 'Purple People Eater' een van die culturele hikken die zo uitzinnig en meedogenloos over de top gaan dat het vragen van kunst en smaak volledig omzeilt. Hier hebben we een soort alien of misschien een van die bestraalde gigantische mutaties die destijds instonden voor onze apocalyptische angsten, en waarvoor is hij hier?
Om de hoorn op zijn hoofd te spelen als een saxofoon. (In een rock-'n-rollband natuurlijk.) Zijn etymologie is ook verdacht: hij is geen paars monster dat mensen eet, hij is een monster dat paarse mensen eet. Wooley miste niet één truc, die later countryhits parodieerde als Ben Colder, noemt ook: "Tequila" van de Champs en de 'Korte Shorts' van de Royal Teens.
Deze buitengewoon vreemde plaat was een van de eerste in een genre dat eenvoudigweg 'lachende platen' wordt genoemd - de theorie is: dat, zoals geeuwen of hoesten of blaffende honden, als je iemand het lang genoeg hoort doen, je niet anders kunt dan meedoen in. Niemand minder dan Mr. Howell van "Gilligan's Island", Jim Backus (of, zo u wilt, Mr. Magoo), kakelend op zijn onnavolgbare manier terwijl hij en zijn oudejaarsdate absoluut gepleisterd worden Champagne.
In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is het feestmeisje "vriend" van het label is niet een jonge Phyllis Diller... toch lijkt niemand het eens te kunnen worden over wie het is. Een van Pop's grootste mysteries, geboren door een plaat met een tekst van één woord? Ja.
Vermoedelijk zou songwriter David Seville (die al een hit had gescoord door Rosemary Clooney's "Come On-A My House" te schrijven met toneelschrijver William Saroyan) werd geïnspireerd om deze charmante / irritante nieuwigheid te schrijven nadat zijn zoon, Adam, hem bleef vragen wanneer Kerstmis hier zou komen.
Het is waarschijnlijk dat Sevilla, die in zijn eentje al de hitparades had bereikt met "Witch Doctor", een manier wilde vinden om zijn tape-speeding-routine weer te gebruiken zoals hij deed op de follow-up, "The Bird On My Head." Deze keer bedacht hij drie personages om in het lied te leiden: Alvin, Simon en Theodore (genoemd naar de plaat van zijn label leidinggevenden). De rest is geschiedenis.
De andere songloze nieuwigheid op deze lijst komt van de onbetwiste koning van de jaren '50 opgenomen parodieën, Stan Freberg, die veel kleine hits scoorde met zijn soort zachte satire. Hier parodieert hij radiosoap-opera's, die, ondanks dat ze geen beelden bevatten, minstens zo dwaas en overspannen waren als die op tv vandaag.
Het echte genie is hoe Stan, die beide geslachten speelt, erin slaagt om elke mogelijke emotie in een relatie over te brengen door deze twee elkaars namen te laten herhalen. Als je 'Mad Men' hebt gezien, weet je dat deze hit jaren later nog steeds een komische toetssteen was -- in feite, John Lennon en Yoko Ono hebben ooit hun eigen versie opgenomen, herschikt met hun eigen unieke merk wij-tegen-de-wereld pathos.
Buchanan was een songwriter, Goodman een producer, en samen waren de twee de reconstructies van hun... day, met behulp van populaire hits -- de originele opnames, let wel -- om commentaar te geven op hun "War of the Worlds" parodie.
Het doorbreken van een hit was niet het automatische taboe dat het later werd, en dj's waren absoluut manisch op AM-radio, wat dit duo alle macht gaf ze moesten hun eigen gekke zelf de ether binnendringen, de songsamples gebruiken om voor omstanders te spreken en doelbewust de artiesten- en songnamen krijgen fout in het proces, Na een paar vergelijkbare, kleine hits, gingen de wegen uit elkaar, maar Goodman ging door en scoorde uiteindelijk een comeback in de jaren '70 met een raken "kaken" parodie.
