Het is echt onmogelijk om een definitieve lijst te maken van Cary Grant-films die je gezien moet hebben. Hij maakte tientallen klassiekers gedurende een lange carrière, de meeste goed, een aantal geweldige en heel weinig vergeetbaar. Losstaand van Cary Grants samenwerking met regisseur Alfred Hitchcock, vinden we zijn screwball-komedies en lichtromantische rollen het leukst. Dus hier is een volledig subjectieve lijst van Cary Grant-komedies die je moet zien, elk een genot.
Dit is de beste screwball-komedie ooit gemaakt, met razendsnelle overlappende dialogen en hilarische uitvoeringen van Grant, pittige Rosalind Russell en een subliem saaie Ralph Bellamy.
In deze crackerjack-remake van Ben Hechts toneelstuk over de krantenwereld, De voorpagina, Grant speelt de redacteur, een onweerstaanbare boef, en Russell speelt zijn sterreporter en ex-vrouw die probeert het met inkt besmeurde leven achter zich te laten en met een verzekeringsverkoper te trouwen. Plotwendingen, onbetaalbare stukjes fysieke komedie en geweldige ondersteunende uitvoeringen houden
Hier is Grant een verstrooide professor, die nauwgezet dinosaurusbotten verzamelt uit zijn archeologische opgraving. Katharine Hepburn is de ditzy erfgename wiens terriër (niemand minder dan Asta van Dunne man roem) steelt het laatste bot dat hij nodig heeft. En de "Baby" van de titel blijkt een huisdierenluipaard te zijn.
Nog een screwball-komedie, Baby opvoeden raast voort in een razend tempo door dwaze plotwendingen en aangenaam onzinnige procedures.
Een mislukking aan de kassa toen het werd uitgebracht, het staat vandaag als een klassieke komedie, met twee geweldige sterren in topvorm - Hepburn is veel bruisender dan normaal, en Grant, meestal zo zachtaardig, is verward en zenuwachtig in plaats daarvan. Charmant.
George en Marion Kerby (Cary Grant en Constance Bennett), een rijk, zorgeloos stel, nemen één joyride te veel in hun fantastische roadster en worden plotseling geesten.
Vast in het ongewisse totdat ze een goede daad doen, besluiten ze een beetje vreugde te brengen in het bezadigde leven van hun zeer correcte bankier, Cosmo Topper en slagen ze erin om postuum plezier voor zichzelf te hebben.
Bennett is prachtig in gedurfde, pre-code kostuums, en Grant is zijn zachte en sportieve zelf. Vol met dwaze, spookachtige grappen en uitzendingen van het stoffige, het is weer een screwball-komedie die het depressieve publiek rijkelijk vermaakte. (Het was ook aanleiding tot een latere tv-serie.)
Nog een koppeling met Katharine Hepburn, dit keer in een toneelstuk van Philip Barry over rijkdom, maatschappij, materialisme en het volgen van je dromen.
Grant speelt een jonge zakenman die gewoon genoeg geld wil verdienen om een beetje "vakantie" te nemen en zichzelf te ontdekken. Hij wordt verliefd, ontdekt dat het meisje stinkend rijk is en is evenzeer verrast om te ontdekken dat hij echt verliefd is op haar jongere zus (Hepburn).
Grant is minder soepel en gemakkelijker in de omgang en maakt gebruik van zijn vroege acrobatische training om 'een back-flip-flop' te doen. Hepburn is helder, warm en boeiend in een film die vaker zou moeten worden gezien. Een edelsteen.
Grant koppelt alleen aan de andere Hepburn... Audrey - doet denken aan zijn lichtere Hitchcock-rollen. Hepburn is een schoonheid die plotseling weduwe wordt en wordt achtervolgd door een stel gemene Amerikaanse gangsters in Parijs, en Grant is haar mysterieuze beschermer - of niet?
Grant is vijfentwintig jaar ouder dan zijn mooie tegenspeler en houdt de romantiek luchtig, en Walter Matthau zet een geweldige prestatie neer in deze leuke, schuimige kappertjesfilm. Hepburn stelt en beantwoordt de vraag die Cary Grant perfect samenvat: "Weet je wat er met je aan de hand is?" "Wat niets." Inderdaad.
Op de een of andere manier maakt hij een geloofwaardige engel, zij het met de naam Dudley. Uit de hemel gestuurd om de belegerde bisschop te helpen David Niven en zijn prachtige vrouw Loretta Young, charmeert de aardse engel iedereen in het huishouden behalve de bisschop. Nog een vakantiefilm over de ware betekenis van Kerstmis en de waarden die we zouden moeten hebben, het gaat met een lichte aanraking. Zoet vakantietarief.
Oké, het is geen geweldige film, maar we hebben een zwak voor deze patriottische komedie met Grant als de lankmoedige commandant van een gewonde, boeren, Pepto-Bismol roze onderzeeër mank door de oorlogstijd Grote Oceaan.
Hij probeert controle te houden over de machinaties van zijn exec (Tony Curtis), een sociaal klimmende oplichter die wil ga terug naar de staf van de admiraal in Pearl Harbor, en hij heeft te maken met vijf marineverpleegsters die zijn gestrand op zijn sub.
Het is afgezaagd, clichématig en meer dan een beetje smarmy met de houding van de jaren 50 ten opzichte van vrouwen in uniform en in het algemeen. We zijn er in ieder geval dol op.
Grant wees een vijfde film af met Hitchcock om deze vreemde, lieve film te maken over de Olympische Zomerspelen van 1964 in Tokio, zijn laatste film.
Hij speelt een Britse zakenman die geen hotel kan vinden in de overvolle stad en uiteindelijk een logeerkamer deelt in het appartement van een echte jonge vrouw (Samantha Eggar) die verloofd is met een snobistische Britse diplomaat.
Betreed een jonge Amerikaanse Olympiër (Jim Hutton) die echt niet wil bespreken aan welk evenement hij zal deelnemen. Grant, zacht en onweerstaanbaar tot het laatst, speel matchmaker. Een flauwe film, maar absoluut vertederend.
