Gedefinieerd worden als iets "anders" is altijd weggegaan alternatieve muziek met een essentiële identiteitscrisis. Alternatief voor wat precies?
Nou ja, tot orthodoxie. Naar de status-quo. Om op veilig te spelen. Om in de muziekbusiness te zijn voor de business, niet voor de muziek. Naar de mens. Naar repressieve politiek. Tot racisme, seksisme, classisme, etc. Muziek heeft altijd de vrijdenkers en de radicalen aangetrokken, en undergroundmuziek is de plaats geweest waar de meest radicale radicalen werden verdedigd.
beantwoordt dat jouw vraag? Nou nee, niet echt. Laten we zeggen dat, als alternatieve muziek ergens een alternatief voor moet zijn, het veilige antwoord dit is: op wat je ouders maar willen.
Wanneer begon alternatieve muziek?
Passend genoeg, juist als rock'n'roll werd de dominante muzikale modus van de westerse wereld. Zodra rock koning was, groeide er snel een underground van acts die, jawel, een "alternatieve" stem gaven.
Als je op zoek bent naar een ground zero, nou... laten we zeggen 1965. Dat was het jaar dat de Velvet Underground voor het eerst samenkwam op een loft in New York, dat MC5 voor het eerst opdook hun versterkers in een garage in Detroit, en dat een maffe Californische jongen zichzelf Captain begon te noemen Runderhart.
Als je verder ondergronds wilt gaan (Opmerking: dit is de passie van elke zichzelf respecterende alt-muziekliefhebber), 1965 was ook toen een Texaanse tiener genaamd Roky Erikson begon met het pionieren van psychedelische rock met een team genaamd de 13th Floor Elevators. Het was het jaar dat een paar New Yorkse dichters een primitieve, satirische rockgroep vormden met de naam The Fugs. En het was het jaar waarin The Monks, een band van Amerikaanse GI's die in Duitsland wonen, het amelodische, zeer ritmische, publiekslokkende album uitbrachten Zwarte Monnik Tijd, mogelijk het allereerste underground rockalbum.
Hoe klinkt alternatieve muziek?
Bestaande als een 'andere', alternatieve muziek zou in theorie gewoon anders moeten klinken dan de heersende populaire muziekmodellen van die tijd. Dit betekent dat als je niet precies weet wat het is, je tenminste weet wat het is niet.
Maar vanaf het midden van de jaren '80 tot het midden van de jaren '90 onderging het idee van wat veilig 'alternatief' was een radicale verandering. Nergens meer dan in Amerika. Nadat punkrock een kortstondige uitbarsting op de radar van de reguliere Amerika's markeerde, kwamen de jaren tachtig tot een stabiele dieet van bekende popsterren en hair-metal pauwen, met hiphop de onmiskenbare opkomende culturele kracht.
Dat zorgde voor een enorme kloof tussen de mainstream en de underground. Punk was gemuteerd in hardcore, een vorm van muziek die volledig was gewijd aan activiteiten aan de basis. En, hardcore of niet, er waren hele netwerken van bands die dingen onafhankelijk deden, volledig buiten het commerciële netwerk. Het grootste deel van de jaren '80 bestond er een gelukkige kloof — en een wederzijdse desinteresse — tussen deze twee werelden. Terwijl de massa hun Madonna en Michael had, hadden de freaks de Butthole Surfers en Black Flag. Dingen waren logisch.
Maar onvermijdelijk kwam er verandering. Eerst REM, oude "college-rockers", kraakten de mainstream. Voormalig avant-garde noise-outfit Sonic Youth tekende bij een major-label. En dan, Nirvana kwam uit het niets om de grootste band ter wereld te worden. Grunge was een licentie om geld te drukken, waardoor A&R's van grote merken in een razernij raakten. Ze plunderden eens geïsoleerde muzikale scènes van een nauwelijks bekwame band. Als dat niet lukte, ontwikkelden ze hun eigen. De hele zaak werd een oefening in winstbejag die eeuwenlang werd gehekeld door... The Simpsons' Hullabalooza-festival.
Deze mainstream cross-over (of, om de taal van die tijd te gebruiken, "uitverkocht") leidde tot Alternative Music's identiteitscrisis: als wat eens alternatief was, nu de status quo is, wat deed 'alternatief' dan nog? gemeen? Als Nirvana ooit alt-muziek had kunnen definiëren, waar zijn dan de zakelijke copycats gebleven? Het liet de alternatieve wereld in een verwarde staat achter.
Welke genres worden als alternatieve muziek beschouwd?
Genres proberen ons te vertellen wat muziek is, maar vaak doen ze dat niet.
De meeste genres met sterke, gedefinieerde parameters zijn die welke aan een specifiek tijdstip zijn toegewezen. Wanneer iemand praat over shoegaze, krautrock, grunge, rel-grrrl, of post-rock, ze hebben het niet alleen over een specifieke stijl en geluid, maar over een plaats in de tijd, in het verleden, die we achteraf kunnen bekijken.
Eerlijk gezegd sterft de notie van genre, als een rechtstreekse vorm van specifiek geluid en bijbehorende identiteit, uit. Hoewel we de opkomst van de emo-cultus niet ontkennen, is er de laatste tijd een veelzeggende toename van outfits die onmogelijk te kwantificeren is. Wat maakt men bijvoorbeeld van Animal Collective, of Gang Gang Dance, of Yeasayer; bands waarvan de naadloze versmelting van vele uiteenlopende genres hen als geen ander laat klinken?
Zijn "Alternatieve" en "Indie" in wezen uitwisselbare termen?
Nou ja en nee. Terloops gesproken, ja,indie en alternatief kan in wezen hetzelfde betekenen. Maar als we tot de semantiek ervan willen doordringen. Dat is een heel ander verhaal.
Is alternatieve muziek altijd een alternatief?
Natuurlijk niet. Bekijk het zo: in 1990 begonnen de Grammy Awards met het uitreiken van trofeeën voor het Best Alternative Album. In de jaren daarna waren er winnaars van opvallende niet-indie-figuren als Sinead O'Connor, U2, Coldplay en Gnarls Barkley. Dus hoe hard je ook probeert om 'alternatieve muziek' te definiëren, mensen - vooral Grammy-stemmers - zullen ervoor zorgen dat het betekent wat ze maar willen.
