Top hardrock frontmannen van de jaren '80

Hoewel zelden verdedigd als de beste zanger of zelfs de meest charismatische frontman van de hoogtijdagen van de glammetal uit de late jaren 80, Vergif's Bret Michaels is altijd een van de meest herkenbare leadzangers van die tijd gebleven. Samen met zijn bandleden maakte de inwoner van Pennsylvania deel uit van de commercieel meest succesvolle rock-'n-roll-make-uplook sinds KUS. Muzikaal genereerde Poison een relatief onschuldige vorm van partyrock die vaak niet opmerkelijk meeslepend of aanstootgevend was. Toch pasten de teksten en zang van Michaels goed bij de goede aanwezigheid van de artiest op het podium, wat hem allemaal hielp om een ​​respectabele zwijmelwaardigheid onder vrouwelijke fans te bereiken. In de afgelopen jaren bloeide Michaels ook op als reality-tv-ster.

Dee Snider van Twisted Sister

Waarschijnlijk heeft niemand op de planeet ooit geloofd dat Dee Snider - met al zijn macho, brutaler New York City-attitude - van nature blonde, gekrulde lokken heeft. Maar dat is oké, als de frontman van Twisted Sister - naar wie ik deze site liefkozend de engste heb genoemd, clown-faced drag king op aarde - heeft altijd een beroemde gebleekte look gedragen die past bij zijn anders opvallende verschijning. Snider en zijn bandleden deden ook veel om de broodnodige dreiging in de popmetal uit het midden van de jaren 80 te injecteren, zowel door hun geluid als door hun schokkende imago. Uiteindelijk is Snider echter een icoon van de popcultuur gebleven vanwege zijn eindeloze voorraad scherpzinnige persoonlijkheid. Herinner je je die PMRC-hoorzittingen nog?

Ondanks dat hij al meer dan twintig jaar een stijlvolle, geschoren look had, had de beroemde heavy metal brul Halford ooit vloeiende, blonde lokken in de jaren '70, toen Judas Priest begon. Zelfs tot ver in de jaren '80 probeerde hij soms de langharige regel van hardrock te volgen, zelfs terwijl hij vocht tegen een terugwijkende haargrens. Natuurlijk waarderen fans Halford terecht het meest vanwege zijn krachtige stem, die de gesmolten gitaren van de dubbele gitaristen van de band, K.K. neerhalen en Glenn Tipton. Een charismatische frontman die leer en studs droeg en op de een of andere manier leidde zwaar metaal stijltrends terwijl je het doet, Halford is een welverdiende legende over de hele wereld.

Joe Elliott van Def Leppard

Ik heb daar niet altijd het volste vertrouwen in gehad Def Leppard's Joe Elliott is een kwaliteitszanger - vooral gebaseerd op een paar live tv-optredens uit de jaren '80 die ik niet kan vergeten - maar hij heeft zeker geholpen om zijn band naar een uniek gelukkig medium te leiden tussen Nieuwe golf van Britse heavy metal stroom, glam rock-beïnvloede praal en slimme popproductie. Ondanks de door Mutt Lange ontworpen glans van enorme hitrecords Pyromanie en vooral uit 1987 Hysterie, Def Leppard voerde trots de vlag uit voor klassieke Britse hardrock. Sterker nog, Elliott fungeerde als een emotionele centrale figuur in de band, gezegend met een griezelig vermogen om throwback-stijl te projecteren naast een overtuigend eigentijds jaren 80-imago.

Soms werden popmetal-iconen zoals Neil en Michaels waarschijnlijk aangezien voor platinaharige, gebruinde groupies die hen zo krachtig achtervolgden, een ironie die beide zeker zouden hebben afgeschud met party-time aplomb. Toch vallen deze twee giganten van het genre op om andere soortgelijke redenen, niet in de laatste plaats het bezit van een vakkundig maar niet-spectaculair aandeel vocaal talent. Neil hielp vooral Motley Crue druipen van met leer beklede sleaze, en hij balanceerde effectief de gothic, nogal dreigende look van de rest van de band. Sinds zijn aanklacht in 1985 van doodslag bij het dronken verkeersongeval dat de drummer van Hanoi Rocks opeiste Razzle, Neil heeft misschien meer dan zijn deel van de tragedie doorstaan, maar heeft volgehouden, samen met zijn intacte band.

Met zijn aanstekelijke schreeuwerige persoonlijkheid en gedenkwaardige acrobatische podiumpresentatie, hielp Roth om Van Halen een van de meest populaire rockbands ter wereld tijdens de vroege jaren '80. Daarom leek zijn veelbesproken vertrek uit de band in 1985 destijds zo'n groot probleem en misschien wel de doodsteek voor de belangrijkste feestband van hardrock en arena rock. De band slaagde erin een van de meest indrukwekkende prestaties van het decennium te leveren door met nauwelijks vertraagd succes door te gaan, geleid door de kleine maar grootstemige Sammy Hagar. Desalniettemin definieerden Roth's Californische blonde imago en vrolijke houding Van Halen en cement Diamond Dave voor sommigen als de enige "echte" frontman van de band - ondanks een korte originele ambtstermijn.

Hoewel misschien meer bekend om de gedenkwaardige verschijning van ex-vrouw Tawny Kitaen in Witte slang's "Hier ga ik weer" muziekvideo als een op schaal gemaakte menselijke kapornament, David Coverdale was een klassieke frontman in de vorm van Led Zeppelin's Robert Plant. Natuurlijk zouden sommigen kunnen zeggen dat hij te precies in die mal zat voor zijn eigen bestwil, omdat de vergelijkingen de neiging hadden om de beroemdste van de twee te bevoordelen. Afgezien van het feit dat beide mannen het grootste deel van hun carrière enorme, gekrulde blonde manen hebben gedragen, waren de vocale overeenkomsten van het paar gemakkelijk waarneembaar, zo niet bijzonder interessant. Toch, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht - die de groep vaak als een eind jaren '80 haarmetaal ontwikkeling - Coverdale leidde Whitesnake gedurende het hele decennium.

Opkomend als Skid Row-frontman, net zijn tienerjaren voorbij, wilde Bach over het algemeen geen deel uitmaken van de flitsende, op make-up geïnspireerde glam metal-look. Het geluid van de groep koos ook voor een scherper hardrockgeluid dan wat MTV die destijds vaak aan bod kwamen, iets dat Bach een behoorlijke hoeveelheid respect heeft opgeleverd, bovenop het commerciële succes van de band titelloos 1989 debuut. Ondanks de nodige controverse en roekeloos gedrag door de jaren heen, heeft Bach in wezen bewezen dat hij: zowel een serieuze technische zanger als een rockster zijn, en in het verleden zelfs op Broadway en non-reality-tv verschenen decennium. Met slechts één Skid Row-album dat in de jaren '80 daadwerkelijk is uitgebracht, is het verbazingwekkend dat Bach genoeg tijd had om zo snel iconisch te worden.

Ah, dus hier is een wildcard, of curveball, of welke metaforische naam met honkbalthema je ook wilt geven aan een selectie in het linkerveld zoals deze. Maar ik denk dat de Kix frontman is een volkomen redelijke keuze op basis van de organische, blauwe boorden, vaak onderschatte pop metal-output van zijn band uit de jaren 80. Meer dan een paar muziekfans kennen het graan met dezelfde naam waarschijnlijk beter dan deze rockband uit Maryland, maar in dit geval is er geen echt excuus voor onwetendheid. Als frontman van Kix straalde Whiteman altijd een gevoel voor stijl, theatrale en humor uit dat niet afhing van het beeld of de geromantiseerde presentatie. Dat hield de powerballad"Sluit je ogen niet" van veruit het meest bekende Kix-nummer te worden, maar geef Whiteman niet de schuld van het toezicht.

David St. Hubbins van Spinal Tap

OK, voordat je dit gaat beschouwen als een nieuwigheidslijst waarin ik de vele flitsende frontmannen van de jaren 80 niet serieus neem rock, laat me herhalen dat ik echt geloof dat de fictieve Spinal Tap enkele van de meest plezierige deuntjes in de genre. En Michael McKean als St. Hubbins is de perfecte belichaming van een rockster die oprecht geïnteresseerd is in muzikaal eclecticisme, die niet echt de karbonades of slimheid heeft om zijn ambitie te evenaren. Spinal Tap mag dan volkomen kwalificeren als parodie, maar ik heb altijd veel genegenheid ontdekt in de historisch geïnformeerde uitzending van de film uit 1984 over de stekelige wortels en takken van hardrock uit de jaren 80. Ondanks een koortslip heeft St. Hubbins klassiek, tijdloos haar en hij weet hoe hij het moet gebruiken.