Er zijn niet veel films gemaakt over stand-up comedy, mogelijk omdat het niet het meest visuele medium is. De weinige films die er zijn, lijken de meeste comedians af te schilderen als deprimerende, talentloze dromers of borderline-sociopaten. Toch zijn er een paar films op deze lijst die opvallen als liefdevolle eerbetoon aan stand-up. (Hoewel er ook veel deprimerende verliezers zijn. Bekijk deze lijst voor een overzicht van de grappige zaken op film.
Rubberface (1981)
Oorspronkelijk geproduceerd als een Canadese film gemaakt voor tv in 1981 (genaamd Even voorstellen... Janet), Rubberface heb pas daarna een grote video-release gezien Jim Carrey's doorbraaksucces in de jaren negentig. De plot is vergelijkbaar met die van 1988 punchline, met Carrey als een ambitieuze striptekenaar die helpt om een rustige, zachtmoedige vrouw uit haar schulp te halen met stand-up. De videotitel heeft niets met de film te maken, behalve dat het een flauwe poging was om te profiteren van een bijnaam die Carrey - beroemd om zijn manische gezichtsvervormingen - nooit had gehad.
De koning van de komedie (1982)
VOS
Misschien wel de meest ondergewaardeerde film van regisseur Martin Scorsese, dit meesterwerk van onhandigheid en ongemak sterren Robert De Niro als Rupert Pupkin, de eerste in een lange rij zielige, vreselijke en sociopathische wannabe-komieken op film. Wanhopig om zijn idool te ontmoeten, komiek Jerry Langford (Jerry Lewis), Pupkin bedenkt samen met zijn stalkervriend (komiek Sandra Bernhard) een plan om Lanford te ontvoeren en een slot als openingsact te eisen. Zoals met zowat elke Scorsese-film, De koning van de komedie is waanzinnig briljant - een fascinerende en ongemakkelijke studie over de aard van roem en de dromen van verliezers. Dit is de film die een groot aantal andere stand-upcomedyfilms zou imiteren - een niet-grappige man heeft comedyclubdromen - met veel minder effect.
Jo Jo Dancer, je leven roept (1986)
Sony-foto's
De grote Richard Pryor co-schreef en regisseerde deze film (zijn eerste en enige narratieve regie-inspanning), waarvan hij zwoer dat het niet autobiografisch was. Je vertelt me: een succesvolle komiek (opgegroeid, zoals Pryor, in een bordeel) wordt zwaar verbrand terwijl hij cocaïne gebruikt (klinkt dit bekend?). Terwijl hij in een ziekenhuis ligt, kijkt hij terug op zijn leven en hoe komisch succes leidde tot drugsmisbruik en rokkenjagerij. Misschien is het niet autobiografisch - misschien is het allemaal gewoon toeval. Hoe dan ook, de film doet weinig recht aan Pryors eigen verhaal; het is een te brede en verzachte samenvatting van het leven van de baanbrekende komiek, die ofwel excuses maakt of te mooi de verschrikkingen verdoezelt die hij heeft doorstaan op weg naar succes.
Ponslijn (1988)
Sony-foto's
Voor 2009 Grappige mensen, was deze film waarschijnlijk de meest spraakmakende en gefocuste film over stand-upcomedy ooit gemaakt. Dat betekent niet dat het zo geweldig is; eigenlijk is het alleen maar ok en ziet en voelt het vaak als een tv-film. Sally Field speelt een huisvrouw die plotseling besluit dat ze stand-upcomedy wil worden, en in het proces van... Het najagen van haar droom ontmoet Tom Hanks, die erg goed is in komedie, maar door zijn vader onder druk wordt gezet om in te gaan op... medicijn. Hanks is erg goed in punchline, het vastleggen van de duisternis die veel strips hebben als ze niet op het podium staan en zijn routines uitvoeren als een pro (hij stond overal in New York op om zich voor te bereiden). Alleen hij maakt de film het bekijken waard. Er verschijnen ook een groot aantal bekende strips uit de jaren 80.
Talkin' Dirty After Dark (1991)
De eerste hoofdrol voertuig voor komiek Martin Lawrence werpt hem op als een worstelende stand-up comedian met een auto die alleen achteruit rijdt en niet genoeg geld om zijn telefoonrekening van $67 te betalen. Om vooruit te komen bij de plaatselijke comedyclub, Dukie's, slaapt hij met de vrouw van de clubeigenaar; helaas probeert de clubeigenaar (gespeeld door komiek John Witherspoon) een andere artiest in de club te zijn. Hoeveel van deze achter-de-schermen politiek en bedhoppen juist is, kunnen we niet zeggen, maar we kan waarderen dat de film Lawrence cast als een worstelende komiek zonder hem waardeloos te maken verliezer. Bovendien is het een van de weinige filmrollen van de strip die net zo scherp is als zijn act; kort daarna zou hij vervallen in high-concept en familiekomedies.
De heer zaterdagavond (1992)
VOS
Het passieproject van komiek Billy Crystal, Mr. Saturday Night cast Crystal (die ook schreef en regisseerde) als fictieve clubkomiek Buddy Young Jr. terwijl hij opklimt van Catskills-strip naar nachtclub en tv-ster naar zelfdestructief is geweest. Crystal bedoelt het goed met deze liefdesbrief aan ouderwetse komedie, maar lijkt door de bomen het bos niet meer te zien; zijn Buddy Young Jr. wisselt uitsluitend tussen maudlin sad-sack en onwaarschijnlijke lul. Er zijn nog steeds dingen om van te houden (David Paymer, als de broer van Crystal, is goed en scoorde een Oscar-nominatie) Crystal-fans zouden het eens moeten proberen, maar als stand-up comedy-films gaan, valt deze vrijwel vierkant in de midden.
Dit is mijn leven (1992)
Julie Kavner (beter bekend als de stem van Marge Simpson) speelt de hoofdrol in deze vroege poging van Nora Ephron en speelt een alleenstaande moeder van twee kinderen die haar dochters begint te verwaarlozen wanneer haar stand-upcarrière van de grond komt. Het is een zeldzame film die stand-upcomedy onderzoekt vanuit een vrouwelijk perspectief (tenzij je Sally Fields lompe huisvrouw meetelt in punchline), maar vindt niet echt iets diepgaands te zeggen over de kwestie van gender in komedie, behalve "het is moeilijk om het te hebben allemaal, dames." Dan Aykroyd heeft een ondersteunende rol, en comedians Ellen Cleghorne, Bob Nelson en Joy Behar maken allemaal verschijningen.
Grappige botten (1995)
Oliver Platt schittert in deze Britse komedie over alweer een verschrikkelijke stand-upcomedian; alleen deze zit vast in de schaduw van zijn beroemde komische vader (gespeeld door Jerry Lewis). Nadat zijn grote doorbraakshow in Vegas rampzalig verloopt, trekt Platt zich terug naar Engeland om de grappigste onbekende komieken te zoeken, zodat hij hun acts kan stelen. en spelen ze terug in de VS. Deze vreemde, excentrieke film is minder een statement over stand-up dan een viering van comedy en wat het betekent om te zijn grappig. Zelfs in een genre dat zo beperkt en beperkt is als films over stand-up, Grappige botten is echt origineel en de moeite van het zoeken waard.
De Jimmy-show (2001)
Nog een komiek-als-ongelukkige verliezer film, De Jimmy-show vindt Frank Whaley (die ook regisseerde) als een schlub uit de arbeidersklasse met de hoop er een stand-upcomic van te maken. Zijn daad is verschrikkelijk, zijn leven is deprimerend. Komedie! Net als veel andere filmstand-ups (mogelijk beginnend met Rupert Pupkin in De koning van de komedie), hij is een heel slechte komiek - ofwel een indicatie dat Hollywood heel weinig respect heeft voor stand-upcomedy of dat men gelooft dat alleen de slechte komieken interessant zijn. Dit is ook een van de weinige films over stand-up die niet de moeite nemen om iemand in de comedy-gemeenschap te casten. Misschien waren ze het allemaal zat om als zielige zwervers afgeschilderd te worden.
Grappige mensen (2009)
Universeel
De derde film van voormalig stand-upcomedy Judd Apatow cast Adam Sandler (Apatow's voormalige kamergenoot op de universiteit) en Seth Rogen als komieken aan weerszijden van succes: Sandler is een megaster (als headliner van zijn eigen vreselijke high-concept komedies, niet anders dan Sandler zelf) terwijl Rogen de up-and-comer is die is uitgekozen om te worden Sandlers beschermeling. De film speelt zich af in de echte wereld van stand-up, dus je krijgt een groot aantal strips (waaronder Sarah Silverman en Norm MacDonald) die zichzelf spelen, terwijl anderen (zoals Aziz Ansari en Bo Burnham) fictieve rollen op zich nemen. Gezien het feit dat zoveel van de deelnemers aan de film van stand-up komen, waaronder vooral Apatow, is dit misschien wel de meest accurate en eerbiedige film over stand-upcomedy tot nu toe.
Duidelijk kind (2014)
Het speelfilmdebuut van Gillian Robespierre is ook de eerste hoofdrol voor komiek Jenny Slate, die een seizoen op Zaterdagavond Live (en liet beroemd een f-bom op haar vallen eerste aflevering). Slate speelt een opkomende stand-upcomedian die per ongeluk zwanger wordt na een one-night-stand. De film is charmant en vermijdt veel van de gebruikelijke romantische komische valkuilen terwijl hij uitdagend materiaal aanpakt, en Slate verkoopt het allemaal met zoetheid, kwetsbaarheid en veel humor. Er zijn niet veel films over stand-upcomedy die het vanuit deze hoek benaderen - het is iets wat ze doet, het is iets waar ze aan werkt, maar het definieert het personage of de film niet. Duidelijk kind is veel meer geïnteresseerd in de persoon dan in de strip. David Cross, een andere real-life strip, heeft een goede ondersteunende rol.
