Medeklinkerakkoorden klinken harmonieus en aangenaam voor westerse oren, terwijl dissonante akkoorden botsend klinken en een gevoel van spanning opwekken. Het is bewezen dat de hoeveelheid consonantie of dissonantie in een akkoord iemands stemming beïnvloedt, en er zijn enkele studies die aantonen dat zelfs amusic mensen dissonante akkoorden herkennen als "verdrietig" en medeklinkers als "gelukkig" klinkend. Er is geen expliciete muziekkennis nodig om het verschil te herkennen; het is aangetoond dat de mate van dissonantie in een muziekstuk biochemische effecten creëert bij de luisteraar die samenhangen met verschillende aangename en onaangename emotionele toestanden.
Geschiedenis en moderne studies
Het effect van consonante en dissonante akkoorden op de luisteraar is in de westerse muziek tenminste sinds de Griekse wiskundige Pythagoras in de 5e eeuw vGT erkend. Recent psychologisch onderzoek heeft aangetoond dat zelfs baby's van 4 maanden de voorkeur geven aan consonante boven dissonante muziek. Geleerden zijn er echter niet uit of de herkenning een aangeleerde of inherente eigenschap is, omdat studies over mensen uit niet-westerse culturen hebben uiteenlopende resultaten, en studies over niet-menselijke soorten zoals chimpansees en kuikens zijn niet overtuigend, aangezien goed.
Muziekakkoorden bestaan uit twee of meer tonen die samen klinken, en consonantie/dissonantie is het resultaat van de vergelijking van de geluidsfrequenties van de gespeelde noten. Dat werd voor het eerst erkend door de 19e-eeuwse Duitse wetenschapper en filosoof Herman von Helmholtz. Medeklinker, aangenaam klinkende combinaties van muzikale tonen zijn die met eenvoudige frequentieverhoudingen, zoals het octaaf, waarin de frequentie van de lagere toon de helft is van de frequentie van de hogere toon (1:2); de reine kwint met een verhouding van 2: 3; en de perfecte vierde op 3:4. Zeer dissonante intervallen zoals de kleine seconde (15:16) of de overmatige kwart (32:45) hebben veel complexere frequentieverhoudingen. In het bijzonder de overmatige kwart, de tritonus genoemd, was wat de Middeleeuwen kenden als de 'duivel in de muziek'.
Dissonante en medeklinkerakkoorden
In westerse muziek worden de volgende intervallen beschouwd: medeklinker:
- Kleine terts, bijvoorbeeld van C tot Eb
- Grote terts—Bijvoorbeeld van C naar E
- Reine kwart-bijvoorbeeld van C naar F
- Perfect vijfde bijvoorbeeld van C naar G
- Kleine zesde - Bijvoorbeeld van C tot Ab
- Grote zesde bijvoorbeeld van C naar A
- Octaaf—Bijvoorbeeld van C naar C
Aan de andere kant worden deze intervallen beschouwd: dissonant:
- Kleine seconde—Bijvoorbeeld van C naar Db
- Grote seconde—Bijvoorbeeld van C naar D
- Kleine septiem - Bijvoorbeeld van C tot Bb
- Grote septiem - Bijvoorbeeld van C naar B
- Tritone—Bijvoorbeeld van C naar F#; ook bekend als de vergrote kwart of verminderde kwint, de tritonus heeft een interval van 3 hele stappen
Meestal wordt dissonantie opgelost door naar een medeklinkerakkoord te gaan. Dit maakt het aanvankelijke gevoel van spanning gecreëerd door dissonante akkoorden om tot een oplossing te komen. De gemeenschappelijke term hiervoor is spanning en uitgave. Dissonantie hoeft echter niet altijd te worden opgelost en de perceptie van akkoorden als dissonant is meestal subjectief.
bronnen:
- Kok N.D. 2009. Harmonieperceptie: Harmonie is meer dan de som van intervalconsonantie. Muziekperceptie: een interdisciplinair tijdschrift 27(1):25-42.
- Cousineau M, McDermott JH en Peretz I. 2012. tde basis van muzikale consonantie zoals onthuld door aangeboren amusie.Proceedings van de National Academy of Sciences van de Verenigde Staten van Amerika 109(48):19858-19863.
- Schön D, Regnault P, Ystad S en Besson M. 2005. Zintuiglijke consonantie: een ERP-onderzoek. Muziekperceptie: een interdisciplinair tijdschrift 23(2):105-118.
- Sollberger B, Rebe R en Eckstein D. 2003. Muziekakkoorden als affectieve priming-context in een woordevaluatietaak. Muziekperceptie: een interdisciplinair tijdschrift 20(3):263-282.
