Track and Field-evenementen draaien meestal om rennen, springen, gooien of een combinatie van de drie. Het volgende is een lijst van gebeurtenissen die sprongen en worpen bevatten.
Sprongen
Hoge sprong: Zoals bij alle springevenementen, moeten deelnemers snelheid - om lift te genereren - combineren met springtechniek. Jumpers kunnen de bar van beide kanten naderen en landen op een groot, meestal opgeblazen kussen. Tussendoor moeten ze de 4 meter lange balk vrijmaken zonder deze van de steunen te stoten. De lat zal oorspronkelijk op een lage hoogte worden geplaatst, waarop deelnemers kunnen kiezen om te springen of naar een andere hoogte te passen. De lat wordt na elke ronde een vooraf bepaald bedrag verhoogd. Elke deelnemer die een hoogte wist of passeert, gaat door naar de volgende ronde. Deelnemers worden geëlimineerd na het missen van drie opeenvolgende sprongen en worden gescoord op basis van de grootste hoogte die ze overbruggen. De gelijkspel op de eerste plaats wordt verbroken bij het aftellen - door de missers van de deelnemer tijdens de wedstrijd te tellen. Als deelnemers gelijk blijven voor de eerste plaats, mogen ze deelnemen aan een barrage om een winnaar te bepalen.
Polsstokhoogspringen: Polsstokhoogspringers hebben veel vergelijkbare kenmerken als hoogspringers, maar vereisen ook een uitstekende kracht van het bovenlichaam. Elke voltiger sprint de landingsbaan af en plant de paal - meestal gemaakt van glasvezel of koolstofvezel - in de springkast en katapulteert zichzelf vervolgens over de lat en op de landingsmat. Net als bij hoogspringen mogen voltigeraars de lat aanraken, zolang deze niet valt. De regels voor het scoren per ronde zijn hetzelfde als voor het hoogspringen, alleen op veel grotere hoogte. Zoals bij alle springevenementen, vindt het polsstokhoogspringen zowel binnen als buiten plaats.
Lange sprong: De deelnemers sprinten de landingsbaan af en heffen zich op wanneer ze de startbalk raken en landen in een zandbak. Als een deel van de voet van de loper voorbij de startbalk gaat, wordt de springer gefloten voor een fout en krijgt hij geen score voor de ronde. De afstand wordt gemeten vanaf het einde van de startbalk tot het dichtstbijzijnde merkteken dat de springer in de pit heeft gemaakt. Competities duren maximaal zes ronden. Bij grote evenementen van zes ronden, zoals de Olympische Spelen of Wereldkampioenschappen, blijven alleen de acht beste deelnemers na drie ronden de laatste drie ronden afmaken. De enige verste sprong wint de wedstrijd.
Driedubbele sprong: Dit evenement werd ooit 'hop, skip en jump' genoemd, wat een nauwkeurigere beschrijving is van wat de atleten doen dan "driedubbele sprong." Het evenement begint als een verspringen, met concurrenten die over de landingsbaan rennen en van een start springen bord. Maar in plaats van rechtstreeks in de landingsplaats te springen, landen de deelnemers op een andere landingsbaan en duwen ze onmiddellijk af met één voet en landen vervolgens op dezelfde voet. Vervolgens "springen" ze op hun andere voet, van waaruit ze weer opstijgen, naar het landingsgebied. Het evenement wordt op dezelfde manier gescoord als het verspringen.
worpen
kogelstoten: Het is duidelijk dat de werpevenementen allemaal kracht vereisen, maar goed voetenwerk is ook belangrijk. Kogelstoters moeten het schot te allen tijde dicht bij hun nek of kin houden voordat ze worden losgelaten. Het ronde metalen schot dat door oudere mannen wordt gebruikt, weegt 7,26 kilogram, terwijl de vrouwen 4 kg wegen. Beide geslachten moeten binnen een werpcirkel met een diameter van 2.135 meter blijven. Kogelstoters zullen een van de twee technieken gebruiken, ofwel de eenvoudige "glijdende" methode, waarbij ze naar voren springen op hun achterste been, hun gewicht naar voren en duw het schot in de lucht, of de rotatietechniek, waarbij de kogelstoter draait om vaart te krijgen voordat hij loslaat het schot. Deelnemers moeten de cirkel naar achteren verlaten na het werpen van het schot om vervuiling te voorkomen. De regels voor scoren zijn hetzelfde als bij de lange en drievoudige sprongen - de langste enkele worp wint de wedstrijd. Het kogelstoten is het enige werpevenement dat zowel binnen als buiten wordt gehouden.
Discuswerpen: Discuswerpers gebruiken een grotere werpcirkel dan kogelstoters, met een diameter van 2,5 meter, en werpen een grotendeels metalen schijf. Senior vrouwen werpen een discus van 1 kg, terwijl de discus van mannen 2 kg weegt. Anders ziet een discuswedstrijd eruit en wordt gescoord als een kogelstotenwedstrijd waarbij alle deelnemers de rotatietechniek gebruiken. Het enige andere verschil is de grote metalen werpkooi die de deelnemers gedeeltelijk omsluit om de toeschouwers te beschermen tegen een wild gegooide discus.
Speerwerpen: De speerwerpen is de enige werpwedstrijd waarbij de atleten niet vanuit een cirkel werpen. In plaats daarvan rennen werpers over een landingsbaan om momentum te genereren voor hun worpen, maar mogen de foutlijn niet overschrijden, zelfs niet nadat ze de speer hebben gegooid. De speerachtige speer die door oudere mannen wordt gebruikt, weegt 800 gram; de damesversie is 600 g. Het scoren is hetzelfde als bij alle andere werpevenementen: zes competitierondes, waarbij de langste worp wint.
Hamergooien: De "hamer" van vandaag is eigenlijk een metalen bal bevestigd aan een staaldraad met een stijve handgreep voor grip. Het apparaat voor heren weegt 7,26 kg, het damesapparaat 4 kg. Werpers gebruiken dezelfde cirkel als kogelstoters, evenals dezelfde kooi die discuswerpers gebruiken. Net als discuswerpers en sommige kogelstoters, draaien hamerslingers binnen de cirkel om momentum te genereren voordat ze de hamer loslaten.
