Lou Gehrig was de eerste honkman van de New York Yankees van 1923 tot 1939 en speelde in een toen recordaantal van 2.130 opeenvolgende wedstrijden. De streak duurde tot Cal Ripken, Jr. het in 1995 overtrof. Gehrig had een levenslang slaggemiddelde van .340 en won de Triple Crown in 1934. De Yankees wonnen zes keer de World Series tijdens zijn 17-jarige ambtstermijn bij het team.
Zijn afscheidsspeech gegeven op 4 juli 1939 in het Yankee Stadium (nu bekend als Lou Gehrig Day) wordt beschouwd als de beroemdste toespraak in de honkbalgeschiedenis. De toespraak kwam net nadat Gehrig was gediagnosticeerd met amyotrofische laterale sclerose (ALS), algemeen bekend als de ziekte van Lou Gehrig. ALS is een progressieve, dodelijke, neurogeneratieve ziekte die jaarlijks naar schatting 20.000 Amerikanen treft, volgens de ALS Vereniging.
Meer dan 62.000 fans zagen Gehrig zijn afscheidsrede houden. De volledige tekst van de toespraak volgt:
"Fans, de afgelopen twee weken hebben jullie gelezen over de slechte pauze die ik heb gekregen. Maar vandaag beschouw ik mezelf als de gelukkigste man op aarde. Ik speel al 17 jaar in honkbalvelden en heb van jullie fans nooit iets anders dan vriendelijkheid en aanmoediging ontvangen.
Kijk naar deze grote mannen. Wie van jullie zou het niet als het hoogtepunt van zijn carrière beschouwen om zelfs maar één dag met hen om te gaan? Natuurlijk, ik heb geluk. Wie zou het geen eer vinden om Jacob Ruppert gekend te hebben? Ook de bouwer van het grootste imperium van honkbal, Ed Barrow? Om zes jaar met dat geweldige kereltje, Miller Huggins, te hebben doorgebracht? Om dan de volgende negen jaar te hebben doorgebracht met die uitstekende leider, die slimme student psychologie, de beste manager in het honkbal van vandaag, Joe McCarthy? Natuurlijk, ik heb geluk.
Als de New York Giants, een team dat je je rechterarm zou geven om te verslaan, en vice versa, je een geschenk stuurt - dat is iets. Als iedereen tot aan de veldwachters en die jongens in witte jassen je herinneren met trofeeën - dat is iets. Als je een geweldige schoonmoeder hebt die partij kiest in ruzie met haar eigen dochter, dan is dat iets. Als je een vader en een moeder hebt die hun hele leven werken, zodat je een opleiding kunt volgen en je lichaam kunt opbouwen, dan is dat een zegen. Als je een vrouw hebt die een toren van kracht is geweest en meer moed heeft getoond dan je had durven dromen - dat is het beste dat ik ken.
Dus ik sluit af met te zeggen dat ik misschien een zware pauze heb gehad, maar ik heb ontzettend veel om voor te leven."
In december 1939 werd Gehrig verkozen tot de Nationale Honkbal Hall of Fame. Hij stierf minder dan twee jaar na het houden van zijn toespraak, op 2 juni 1941, op 37-jarige leeftijd.
