Halloween is niet de enige nacht waarop het bovennatuurlijke regeert. Er hangt een doordringende kou in de wind. De heldere maan komt op achter de rillende, bijna naakte bomen. Een diep gevoel van onheil doordringt de duisternis. Dit is tenslotte de nacht waarin heksen met hun bezemstelen door de lucht rijden, en de natuurlijke wereld wordt gedwongen de krachten van het bovennatuurlijke te confronteren.
Nee, het is geen 31 oktober en dit ook niet Halloween. Het is 30 april en het is Walpurgisnacht.
Net als Halloween heeft Walpurgis zijn wortels in oude heidense gebruiken, bijgeloof en festivals. In deze tijd van het jaar namen de Vikingen deel aan een ritueel waarvan ze hoopten dat het de komst van het lenteweer zou bespoedigen en de vruchtbaarheid van hun gewassen en vee zou verzekeren. Ze zouden enorme vreugdevuren aansteken in de hoop boze geesten weg te jagen.
Maar de naam "Walpurgis" komt uit een heel andere bron. In de 8e eeuw stichtte een vrouw genaamd Valborg (andere herhalingen van de naam zijn Walpurgis, Wealdburg en Valderburger) het katholieke klooster van Heidenheim in Würtemburg, Duitsland. Ze werd later zelf een non en stond bekend om haar uitlatingen tegen hekserij en tovenarij. Op 1 mei 779 werd ze heilig verklaard. Sinds de viering van haar heiligheid en het oude Vikingfestival rond dezelfde tijd plaatsvonden, hebben in de loop der jaren de festivals en tradities vermengden zich totdat de hybride heidens-katholieke viering bekend werd als Valborgsmässoafton of Walpurgisnacht -- Walpurgis Nacht.
De andere Halloween
Hoewel niet algemeen bekend in de VS, deelt deze nacht in mei veel van de tradities van Halloween en staat in feite direct tegenover Halloween op de kalender.
Volgens de oude legendes was deze nacht de laatste kans voor heksen en hun snode cohorten om problemen te veroorzaken voordat de lente het land weer tot leven wekte. Ze zouden samenkomen op Brocken, de hoogste top in het Harzgebergte - een traditie die afkomstig is van Goethe's Faust. In het verhaal brengt de demon Mephistopheles Faust naar Brocken om met de heksenkring om te gaan:
Als de stoppels geel zijn, wordt het graan groen.
Het gepeupel rent - als 'tis meet -
Naar Sir Urians vorstelijke zetel.
O'er stok en steen komen we, door jinks!
De heksen v..., de geitenb...
De bezemsteel draagt, net als de voorraad;
De hooivork draagt, net als de bok;
Wie kan er vanavond niet opstaan,
Blijft voor altijd een ongelukkige wight.
Om het kwaad van de heksen af te weren, zouden de burgers vreugdevuren verbranden, wijwater sprenkelen en hun huizen versieren met talismannen van gezegend palmblad. Een van de beste manieren om het kwaad op afstand te houden, dachten ze, was door lawaai te maken. Dit is een idee dat waarschijnlijk teruggaat tot de vroege mens. Op Walpurgisnacht luidden de burgers klokken, sloegen op trommels, sloegen met zwepen en sloegen stukken hout op de grond. Naarmate de technologie vorderde, zouden ze vuurwapens in de lucht schieten.
Walpurgis Night heeft zelfs een eigen versie van Trick or Treat in sommige delen van Europa, vooral in Duitsland. In Beieren, bijvoorbeeld, waar het feest bekend staat als een Freinacht of Drudennacht, kunnen de jongeren de buurten die ondeugende grappen uithalen, zoals auto's in toiletpapier wikkelen en deurklinken smeren met tandpasta. In Thueringen, Duitsland, verkleden sommige kleine meisjes zich als heksen, met papieren hoeden en stokken bij zich.
In Finland, waar de feestdag Vappu wordt genoemd, rennen de normaal gereserveerde Finnen gillend door de straten met maskers en drankjes bij zich.
Halloween-achtige vogelverschrikkers verschijnen ook. Levensgrote of kleinere stromannen worden gemaakt en ritueel doordrenkt met alle pech en kwade wil van het afgelopen jaar. Ze worden vervolgens op de vreugdevuren van Walpurgis gegooid, samen met versleten, brandbare huishoudelijke artikelen.
Een tijd van magie
Sommigen geloven dat Walpurgis, net als Halloween, meer is dan een tijd van rituele spreuken - dat het een tijd is waarin de barrière tussen onze wereld en het 'bovennatuurlijke' gemakkelijker wordt overschreden. Winifred Hodge schrijft in Waelburga and the Rites of May:
"Omdat dit een keerpunt is wanneer het seizoen niet helemaal het een of ander is - een 'tussentijd', is het zeer geschikt voor occulte waarzeggerij en betovering: een tijd om voordeel van de dunnere sluiers tussen de werelden en het feit dat onze geest tijdelijk weg is van alledaagse zaken en op de magische energieën van de lente van de natuur getijden. Dit is een tijd om te kijken naar wat tot stand komt en wat zou moeten zijn, voor het zoeken naar diepe wortels van levenskennis en levensmysteries, voor liefdesmagie en spreuken van groei en verandering, conceptie en geboorte - in feite voor bijna alle elementen van wat vaak 'vrouwen' wordt genoemd magie.'"
In zijn boek Echte geesten, rusteloze geesten en spookachtige plaatsen, voegt Brad Steiger eraan toe dat "Walpurgis Night traditioneel wordt beschouwd als een van de meest krachtige nachten voor geesten, demonen en langbenige beesten... [Het] heeft een nog groter potentieel om de barrières tussen de zichtbare en onzichtbare werelden te doorbreken."
