Ontdek meer over 12 populaire soorten dans

Ballet is ontstaan ​​in de 15e eeuw, eerst in Italië en daarna in Frankrijk. Door de eeuwen heen heeft ballet veel andere dansstijlen beïnvloed en is het een kunstvorm op zich geworden. Er zijn drie basisstijlen:

• Klassiek: Deze vorm bereikte zijn hoogtepunt in het 19e-eeuwse Frankrijk en Rusland. Het is vaak verhaalgedreven en georkestreerd ("De Notenkraker" is een geweldig voorbeeld), met fantastische sets en kostuums. De beweging benadrukt pointe-werk (dansen op tenen), sierlijke uitdrukkingen en symmetrie tussen dansers.
• neoklassiek: Dit is een evolutie van klassiek ballet, die ontstond in het begin tot het midden van de 20e eeuw. Bewegingen zijn sneller en urgenter, met minder nadruk op symmetrie en eenvoudige decors en kostuums. De plot is vaak niet aanwezig. Orkesten, bands of solisten kunnen de dansers begeleiden.
• Modern: Net als neoklassiek wordt de plot terzijde geschoven ten gunste van pure beweging en fysieke expressie, die misschien helemaal niet dansachtig lijkt. Kostuums en decorontwerpen zijn vaak eenvoudig of abstract. Muziek of geluidswerk, indien gebruikt, is vaak eigentijds of experimenteel van aard.

Jazz is een levendige dansstijl die sterk leunt op originaliteit en improvisatie. Deze stijl maakt vaak gebruik van gewaagde, dramatische lichaamsbewegingen, inclusief lichaamsisolaties en weeën. Jazzdans heeft zijn wortels in Afrikaanse tradities die in leven zijn gehouden door slaven die in de loop van de tijd naar de VS zijn gebracht, dit evolueerde naar een stijl van streetdance die al snel zijn intrede deed in de jazzclubs van het begin van de 20e eeuw.

Tijdens het bigbandtijdperk van de jaren dertig en begin jaren veertig werden swingdansen en de Lindy Hop populaire uitingen van jazzdansen. In het midden tot het einde van de 20e eeuw verwerkten choreografen als Katherine Dunham deze geïmproviseerde, fysieke uitdrukkingen in hun eigen werk.

Net als bij jazzdansen is tap ontstaan ​​uit de Afrikaanse danstradities die door slaven in de VS zijn bewaard. In deze opwindende dansvorm dragen dansers speciale schoenen die zijn uitgerust met metalen kranen. Tapdansers gebruiken hun voeten als trommels om ritmische patronen en tijdige beats te creëren. Muziek wordt zelden gebruikt.

Na de burgeroorlog evolueerde tap naar een populaire vorm van entertainment op het Vaudeville-circuit en later een hoofdbestanddeel van vroege Hollywood-musicals. Enkele van de meest opvallende meesters van de tap zijn Bill "Bojangles" Robinson, Gregory Hines en Savion Glover.

Een andere afstammeling van jazzdans, hiphop, ontstond in de jaren zeventig uit de straten van New York in de Afro-Amerikaanse en Puerto Ricaanse gemeenschappen in de stad, terwijl ze tegelijkertijd met rappen en dj'en. Breakdance - met zijn knallende, vergrendelende en atletische bewegingen op de grond - is misschien wel de vroegste vorm van hiphopdans. Vaak hielden "bemanningen" van dansersteams wedstrijden om te zien welke groep de beste opschepperij had.

Toen rapmuziek floreerde en diversifieerde, ontstonden er verschillende stijlen van hiphopdansen. Krumping en clownerie namen de fysieke uitbundigheid van breakdance over en voegden in de jaren '90 een verhalende en komische expressie toe. In de jaren 2000 werden schokken en jukken populair; beide nemen de pop-lock-beweging van klassiek breakdance en voegen wilde mode toe.

Moderne dans is een dansstijl die veel van de strikte regels van klassiek ballet verwerpt en zich in plaats daarvan richt op het uiten van innerlijke gevoelens. Het ontstond in Europa en de VS in het begin van de 20e eeuw als een rebellie tegen klassiek ballet, met de nadruk op creativiteit in choreografie en uitvoering.

Choreografen als Isadora Duncan, Martha Graham en Merce Cunningham ontwikkelden ingewikkelde methodieken voor hun dansen, waarbij vaak de nadruk wordt gelegd op wilde of extreme fysieke uitdrukkingen, uitgevoerd op avant-garde of experimentele musical begeleiding. Deze choreografen werkten ook samen met kunstenaars die op andere gebieden werkzaam waren, zoals verlichting, projectie, geluid of beeldhouwkunst.

Swingdans is nog een andere uitloper van traditionele jazzdans die populair werd toen swingbands eind jaren dertig en begin jaren veertig de dominante vorm van populair entertainment werden. In tegenstelling tot andere vormen van jazzdans die het individu benadrukken, draait het bij swingdans om partnerschap. Atletische koppels zwaaien, draaien en springen samen in syncopische tijd op het ritme van de band, meestal met een vast aantal gechoreografeerde stappen die in een specifieke volgorde worden herhaald.

Contradans is een vorm van Amerikaanse volksdans waarbij de dansers twee parallelle lijnen vormen en een reeks dansbewegingen uitvoeren met verschillende partners langs de lengte van de lijn. Het heeft zijn wortels in soortgelijke volksdansen uit het koloniale Groot-Brittannië. Hoewel contradansen op partners is gebaseerd, is het een gemeenschappelijke regeling; je hoeft je eigen partner niet mee te nemen, want je zult op een gegeven moment met iedereen langs de lijn dansen. Dansers worden geleid door een beller, die specifieke stappen en aanwijzingen roept om van partner te veranderen. Volksmuziek van de Britse eilanden of de VS is de meest voorkomende vorm van begeleiding.

Country- en westerndans is een brede categorie van vele dansstijlen, met invloeden uit contra, folk en zelfs jazz, op dansmuziek met een country- of westernthema. Walsen en twee passen zijn de meest voorkomende vormen van dansen in partnerstijl, maar je zult ook variaties vinden op polka's en andere volksdansen die door Duitse en Tsjechische immigranten naar de VS zijn gebracht. Vierkantdansen en lijndansen, waarbij mensen in strakke, gechoreografeerde bewegingen dansen met een aantal partners of als onderdeel van een groep, hebben hun wortels in het contradansen. Klompdansen, een vorm van voetenwerk-zware dans die geworteld is in de jigs van Groot-Brittannië en Ierland, wordt het vaakst geassocieerd met bluegrass-muziek.

Buikdansen is voortgekomen uit de volkstradities van het Midden-Oosten, maar de precieze oorsprong is onduidelijk. In tegenstelling tot de meeste vormen van westerse dans, die de nadruk leggen op complex voetenwerk en partnerchoreografie, is buikdansen een solo-uitvoering die zich richt op de romp en heupen. Dansers combineren een reeks vloeiende bewegingen om het ritme te benadrukken, geïsoleerde bewegingen zoals heupwendingen voor percussieve interpunctie, en shimmies, spins en torsotrillingen om variatie en detail toe te voegen.

Flamencodans is een expressieve dansvorm die percussief voetenwerk combineert met ingewikkelde hand-, arm- en lichaamsbewegingen. Het kwam voort uit de culturen van het Iberisch schiereiland in de jaren 1700 en 1800, hoewel de precieze oorsprong onduidelijk is.

Flamenco bestaat uit drie elementen: cante (het lied), borgtocht (de dans), en gitaarra (gitaar spelen). Elk heeft zijn eigen tradities, maar het dansen wordt meestal nauw geassocieerd met flamenco, met zijn flamboyante gebaren en ritmische voetstampen die doen denken aan tapdansen.

Latin-dans is een brede term voor een willekeurig aantal ballroom- en streetstyle-dansvormen die in de 19e en 20e eeuw op het Spaanssprekende westelijk halfrond zijn ontstaan. Deze stijlen hebben wortels in Europese, Afrikaanse en inheemse dans en rituelen.

Veel stijlen van Latin dans vinden hun oorsprong in een specifieke regio of land. Tango, met zijn sensuele, hechte partnerschappen, is ontstaan ​​in Argentinië. Salsa, met zijn hip-zwaaiende beat, ontwikkelde zich in de Puerto Ricaanse, Dominicaanse en Cubaanse gemeenschappen van New York City in de jaren 70.

Andere populaire vormen van Latin-dans zijn Mambo, dat zijn oorsprong vindt in het Cuba van de jaren dertig; bomba, een ritmische volksdans uit Puerto Rico; en meringue, een Dominicaanse stijl van nauwe partnerdansen met strakke heupbewegingen.

Volksdans is een algemene term die kan verwijzen naar een verscheidenheid aan dansen die zijn ontwikkeld door groepen of gemeenschappen, in tegenstelling tot verzonnen door een choreograaf. Deze vormen evolueren vaak over generaties en worden informeel geleerd, meestal op gemeenschappelijke bijeenkomsten waar de dansen worden uitgevoerd. Muziek en kostuums weerspiegelen vaak dezelfde etnische tradities van de dansers. Voorbeelden van volksdansen zijn de starre uniformiteit van Ierse lijndansen en het call-and-response samenspel van een square dance.