Er is een hardnekkig stereotype van de mollige - of zelfs zwaarlijvige - operazangeres, en zelfs een misvatting dat een groter frame op de een of andere manier bijdraagt aan het zangvermogen. In feite zijn de meeste operazangers mager. Dus waar komt dit stereotype vandaan?
It Ain't Over 'Til the Fat Lady Sings'
De eerste record van het gezegde "It Ain't Over 'Til the Fat Lady Sings" wordt in 1974 toegeschreven aan sportjournalist Ralph Carpenter en komt uit het beruchte lange operawerk van Richard Wagner Der Ring des Nibelungen. Al zijn opera's zijn lang, de meeste duren vijf tot zes uur met pauzes, maar Der Ring des Nibelungen overtreft ze allemaal. Het is een set van vier opera's met een speelduur van ongeveer 17 uur. Götterdämmerung is de laatste opera in de ringcyclus en duurt op zich ruim vier uur. Vlak voor het einde zingt de hoofdsopraan die Brünnhilde speelt een aria die bijna 20 minuten duurt.
Brünnhilde vertegenwoordigt opera
Veel media maken grappen over het personage Brünnhilde van Richard Wagner en gebruiken een onsmakelijke versie van haar om operazangers te vertegenwoordigen. Hoewel elk Brünnhilde-kostuum uniek is, beeldt de media haar af als zwaarlijvig met een gehoornde helm, een harnas dat overdreven grote borsten benadrukt, nepblonde vlechten, een schild en een speer.
Wagner-zangers zijn zeldzaam
De zeldzaamste operazangers zijn degenen die optreden in de opera's van Richard Wagner, waarvoor een volledig orkest nodig is en voor zangers moeilijk te projecteren over. Wagner creëerde zijn eigen theater in Bayreuth, Duitsland, dat het halve orkest bedekte om het geluid te dempen. Niet alle operahuizen zijn op dezelfde manier gebouwd, dus Wagner-zangers zijn verplicht om: nog harder zingen dan de componist oorspronkelijk bedoeld had. Degenen met grote ribbenkasten en de mogelijkheid om ze uit te breiden, zingen met meer volume en kracht. Sommige zangers kunnen hun ribbenkast tijdens het zingen enkele centimeters vergroten, zodat ze op het podium groter lijken dan ze in werkelijkheid zijn. Het constante gebruik van Brünnhilde door de media om operazangers te vertegenwoordigen, kan de indruk wekken dat meer operazangers Wagner zingen dan niet. In werkelijkheid vertegenwoordigen ze een paar elitezangers.
Maakt zwaarlijvigheid je een betere zanger?
Nee. Overgewicht maakt je geen betere zanger. Zeer weinig operahuizen hebben het budget en de mogelijkheid om Wagneriaanse werken uit te voeren, en goede Wagneriaanse zangers zijn een zeldzaam goed. Ze vinden een baan, ongeacht hun fysieke verschijning. Een grotere botstructuur kan voor meer resonantieruimte zorgen, maar obesitas is een belemmering voor operazangers. Hoe meer in vorm je bent, hoe makkelijker het is om ademen en ondersteunen lange frases, en een gezond gewicht stelt zangers in staat zich vrij over het podium te bewegen.
Andere componisten
Componisten uit de barokke, klassieke en vroeg-romantische periode gaven de voorkeur aan kleinere orkesten en dunnere instrumentaties. De rollen in deze opera's vereisen een ander talent dan Wagneriaanse opera's. Net zoals een atleet flexibeler of sterker is, zijn zangers hetzelfde. Lichtere opera's vragen om meer flexibiliteit, zoals je hoort in het werk van George Frederic Handel. Zwaarlijvige zangers buiten Wagner-opera's zijn bijna onbestaande. De kans is klein dat er in de meeste operahuizen te zware leads worden ingehuurd, tenzij ze al beroemd zijn.
Zangers worden zwaarlijvig
Sommigen in de branche zeggen dat de levensstijl van operazangers leidt tot gewichtstoename. Operazangers reizen veel en sommigen hebben moeite om de eindjes aan elkaar te knopen; de stress leidt tot vetopslag en vaak eten in restaurants. De meesten slagen erin dun te blijven om hun carrière vooruit te helpen in een industrie die voor het grootste deel conventionele schoonheidsnormen omarmt.
