Stof is slechts een van de vele materialen die we beschrijven als hebbende een textuur. Het kan dik of dun, glanzend of dof, ruw of glad zijn. We gebruiken het woord textuur ook op een vergelijkbare manier bij het beschrijven van de specifieke combinatie van tempo, melodie en harmonie in een muziekstuk. Een compositie kan worden omschreven als 'dicht', wat betekent dat het meerdere lagen instrumenten bevat, of "dun", wat betekent dat het zich onderscheidt door een enkele laag, of het nu een stem of instrumentaal is begeleiding. Leer hoe textuur wordt gebruikt in een compositie en hoe deze lagen aan elkaar gerelateerd zijn:
monofoon
Dit soort composities onderscheidt zich door het gebruik van een enkele melodische lijn. Een voorbeeld hiervan is de gregoriaans of gregoriaans, een vorm van middeleeuwse kerkmuziek waarbij gezongen wordt. Plainchant gebruikt geen instrumentale begeleiding. In plaats daarvan gebruikt het woorden die gezongen worden. Het was rond het jaar 600 toen paus Gregorius de Grote (ook bekend als paus Gregorius 1) alle verschillende soorten gezangen in één verzameling wilde verzamelen. Deze compilatie zou later bekend worden als
Een bekende componist van middeleeuwse monofone liederen was de 13e-eeuwse Franse monnik Moniot d'Arras, wiens thema's zowel pastoraal als religieus waren.
Heterofonisch
Deze textuur laat zich het best omschrijven als een vorm van monofonie, waarbij één basismelodie gespeeld of gezongen wordt door twee of meer delen tegelijk in een ander ritme of tempo. Heterofonie is kenmerkend voor veel vormen van niet-westerse muziek, zoals de Gamelan-muziek van Indonesië of Japanse Gagaku.
polyfoon
Deze muzikale textuur verwijst naar het gebruik van twee of meer melodische lijnen, die van elkaar verschillen. Het Franse chanson, een polyfoon lied dat oorspronkelijk voor twee tot vier stemmen was, is daar een voorbeeld van. polyfonie begon toen zangers begonnen te improviseren met parallelle melodieën, met de nadruk op de vierde (bijv. C tot F) en vijfde (ex. C tot G) intervallen. Dit markeerde het begin van de polyfonie, waarin verschillende muzikale lijnen werden gecombineerd. Naarmate zangers bleven experimenteren met melodieën, werd de polyfonie uitgebreider en complexer. Perotinus Magister (ook wel Perotin de Grote genoemd) wordt beschouwd als een van de eersten componisten polyfonie te gebruiken in zijn composities, die hij eind jaren 1200 schreef. De veertiende-eeuwse componist Guillaume de Machaut componeerde ook polyfone stukken.
bifonisch
Deze textuur bevat twee verschillende lijnen, waarbij de lagere een constante toonhoogte of toon aanhoudt (vaak beschreven als een dreunend geluid), terwijl de andere lijn een meer uitgebreide melodie erboven creëert. In klassieke muziek is deze textuur een kenmerk van Bach's pedaaltonen. Bifone textuur wordt ook gevonden in hedendaagse popmuziekcomposities zoals Donna Summer's "Ik voel liefde".
homofoon
Dit type textuur verwijst naar a hoofdmelodie begeleid door akkoorden. Tijdens de Barokperiode, werd muziek homofoon, wat betekent dat het gebaseerd was op één melodie met harmonische ondersteuning van een toetsenist. Moderne klaviercomponisten wiens werken homofone textuur hebben, zijn onder meer de Spaanse componist Isaac Albéniz en de "Koning van Ragtime’, Scott Joplin. Homofonie is ook duidelijk wanneer muzikanten zingen terwijl zichzelf begeleiden op gitaar. Veel van de hedendaagse jazz-, pop- en rockmuziek is bijvoorbeeld homofoon.
