Als je zelfs maar een toevallige fan bent van muziek uit de jaren 80, dan ben je meer dan bekend met het toenemende gebruik van saxofoon in pop- en rockmuziek in dat decennium. Het is moeilijk te zeggen waarom de saxsolo in deze periode zo populair en toch zo onaangenaam werd, maar misschien heeft een gootsteenbenadering van de productie de selectiviteit in de vaak drukke jaren van het decennium overstemd arrangementen. Toch zijn er zeker voorbeelden zoals de volgende waar de saxofoon verstandig en misschien zelfs smaakvol wordt gebruikt in de jaren '80, vooral in de genres van mainstream rock, arena rock, en zachte rots. En natuurlijk zijn er altijd verrassingen. Hier is een blik - in willekeurige volgorde - op vijf van de beste saxofoon-zware nummers van het tijdperk.
Het is waarschijnlijk een beetje vals spelen om een Clarence Clemons-getint nummer op deze lijst op te nemen, simpelweg omdat Bruce Springsteen's zichtbare sideman pochte altijd de lichtste maar op de een of andere manier krachtigste aanraking op de saxofoon, misschien van een rockmuzikant die ooit heeft gespeeld het. In dit geval helpt een eersteklas nummer de zaak van Clemons' solo, maar heeft het die hulp nauwelijks nodig bij het geven van een onderscheidende inspirerende bloei tot een ruige, zout-van-de-aarde melodie die al veel emotionele. bevat resonantie. Op deze manier wordt de saxofoon hier de knock-out punch en speelt hij een rol die hem in de meeste muzikale scenario's zelden wordt geboden. Je hoort niet veel over mensen die luchtsaxofoon spelen in hun kamers of in de menigte tijdens een concert, maar Clemons verhoogt de kansen hier.
De prominente rol van sax in dit ondergewaardeerde Rick Springfield-juweel lijkt in eerste instantie een aanval te zijn, vooral gezien de plakkerige, stomende, misschien zelfs pornoachtige toon van de intro van het nummer. Maar uiteindelijk heeft het nummer twee belangrijke dingen die ervoor zorgen dat het alle gedateerde elementen in zijn geluid overstijgt. Allereerst is dit het zoveelste bewijs dat Springfield een prima songwriter is, in staat om een verscheidenheid aan melodische lagen om te toveren tot ingewikkelde, solide structuren. Sterker nog, het hier gevonden saxgedeelte zorgt voor een flinke, levendige boost die subliem combineert met de andere even belangrijke componenten van het nummer. Hoewel aanvankelijk een beetje zwaar op sax, vertoont het deuntje een belangrijk evenwichtsgevoel dat wonderen doet.
MCA
Naar zijn krediet, Glenn Frey van De adelaars had een behoorlijk goede staat van dienst uit de jaren '80 als het ging om de aanwezigheid van saxofoon in zijn liedjes. Maar nog meer dan de meeslepende track"Degene van wie je houd', deze slow-burn-klassieker uit die tijd heeft een overvloed aan sax die het echt helpt werken. Nogmaals, omdat hij een van de meest talentvolle songwriters van het rocktijdperk is, begint Frey vanuit een sterke positie. Misschien ook de associatie van dit nummer met iconisch tv-drama Miami Vice kan hier een rol spelen, maar ik zie altijd stoom opstijgen uit de regenachtige straten van de stad als ik dit nummer hoor. Het saxofoongedeelte is zowel smaakvol als zwoel, en het eindresultaat blijkt een solide, nogal tijdloos pop/rock deuntje te zijn dat de veelvoorkomende valkuilen van met saxofoon doordrenkte pop vermijdt.
Een perfect voorbeeld van het gunstige potentieel van de "less is more"-filosofie, deze verfijnde Sting-solo uit 1985 biedt voordelen van Branford Marsalis op altsax, om zeker te zijn, maar het demonstreert ook een behoorlijk deel van: beheersing. Nooit schetterend of opdringerig, de bijdragen van Marsalis zorgen voor textuur en smaak zonder ooit smakeloos te klinken. Het is goed voor de reputatie van de saxofoon dat ex-Politie Het solodebuut van frontman Sting presteerde net zo goed als het deed, hoewel ik vermoed dat veel luisteraars de subtiele aanwezigheid van het instrument helemaal niet opmerken. Ik weet dat ik bij een herhaalde luisterbeurt verrast was door de lagen van Marsalis en hun griezelige vermogen om te verbeteren in plaats van af te leiden binnen het kader van dit goed geconstrueerde nummer.
Misschien wel de meest atypische en fascinerende verschijning van de saxofoon in de muziek uit de jaren 80 vindt plaats op dit beroemde nummer uit Lee Ving's vaak controversiële punkrock band uit L.A. De verwijzing in de titel naar het instrument in kwestie lijkt zeker meer dan een beetje minachting met zich mee te brengen, maar de feit dat een postmoderne, waanzinnige saxsolo zoveel ruimte in beslag neemt binnen het nummer voegt een intrigerende, originele toon toe aan het geheel affaire. Ving is misschien het best bekend om de extreemrechtse standpunten die hij vaak lijkt te koesteren, maar er is altijd een vleugje ironie en zelfs intellectualisme geweest die door zijn confronterende teksten loopt. Die complexiteit vloeit over in de muzikale elementen van dit deuntje en maakt dit een transformerend saxmoment uit de jaren 80.
