Hoewel bekend om zijn reeks progressieve rockalbumverklaringen uit de jaren 70, opgebouwd rond onberispelijk muzikaal vakmanschap, Britse rockband Yes genoot ook van een actieve en vruchtbare jaren '80-periode die zich richtte op kortere, meer toegankelijke mainstream rock impulsen. Sommige puristische fans spotten waarschijnlijk met deze meer conventionele richting, maar de frisse inbreng van nieuwe bandleden zorgde voor een interessante balans tussen melodieuze arena rock en esoterische muzikale verkenning. De resultaten werken vaak best goed, en hier is een chronologisch overzicht van de allerbeste nummers van de meer popgeoriënteerde maar nog steeds boeiende jaren 80-albums van legendarische klassieke rock band Ja.
"In de lens"
jaren 80 Drama is de minst bekende Yes-opname uit de jaren '80 en ook de eerste zonder Jon Anderson op leadzang. In plaats daarvan struikelden de overgebleven kernleden van de line-up toevallig in een samenwerking met Trevor Horn en Geoff Downes van The Buggles, waarbij de voormalige muzikant bewonderenswaardig inviel als frontman voor die single album. Dit nummer is toepasselijk episch en profiteert niet alleen van het precieze muzikaal vakmanschap van gitarist Steve Howe en bassist Chris Squire, maar ook van de eigenzinnige gaven van Horn. "I am a camera", zingt Horn herhaaldelijk, en deels omdat hij de gestileerde
"Bezitter van een eenzaam hart"
Hoewel Anderson beroemd terugkeerde voor de geweldige LP uit 1983, 90125, misschien wel de belangrijkste bijdrage aan dat album grootste hit was de Zuid-Afrikaanse gitarist en singer-songwriter Trevor Rabin, die veel van de nummers van de plaat heeft gemaakt ideeën. Deze nummer één Amerikaanse pophit uit eind 1983 bevat veel memorabele elementen, niet in de laatste plaats de vernuftige power chord opening. Uiteindelijk nam Anderson de leadzang over en hielp hij de compositie van het nummer te tweaken, maar Rabin's scherpe gevoel voor AOR-melodiek hielp duidelijk het potentieel voor enorm popsucces te vergroten. De combinatie van Rabin's grote arena rock hooks met Horn's keyboard-gerichte productie droeg ook bij aan een perfect storm moment van muzikale alchemie.
"Het kan gebeuren"
Oosters klinkende gitaareffecten leiden al snel tot een aantal fantastische coupletten van Anderson om deze zeer sfeervolle, vierde hit te beginnen van 90125. Het nummer werd later een nietje op de klassieke rockradio, en zijn veelzijdigheid in termen van zowel sonische experimenten als mainstream rock-aantrekkingskracht verdiende daar een plek. In het bijzonder werkt de frisheid van de door Rabin-Anderson gedeelde zang hier veel beter dan het waarschijnlijk zou moeten, vooral omdat de kwaliteit van de nummers zo constant hoog blijft. Er zijn maar weinig bands, zowel ervaren als nieuwe bands, die anthemische rock in het midden van de jaren '80 zo aangenaam hebben weten te maken, en dat onderscheid helpt dit uitgelezen albumnummer bijna drie decennia later aan te bevelen.
"Veranderingen"
Deze krijgt gemakkelijk mijn stem voor het absoluut beste Ja-nummer uit de jaren 80 van allemaal, vooral omdat het huwelijk van progressieve rock en melodieuze arenarock-kwaliteiten zo vakkundig is bereikt. De intro van dit nummer is tenslotte goed bestand tegen memorabele voorbeelden van instrumentale bombast uit de jaren '70. Rabin slaagt er echter in een naadloze, opwindende verschuiving in een absoluut briljante, gespierde gitaarriff te maken die op zijn beurt prachtig leidt tot arpeggio-akoestische gitaarmagie. Rabin verdient de kans die hij hier maximaliseert om full-on frontman te zijn, en zijn vocalen tijdens de coupletten bewijzen dat hij een zeer onderschatte rockzanger van die periode blijft. Natuurlijk kan het ook geen kwaad om Anderson op bepaalde momenten binnen te laten komen, en al deze componenten zorgen ervoor dat "Changes" een van de beste commerciële rocknummers van de jaren '80 wordt.
"Laatste ogen"
Over het algemeen bleek de langverwachte en lang gezwoegde Big Generator uit 1987 een beetje een blindganger in vergelijking met andere Yes-aanbiedingen. Helaas zijn de hitnummers van het album, met de lauwe titels "Rhythm of Love" en "Love Will Find a Way", niet eens met de beste van 90125, veel minder klassieke jaren '70 Ja. Desalniettemin slaagt deze albumtrack erin om enkele van de etherische krachten vast te leggen die de muziek van Yes altijd een zekere waardigheid en glinsterende aantrekkingskracht hebben gegeven. De vocale uitvoering van Anderson voelt zinvol aan door de kracht van de delicate melodische schoonheid, zo niet door de teksten zelf. 90125 is duidelijk het enige Ja-album uit de jaren 80 om te bezitten, maar dit nummer verdient ook herhaalde luisterbeurten.
