Brits progressief/arena rock supergroep Azië heeft in de loop der jaren zijn deel van de spot in popcultuurkringen doorstaan, maar de waarheid is: de band smeedde een unieke mix van instrumentale bombast en onweerstaanbare hooks die zeker zijn momenten. In zijn originele en meest indrukwekkende vorm produceerde de groep in de eerste helft van de jaren '80 slechts drie studioalbums. Niettemin vindt Azië's beste werk onderscheidende manieren om zowel de kracht en majesteit van rock wanneer het durft gebruik te maken van gelijke delen gitaren, synthesizers en vuistpompende, groots melodische bloeit. Hier is een chronologisch overzicht van de beste nummers van Azië uit de jaren '80.
Afgezien van zijn duidelijke status als Azië's beroemdste nummer en grootste pophit, bevat dit opzwepende arenarock-anthem ook een onweerstaanbare power chord riff die beginnende gitaristen (waarvan er één naamloos zal blijven) zeker een paar keer speelden tijdens de jaren 80. Het is ook een strak arrangement en een oprecht gepassioneerde lyrische kijk op de gevaren van... tja, teveel passie. Het nummer combineert perfect de precieze gitaren van ex-Ja-bijlman Steve Howe met de vleugelklavierlagen van Geoff Downes, en de zang van John Wetton bewijst onmiskenbaar dat hij een van de grootste rechttoe rechtaan muziek was en is
Hoewel het zeker een mindere single is in vergelijking met Azië's meest bekende nummers, is deze epische synth-gitaar ravotten van de band's 1982 debuut LP heeft zeker zijn momenten van transcendentie. De gepassioneerde zang van Wetton werkt hier ongelooflijk goed, en de constant verschuivende maatsoorten helpen de progressieve rock-elementen van het deuntje behoorlijk effectief te promoten. Muzikaal gezien stelt de bijna zes minuten durende speelduur Downes en Howe in staat zich comfortabel te verspreiden en hun respectieve talenten zonder beperking te presenteren. Dat betekent dat prog-liefhebbers de kronkelende leadgitaar, synth en elektrische piano zeker waarderen. Sterker nog, het levendige refrein en de bijzonder ontroerende coupletmelodie zorgen ook voor een plezierige popmuziekervaring. Nog een mooi voorbeeld van Azië's speciale vorm van fusie.
Op de een of andere manier slaagde dit nummer er niet in een grote Amerikaanse pophit te worden (met een piek van slechts nummer 17), maar dat is zeker niet de schuld van zijn krachtpatser keyboard riff dat het pad begint en overal zijn standvastige basis blijft. Veel van de aandacht die aan deze band wordt besteed, heeft zeker geleid tot frontman Wetton en hoog aangeschreven gitaartechnicus Howe, maar Downes biedt veel van de stijl en het theatrale charisma om Aziatische muziek. Dit nummer is een viering, om zeker te zijn, van zijn co-schrijvers (Downes en Wetton) en hun naad-barstende sonische visie, maar het is ook gewoon een verdomd fijn complex rocknummer dat erin slaagt om heel weinig gedateerde musicals te bevatten elementen. "Het komt echt niet als een verrassing / Te ontdekken dat je het altijd al gepland had."Al met al een zeer bevredigende, multi-instrumentale thrill ride.
Nog een uitgestrekte inspanning die veel verder gaat dan de typische lengte van een rock-single, dit gespierde nummer bevat krachtig muzikaal vakmanschap van alle vier de leden. Bijzonder opvallend is in dit geval de ritmesectie, aangezien Carl Palmer's intense beuk op de drums in combinatie met Wetton's tuffende bas de machine goed laat rommelen. Natuurlijk hebben Downes en Howe ook hun momenten, waarbij ze het comfort en de tevredenheid behouden van fans die houden van het virtuoze element van Azië. Zoals gebruikelijk voor deze band verbleekt het anthemische refrein een beetje bij de melodische hoogten die in de coupletten worden bereikt, maar dit is ongetwijfeld het belangrijkste Azië voor diegenen die geneigd zijn de groep te waarderen die verder gaat dan alleen de grote treffers.
Deze romantisch weelderige powerballad werd Azië's tweede en laatste Top 10 pophit in 1983, en kort na de release begon het momentum van de band te dalen. Desalniettemin, ondanks een ietwat simplistische titelzin en een refrein dat een beetje een teleurstelling is, waarschijnlijk zelfs voor de band meest trouwe verdedigers, dit is weer een mooi voorbeeld van een bekwame mix van ambitieuze progressieve rock-impulsen en directe melodische steen. Net als 'Only Time Will Tell' heeft dit nummer een voorbeeldig muzikaal intro dat dient als het centrale thema voor alles wat volgt. Dat is meer dan genoeg om te zorgen voor een meeslepende luisterervaring voor iedereen, behalve de meest ongevoelige en rigide principiële mainstream rockfans. Er is hier niets experimenteels of rebels te vinden, maar degenen die dergelijke bloei niet eisen zullen niet teleurgesteld zijn.
