Hoe laag konden riffs gaan in de jaren negentig? Praktisch ondergronds. Dat is een van de direct herkenbare eigenschappen van een klassiek rocknummer uit de jaren 90: de ongelooflijke bas in je gezicht. Mensen als Flea, D'Arcy en andere gelijknamige wonderen waren net zo populair als de zangers van hun band. Laten we hier het hoogste van de dieptepunten vertellen, met een mix van grunge, funk en powerpop voor je viersnarige plezier.
In de stroom van sinistere geluiden gingen we mee Seattle houdt van Alice in Chains. Oorspronkelijk verschenen op de baanbrekende soundtrack voor in 1992, werd het kloppende nummer geschreven door gitarist Jerry Cantrell als een ode aan wijlen Mother Love Bone-zanger Andrew Wood. De baslijn van Mike Starr klinkt als de glibberige spoel van de draak die heroïne is, die Woods leven in 1990 opeiste. De drug zou ook bijdragen aan de vroegtijdige dood van Chains-frontman Layne Staley in 2002.
Eenvoudiger dan deze nummer 1 Modern Rock-track uit 1995 wordt het niet. Tom Drummond bemande de viersnarige op een vrolijke manier,
De rubberachtige, droevige pogo van de bas op dit Britpop-anthem van vervagen passen als een handschoen. Alex James sleepte zijn instrument de metaforische dansvloer op en gaf het een glibberig, sexy personage. Het was een aanvulling op de hedonistische elektriciteit van Damon Albarns woorden over panseksuele verkenning. Het schommelde; het brulde; het was de belichaming van “Liefde in de jaren 90', zo luidde de tekst.
De fokkers - "Cannonball"
Er zijn tal van elementen die dit groovy alt-rocknummer zo'n plons maakten: het speelse "Ahhh-wooos" brulde door Kim-deal, het rinkelende drumhardware-intro van Jim Macpherson. Maar het was de abrupte bas met dank aan Josephine Wiggs die de oren echt verstrikte. Het schoot eerst naar binnen, met een bocht en een hectische worsteling. Toen werd het een gelei maar stevige ruggengraat van Laatste Splash's meest memorabele aanbod.
Groene Dag - "Longview"
Een ode aan de luie, stonede begintijd van de Bay Area punktrio, "Longview" bevatte een gorgelende, indrukwekkende baslijn van Mike Dirnt. Terwijl Billie Joe Armstrong mompelde over chronische verveling, ging zijn bandmaat een marathonwandeling maken over de toets. Grappig genoeg was het een andere drug - LSD - die Dirnt inspireerde om de nu doorgelichte riff te maken.
Vertegenwoordigt de nerveuze energie van een "sukkel zonder zelfrespect, "De baslijn van Greg Kriesel op deze megahit uit 1994 verdient hier zijn plek. Het komt tot een dieptepunt net zoals de verteller van het lied zijn trots inslikt over het naar bed brengen van een manipulatieve vrouw. Het is alsof het hart van de dweeb dubbel klopt, nadenkend over het aangeboren vecht-of-vluchtmechanisme. Kriesels werk voegt een laagje nederigheid toe als Dexter Holland kraait en Kevin "Noodles" Wasserman in woedeaanvallen op zijn gitaar krabt.
De baslijn van Greg Kriesel op deze megahit uit 1994 verdient hier zijn plek. Het komt tot een dieptepunt net zoals de verteller van het lied zijn trots inslikt over het naar bed brengen van een manipulatieve vrouw. Het is alsof het hart van de dweeb dubbel klopt, nadenkend over het aangeboren vecht-of-vluchtmechanisme. Kriesels werk voegt een laagje nederigheid toe als Dexter Holland kraait en Kevin "Noodles" Wasserman in woedeaanvallen op zijn gitaar krabt.
Eerlijk gezegd hadden we elke inzending van de grote Les Claypool kunnen kiezen, maar dit spetterende verhaal uit 1991 over een snelheidsduivel verdient de hoogste eer. De belangrijkste Primus-speler tweakt zijn bas zodat het klinkt als kiestonen, en dat deed hij met het geruis van zijn vingertikken. Het klinkt bijna jazzy in zijn complexiteit. Claypool nam dezelfde strategie mee naar de South Park themalied zes jaar later.
We hebben de beste baslijnen in deze lijst geteld, maar dit hele nummer is van bassist Flea. Van de 1-2-3-4 dreunende intro tot de oosterse warble van het pre-couplet, de quad-snarige maven, ook bekend als Michael Balzary, is niet te stoppen. Hij is een spel voor welke reis Anthony Kiedis hem ook meeneemt in de teksten. De Zwitserse fonteinen, een uitstapje naar Californië, een reis naar Sicilië - geen uitdaging is te groot voor de machtige Flea.
Deze strijdlustige baslijn was waarschijnlijk een van de redenen waarom Chicago's Pompoenen Smashen werd in 1991 op één hoop gegooid in de grunge-scene. De slinkse levering door D'Arcy Wretsky smolt mosh pits en hield gelijke tred terwijl Billy Corgan, James Iha en Jimmy Chamberlin hamerden op hun gitaren en drums. Wretsky werd ooit de moederkloek van de pompoenen genoemd; in 'I Am One' was zij de lijm die alles bij elkaar hield.
Weezer - "Alleen in dromen"
Een van de meest epische nummers van deze powerpopgroep toont ook een meest epische baslijn. De aantekeningen van Matt Sharp bootsen de sjokken van de verlegen protagonist naar zijn verliefdheid na en vragen haar om te dansen. Het is een beetje vastberaden, een beetje onvast maar echt empowerment. Wanneer het nummer later uitbarst in de vulkanische zang en het gitaargepiep van Rivers Cuomo, legt Sharp de basis en benadrukt dat een lik die zo goed is niet alleen in dromen te vinden is.
