Definitie: In de kunst verwijst toon naar de mate van lichtheid of duisternis van een gebied. Toon varieert van het heldere wit van een lichtbron via grijstinten tot de diepste zwarte schaduwen. Hoe we de toon van een object waarnemen, hangt af van de werkelijke lichtheid of duisternis van het oppervlak, kleur en textuur, de achtergrond en verlichting. Toon kan breed worden gebruikt ('globale toon') om de hoofdvlakken van een object aan te duiden; realistische kunstenaars gebruiken 'lokale toon' om subtiele veranderingen binnen het vlak nauwkeurig aan te duiden.
Woordenboekitems gebruiken soms gedefinieerde toon of als verwijzing naar kleur, maar kunstenaars gebruiken tint of chroma om naar deze kwaliteit te verwijzen, liever toon, toonwaarde of waarde gebruiken om lichtheid te beschrijven of duisternis. 'Waarde' op zich wordt meestal gebruikt door degenen die Noord-Amerikaans Engels spreken, terwijl degenen die Brits Engels spreken de toon gebruiken.
Uitspraak: toon (lange o, rijmt op bot)
Ook gekend als: waarde, schaduw.
Voorbeelden: "Op een instrument vertrek je vanuit één toon. Bij het schilderen ga je uit van meerdere. Dus begin je met zwart en deel je op naar wit ..." - Paul Gauguin
