Een maat is het gedeelte van een musical personeel die tussen twee maatstrepen komt. Elke maat voldoet aan de gespecificeerde tijd notatie van het personeel. Een nummer dat bijvoorbeeld in 4/4-maat is geschreven, bevat vier kwartnootslagen per maat. Een song die in 3/4 maat is geschreven, zal in elke maat drie kwartnoot tellen bevatten. Een maat kan ook worden aangeduid als een "bar", of soms in schriftelijke richtlijnen in gewone muziektalen als de Italiaanse misura, de Fransen maat of de Duitse Takto.
Hoe de maat zich ontwikkelde in muzieknotatie
Muziekbars en maatstrepen bestond niet altijd in muzieknotatie. Enkele van de vroegste toepassingen van maatstrepen, die maten creëren, waren in klaviermuziek in de 15e en 16e eeuw. Hoewel maatstrepen tegenwoordig maatstaven creëren, was dat toen niet het geval. Soms werden de maatstrepen gebruikt om delen van de muziek eenvoudig te verdelen voor een betere leesbaarheid. In de late 16e eeuw begonnen de methoden te veranderen. Componisten begonnen maatstrepen te gebruiken in ensemblemuziek, wat het voor het ensemble veel gemakkelijker zou maken om hun plaats te vinden als ze samen speelden. Tegen de tijd dat maatstrepen werden gebruikt om elke maat even lang te maken, was het al halverwege de 17e eeuw, en maatsoorten werden gebruikt om de maten gelijkheid te geven.
Notatieregels in maten
In een maat kan elk voorteken dat wordt toegevoegd aan een noot die geen deel uitmaakt van de toonsoort van het stuk, zoals een scherp, vlak of natuurlijk, wordt automatisch geannuleerd in de volgende maat. Een uitzondering op deze regel is als de toevallige noot wordt overgedragen naar de volgende maat met een gelijkspel. Het voorteken hoeft alleen te worden geschreven op de eerste noot die het beïnvloedt binnen de maat, en het blijft elke noot gedurende de hele maat veranderen zonder de toegevoegde notatie.
Als u bijvoorbeeld een muziekstuk afspeelt dat is geschreven in G majeur, zal er één scherp, Fis, in de toonsoort staan. Laten we zeggen dat de componist een Cis wilde toevoegen aan een passage van vier maten. De eerste maat van de passage kan drie C's in de maat hebben. De componist hoefde echter alleen een scherp toe te voegen aan de allereerste C van de maat, en de volgende twee C's blijven ook scherp. Maar we hadden in deze passage vier maten, nietwaar? Welnu, zodra de maatstreep tussen de eerste en tweede maat verschijnt, wordt de Cis automatisch opgeheven voor de volgende maat, waardoor de C in de volgende maat een C-naturel wordt. In dit geval een andere scherp moet worden gebruikt voor de C in de nieuwe maat, en het patroon begint helemaal opnieuw.
Dit concept is ook van toepassing op naturals die in een maat zijn geschreven; noten in de volgende maat worden niet genaturaliseerd, tenzij ze opnieuw worden gespecificeerd met een nieuw natuurlijk teken. Dus nogmaals met het voorbeeld van een stuk geschreven in G majeur, als de componist een F-natuurlijk in de maat wil creëren, een natuurlijk teken moet worden gebruikt met de F in elke maat van het stuk, aangezien de toonsoort natuurlijk een bevat F-scherp.
