Ik heb altijd het gevoel gehad dat Phil Collins een beetje een slechte rap krijgt als het gaat om zijn relevantie als een belangrijke pop-/rockartiest van de jaren '70 en '80 en daarna. Hij is nooit een kritische lieveling geweest zoals Peter Gabriel, de Genesis-frontman die hem voorging en altijd een vreemder, kritischer gerespecteerd pad heeft ingeslagen. Desalniettemin denk ik dat zijn beste werk uit de jaren '80 consequent een meesterlijk gevoel voor songwriting en een indrukwekkende toewijding aan perfectie en passie in zijn uitvoeringen laat zien. Hier is een chronologisch overzicht van de allerbeste nummers uit de zeer succesvolle solocarrière van Phil Collins uit de jaren 80.
"Ik miste opnieuw"
Aan het begin van de jaren '80 waren zowel Phil Collins als zijn multiplatinaband Genesis begonnen blazers krachtig en effectief te gebruiken in hun beste nummers. Dit fijne deuntje uit de Face Value uit 1981 is een geweldig voorbeeld van een dergelijke instrumentale diversificatie, maar meer dan dat schittert het als een van Collins' meest handige en niet-schmaltzy melodieën van zijn lange solo carrière. De energieke en zelfs ietwat krachtige vocale uitvoering van de zanger helpt om het solide te maximaliseren songwriting aan het werk hier, aangezien zowel het refrein als de lange brug redelijk gunstig naast bijna. staan ieder
"In de lucht vanavond"
De meeste rockmuziekfans vonden waarschijnlijk veel meer verdienste in dit donkere en humeurige nummer van Nominale waarde dan het latere werk van de zanger uit de jaren 80 - dat weliswaar de voorkeur gaf aan pittige ballads. Als gevolg hiervan wordt dit deuntje nog steeds uitgezonden op rockradio en als emotionele begeleiding bij sportevenementen. Bovendien behoudt het een verrassend krachtig randje door zijn dreigende, bijna nare toon die is hoogst onverwacht van de over het algemeen beminnelijke Collins ("Als je me vertelde dat je aan het verdrinken was / ik zou niet lenen" hand"). Maar het belangrijkste visitekaartje van dit nummer is natuurlijk altijd de mogelijkheid geweest om tegen het einde op luchtdrums te prutsen.
"Het kan me niet meer schelen"
Een andere drum-gecentreerde affaire voor Collins, dit nummer valt ook stevig in de rockcategorie, voornamelijk vanwege zijn woede en intensiteit. Het behoudt echter ook een sterke link met Collins' werk met Genesis, aangezien de openingsklanken sterk herinneren aan het geluid van die band. Al deze ingrediënten versterken nog een andere gepassioneerde vocale uitvoering van Collins, en nog belangrijker, het arrangement van de artiest van zijn melodie - nog een gedenkwaardige - doet absolute wonderen. Dit nummer kraakte amper de pop Top 40, wat vooral jammer is als het enige invloed heeft gehad op de beslissing van Collins om zijn geluid in de toekomst te verzachten.
"Tegen alle kansen"
Zo'n afvlakking van Collins' randen lijkt misschien duidelijk op deze ballad, maar gelukkig staat het toch als een van zijn beste nummers. Het nummer uit de gelijknamige film uit 1984 bleek Collins' eerste nummer 1-pophit te zijn, en het is die positie meer dan waard, zowel in termen van populariteit als kwaliteit. Collins heeft altijd een gave voor theatraliteit gehad, en het feit dat hij dat talent voor balladry tot nu toe niet had gebruikt, had misschien te maken met het feit dat hij er nog niet aan toe was. Er is hier tenslotte geen cynische zoektocht naar popsucces, alleen een hartverscheurend liefdeslied dat prachtig is geschreven, gearrangeerd en uitgevoerd.
"Binnenstebuiten"
Tegen de tijd dat 1985's hit No Jacket Required werd uitgebracht, had Collins zichzelf bijna volledig getransformeerd van een rockartiest tot een volwaardige popcrooner. Desalniettemin hielp dit ondergewaardeerde deuntje hem om één voet in het voormalige territorium te houden, voornamelijk vanwege het door powerakkoorden gevoede maar toch melodieuze refrein. In de coupletten produceert Collins nog een andere Genesis-klinkende melodie van een melodie, en de brug (minus een onverstandige saxofoon) vindt een manier om een welkome omweg te creëren die het nummer alleen maar beter maakt. Helaas ontging dit nummer wederom popsucces, wat Collins er misschien toe heeft aangezet om de gitaren zachter te zetten.
"Breng me naar huis"
Hoewel ik een paar jaar geleden een collega-vriend had die irritant het hele kantoor een serenade bracht met een spottende vertolking van het refrein van dit nummer, voel ik me nog steeds genoodzaakt om het hier op te nemen ter herdenking van de stijgende popmuziek dapperheid. Collins scoort wederom mooi met een zeer toegankelijke melodie die, samen met wat zacht gerinkel keyboards, gaf hem maximale prestaties op Billboard's pop, adult contemporary en mainstream rock grafieken. Een dergelijke ingrijpende aantrekkingskracht en veelzijdigheid vloeit rijkelijk voort uit het langzaam opbouwende couplet van het nummer en explodeert vervolgens in het misschien overdreven meezingende refrein.
"Ik wou dat het regende"
Voor deze sfeervolle ballad uit 1989... Maar serieus, Collins nam een slimme (en serieuze) beslissing om de legendarische gitarist in te schakelen Eric Clapton smaakvolle begeleiding te geven. Zoals gewoonlijk levert Collins hier een memorabel aangename als niet-uitdagende melodie, maar wat maakt het nummer echt? bijzonder is het oprechte arrangement dat vakkundig alle mogelijke emoties uit de wringt uitvoering. Clapton krijgt daar zeker een deel van de eer voor, maar Collins verdient echt lof voor zijn consistent vermogen om zijn enigszins middelzware neigingen met passie en veteraan te overwinnen muzikant onderlegd.
"Weet je nog?"
Hoewel dit nummer pas in 1990 als single in de hitlijsten kwam, ga ik het in deze lijst plaatsen omdat …...Maar serieus werd eind 1989 uitgebracht en ik had er bijvoorbeeld grondig naar geluisterd voordat het nieuwe decennium begon. Ik besef dat dat weinig doet voor mijn retroactieve koeltefactor, maar verdorie, sommige dingen zijn toch gewoon hopeloos. Wat het nummer betreft, ik herinner het me nog goed als een suggestieve ballad die een universeel gevoel van romantisch verlangen vastlegde, vooral met behulp van zijn weemoedige muziekvideo. Het markeert ook effectief het einde van Collins' werk als rockartiest, maar het is in ieder geval geen compromis van kwaliteit.
