Net zoals westerse landen films en tv-series maken die zijn geïnspireerd door hun eigen verleden en cultuur, graaft Japan ook routinematig in zijn eigen verleden geschiedenis en mythologie voor zijn amusementsproducties.
Een van de meer populaire genres in Japanse tv-series en anime is het historische samoerai-drama en hoewel ze variëren van pure fantasie tot bijna historisch accuraat, zijn er enkele geweldige producties om uit te kiezen.
Hier zijn enkele van de beste anime met samurai-thema die er zijn, elk met een iets andere benadering van het materiaal. Sommige van deze samoerai-animeseries zijn komedie, terwijl andere meer dramatisch en zelfs tragisch zijn. Heeft je favoriete samurai anime-serie de lijst gemaakt?
Bewerkt door Brad Stephenson
Fūtaro Yamada, een van Japans meest productieve 20e-eeuwse auteurs, combineerde vechtsportactie met bovennatuurlijke fantasie en zelfs een vleugje sciencefiction voor zijn vele romans met ninjathema's. De Kouga Ninja Scrolls (1958-9) was zijn kijk op Romeo en Julia, zoals gefilterd door de ninja-vs.-ninja-intrige van het begin van de 16e eeuw. Het was eerder voer voor andere aanpassingen, maar geen enkele zo opvallend als deze - zelf een aanpassing van de gruwelijke manga-creatie van Masaki Segawa.
De door sterren gekruiste minnaars hier zijn de telgen van twee ruziënde ninja-clans, Kouga en Iga, die allebei spectaculaire krachten hebben, maar ten koste gaan van het feit dat ze worden gemeden door de samenleving als geheel. Het is gewelddadig, gestileerd en spectaculair - maar bevat ook een opmerkelijk oprecht verhaal dat alles wat er gebeurt ondermijnt en gewicht geeft.
De met littekens bedekte zwaardvechter Manji is vrijwel niet te doden dankzij een vloek die op hem is gelegd door een mysterieuze oude heks: hij moet duizend kwaadaardige mannen doden voordat hij opnieuw het voorrecht kan krijgen om te sterven. (Alleen omdat hij niet kan worden gedood, wil nog niet zeggen dat hij niet gewond kan raken, wat dit specifieke merk van onsterfelijkheid een allegaartje maakt.) Wanneer hij wordt ingelijfd door de waifish Rin om help haar wraak te nemen op de moordenaar van haar vader, in het begin is hij onverschillig - maar dan ontdekt hij dat zijn tegenstander misschien wel de strijd is waar hij naar op zoek was leven.
De originele strip van Hiroaki Samura wordt beschouwd als een van de beste in gedrukte vorm in elke taal of genre, wat het moeilijk maakt om te volgen. De show doet een dappere poging om de kenmerkende kunststijlen van Samura te behouden en legt een deel van het bijtende zwart van het origineel vast. humor, maar het is het beste als het niet te dicht bij het origineel wordt vergeleken en gewoon op zichzelf kan worden genoten als een donkere, stijlvolle wraak met samoerai-thema verhaal.
In abstracto is dit je standaard zoektochtverhaal: een niet-overeenkomend paar avonturiers gaat op zoek naar twaalf legendes. In de details is bijna alles over Katanagatari ongebruikelijk. Geen van de twee helden hanteert een wapen: ten eerste is haar wapen haar geest; voor de ander is het zijn lichaam. En de zwaarden die ze vaker wel dan niet vinden, zijn geen zwaarden zoals we ze hebben leren kennen.
Bijna alles aan Katanagatari is experimenteel, maar op een goede manier: het experiment werpt bijna eenzijdig zijn vruchten af. Het verhaal is een bewerking van de gelijknamige romancyclus van de productieve Japanse popromanschrijver Nisioisin en groeit van louter frivoliteit naar iets breder en dieper. Ook, in plaats van het gestileerde, ruige realisme dat gewoonlijk wordt gebruikt voor het visueel weergeven van dit soort verhalen (zie Blade of the Immortal voor meer daarover), het geheel is gevisualiseerd in een pop-artstijl die doet denken aan westerse grafische ontwerpers Seymour Chwast of Milton Glaser. (De ontwerpen zijn allemaal rechtstreeks gemodelleerd naar de illustraties in de originele roman, met dank aan illustrator nemen.) Als u op zoek bent naar iets dat echt ongebruikelijk is, begin dan hier.
Voordat anime zijn eigen sectie had in Suncoast en zijn eigen kanalen op de kabel, werd Ninja Scroll (zoals Akira ervoor) op grote schaal rondgestrooid tussen sci-fi, horror, fantasy en "volwassen" animatiefans, die een quasi-ondergrondse mond-tot-mondreputatie verwierven waar het zijn uiterste best voor deed om waar te maken.
Het ingewikkelde plot kan worden samengevat in één zin: de stoere zwaardvechter Kibagami Jubei ontmoet de ene bizarre vijand na de andere en duelleert ze tot de dood. Bijna al het andere is slechts een excuus om het publiek van de ene actiescène naar de andere te stuwen - of om de ene variëteit aan gestileerd, bizar geweld na de andere te laten zien. De eersteklas animatie werd geregisseerd door de oude anime-legende Yoshiaki Kawajiri (ook van de Animatrix-compilatie). Er werd ook een korte tv-serie geproduceerd, met slechts een vage connectie met de film (voornamelijk de titel en de persoonlijkheid van de hoofdpersoon), hoewel deze niet meer wordt gedrukt.
Een magnifieke show die lang niet genoeg aandacht krijgt, Otogi-Zoshi flitst terug naar het Heian-tijdperk Japan - de jaren 1100, toen een decadente aristocratie het verloor van de opkomende krijgersklasse. Daar vermomt een jonge prinses zich als haar stervende broer, een ervaren zwaardvechter, en gaat ze op zoek naar vijf bovennatuurlijke artefacten die harmonie zullen brengen in een land dat door onrust wordt geteisterd. Onderweg pikt ze een hele reeks cohorten op, van wie velen losjes of niet zo losjes gebaseerd zijn op figuren uit de Japanse geschiedenis en mythologie.
De tweede helft van de show is voor een groot deel niet zo indrukwekkend omdat het geen samoeraiverhaal meer is. Het werpt dezelfde personages in hedendaagse rollen en plaatst ze in een verhaallijn die slechts een zeer zwakke relatie heeft met de eerste helft. Maar het is nog steeds veel boeiender dan de meeste concurrenten.
Kenshin, gemakkelijk de bekendste en meest geliefde samoerai-anime, speelt zich eigenlijk af na het einde van het Japanse samoerai-tijdperk - in de Meiji-periode van de jaren 1870, tijdens de eerste jaren van Japan modernisering. De held is een voormalige huurmoordenaar die een zwerver is geworden, zijn zwaard is nu symbolisch omgekeerd om te laten zien hoe hij het doden heeft afgezworen. Al snel werpt hij zijn lot in met een vrouwelijke scherminstructeur, haar pittige student en een nietsnut straatvechter — alle vrienden die hij moet verdedigen tegen mensen uit een zeer donkere hoek van zijn eigen land Verleden.
De show is een bewerking van de meeste (ook uitstekende) manga met dezelfde naam, en ondanks een nogal willekeurig geschreven derde seizoen dat niets te maken heeft met het bronmateriaal is nog steeds de moeite waard poging. Een uitstekende prequel OVA, een minder dan uitstekende sequel OVA, een middelmatige speelfilm die zich afspeelt tijdens de continuïteit van de show, en een eveneens middelmatige OVA-hervertelling van de tweede boog van het verhaal (uitgebracht in 2012) ronden de afbeelding.
Een intrigerend concept: Akira Kurosawa's klassieker Seven Samurai (een geweldige film in elk genre), aangepast voor animatie en omgezet in een vaag futuristische setting, maar met de meeste van zijn kernconcepten intact. Het oorspronkelijke idee, sindsdien op grote schaal geïmiteerd, is nog steeds hetzelfde: een dorp dat wordt bedreigd door bandieten gaat in zoektocht naar krijgers om hen te beschermen - mannen die hen zullen verdedigen voor niets meer dan een paar maaltijden per dag en de spanning van strijd. Als je bekend bent met het origineel, is de manier waarop het is herwerkt intrigerend; als je dat niet bent, is het nog steeds een geweldig verhaal over eer, moed en het doormidden snijden van ruimteschepen met zwaarden. Ja.
Oost en West ontmoeten elkaar niet alleen, maar botsen ook frontaal, versmelten en produceren een nieuwe levensvorm. Een koele en afstandelijke ronin kruist paden met een heethoofdige, pittige vechter - alleen om ze allebei te laten ontsnappen op het randje van de dood door een ietwat sullige serveerster in het theehuis, die hen in dienst heeft op een missie om iemand van haar te vinden Verleden.
Alles in de show - de titelkaarten in clubflyer-stijl, de graffiti op de achtergronden, de eigen outfits en houdingen van de personages - is een mix van samoerai-traditie en hiphop-attitude, twee stijlen waarvan je zou denken dat ze niet minder compatibel zouden kunnen zijn, maar die briljant zijn gemengd hier. De westerse "b-boy" of stedelijke straatcultuur heeft lange tijd een grote invloed gehad op mode en stijl in Japan, en deze show is een van de meest opvallende artefacten van dat soort kruisbestuiving. Fantastische soundtrack ook.
Stel je een serie voor over de Tweede Wereldoorlog, waarin Churchill, Hitler, Stalin, Hirohito en Mussolini elkaar allemaal duelleerden met lichtzwaarden en steampunk-zeppelins vlogen. Sengoku Basara heeft dezelfde gekke geest van uitvinding, behalve dat het in plaats van WO II gaat over de Japanse sengoku-periode - de late jaren 1500, toen verschillende kleurrijke en zwaar gemythologiseerde krijgers hun respectieve legers tegen elkaar in de strijd voerden om alles te veroveren Japan.
Verwacht geen volledig nauwkeurige geschiedenisles. Verwacht wel een aantal van de meest koortsachtige gung-ho, rauwe macho en consequent over-the-top actiescènes die ooit op een tv-scherm zijn opgenomen. En terwijl je toch bezig bent, kun je ook een verhaal verwachten dat verrassend veel hart en ziel verzamelt, en meer wordt dan alleen een leveringsmechanisme voor grootschalige gevechtsscènes.
Twee samoerai, elk met groteske wonden die hun respectievelijke carrières hadden moeten beëindigen, nemen het tegen elkaar op. Hoe ze dodelijke vijanden werden, wordt onderzocht in deze klinisch nauwkeurige, prachtig gemaakte en verbazingwekkend morbide serie. Het is absoluut niet voor bangeriken, maag, milt of lever, maar het is ook gemaakt met volmaakt vakmanschap en vaardigheid en staat op zichzelf omdat het zo volledig compromisloos is. Als David Cronenberg (The Fly, Scanners, Videodrome) een samoeraifilm had geregisseerd, was dit hem misschien wel geweest.
Een geanimeerde terugkeer naar de allesomvattende samoerai-actie-avonturen van weleer (Hidden Fortress, Goyokin), met decorstukken die misschien niet mogelijk waren in een live-actiefilm om mee te beginnen. Het verhaal is nogal rudimentair: zwervende zwaardvechter raakt verwikkeld in het beschermen van een jong kind dat wordt achtervolgd door verschillende slechteriken om wie weet wat de reden is. Maar het plot doet er nauwelijks toe als het wordt gebruikt om de ene werkelijk verbluffende set visuals na de andere op te zetten en uit te spelen. Het feit dat het een origineel verhaal voor het scherm is - geen aanpassing van een strip, zoals meestal het geval is - is nog meer een verrassing.
