Houd van haar of haat haar, het lijdt geen twijfel dat Courtney Love haar succes heeft verdiend als soloartiest en als leadzanger/gitarist van de baanbrekende jaren '90 rockband Hole. Elke fan heeft een mening over welke nummers haar beste zijn, en wij zijn geen uitzondering. Voorbij de tabloidrelatie met overleden echtgenoot Kurt Cobain van Nirvana, voorbij haar worsteling met verslaving, en voorbij zelfs haar eigen onbezonnen publieke persoonlijkheid, heeft Love de afgelopen drie jaar een indrukwekkende verzameling muziek geschreven tientallen jaren. Haar kenmerkende gegrom en stoere koekjesteksten werden verafgood door massa's jonge vrouwen die op zoek waren naar een onconventionele held - en het werk zal hopelijk nog meer generaties inspireren. Het is geen wonder Fender maakte een gitaarmodel naar haar gelijkenis-Courtney Love is de echte deal als het gaat om het zingen van haar pijn. Hier zijn onze keuzes voor haar 10 beste nummers, of ze nu met Hole zijn geproduceerd of als soloartiest.
Deze heeft iets heerlijk vochtigs. De pezige klaagzang verscheen zelfs op de soundtrack van "Tank Girl", die Love werd gevraagd om te cureren. Het lied vulde de stripboekaanpassing aan in zijn sombere hopeloosheid. Als Liefde kakelt, "Wacht maar tot iedereen verslaafd is!” luisteraars kunnen het niet helpen, maar voelen een "Soylent Green is mensen!" uitstraling. Griezelig, maar aanlokkelijk.
Met een akoestische gitaar die haar ondersteunt tijdens het grootste deel van dit langzaam brandende deuntje, toont Love zeldzame kwetsbaarheid in een carrière die is gebouwd op wreedheid. Ze wijkt af van megalomanie (“Ik wil het meisje zijn met de meeste taart”) tot emotionele overgave (“Op een dag zul je pijn hebben zoals ik pijn heb”) terwijl ze een van de meest verschroeiende feministisch uitspraken in rock-'n-roll. Deze teksten zouden talloze tienernotitieboekjes sieren en jonge vrouwen overal inspireren om open te zijn over hun ambities en onzekerheden.
Als het openingsnummer van Hole's doorbraakalbum, Live Through This, is "Violet" een totale aanval op de jongensclub van alternatieve rock. Degenen die dachten dat ze op de vacht van haar echtgenoot reed Kurt Cobain, werden op maat gesneden met haar gemene gitaarlicks en hartverscheurende teksten. Er wordt gezegd dat het lied de taak op zich neemt Billy Corgan van de Smashing Pumpkins, haar ex-vriend, af en toe een muziekmedewerker en doorlopende folie. “Ga door, neem alles! Neem alles, ik wil dat je”, gromt Liefde in het refrein. Op dat moment lag de wereld voor het oprapen van Hole.
Het titelnummer van Hole's gelijknamige album uit 1998, "Celebrity Skin", is een scherp commentaar op de gevaren van de celebrity-cultuur, terwijl het zich verbergt als een explosie van radiovriendelijke rock. Sommigen waarderen de opname van een nieuwe (re) bassist Melissa Auf der Mauro voor de meer grillige wending, hoewel het hebben van Corgan aan boord als co-schrijver voor vijf van de nummers waarschijnlijk ook heeft bijgedragen aan het creëren van een meer toegankelijk geluid. Hoe dan ook, het zorgde voor meer mainstream succes: dit was Hole's en Love's enige nummer 1 single op Billboard's Modern Rock-hitlijst.
Nog een "mellow" nummer van "Celebrity Skin" dat een hapje verbergt onder zijn So Cal-suikerpop-vibe. Het is mede geschreven door Corgan, Hole-gitarist Eric Erlandson en Love en is tegelijk een ode aan de idyllische strandgemeenschap van Californië en een pleidooi voor een minnaar die niet "crasht en verbrandt". Sommigen dachten dat Love naar Cobain verwees, maar ze ontkent het en zegt dat het een van haar eerste was vriendjes. Hoewel het niet naar nummer 1 steeg, bereikte het wel nummer 3 in de Modern Rock-hitlijst en verdiende de groep een Grammy-nominatie.
"She Walks On Me", van Live Through This, sprong als een hongerige poema op een nietsvermoedend publiek. Het is punk tot het uiterste, en de feministische poëzie in vrije vorm wedijvert met die van Patti Smith's. Liefde rekent zichzelf tot de verschoppelingen terwijl ze schreeuwt: “Geeks hebben geen stambomen of perfecte punkrock-cv's of anorexiamagazines!” Dit laaiende aanbod was een middelvinger voor schoonheidsnormen die door Amerikaanse media werden bestendigd.
Liefde ondermijnt "normale" meisjesachtigheid (dankzij haar popularisering van de kinderhoer kijk) kwam de cirkel rond met dit treurige deuntje. Met een klassiek klinkend intro stort 'Miss World' vervolgens in een alternatieve draaikolk die de samenleving op de proef stelt vanwege haar onmogelijke normen van schoonheid en gedrag. liefdes werd geciteerd als zeggende: over het pissende lied, evenals de ironische hoes van het album, dat ze de hypocrisie wilde vangen die inherent is aan het zoeken naar de schijnwerpers: "Ik heb aambeiencrème onder mijn ogen en plakband op mijn kont, en ik moest krabben en klauwen en neuken, maar ik won Miss Gezelligheid!”
Amerika's lieverd, Love's eerste solo-album, kreeg een zwerver. Meer bekend om het feit dat de zanger tijdens een groot deel van zijn opname high was van drugs dan om zijn materiaal (en inderdaad, Love's stem klinkt niet zozeer verouderd als beschadigd), de plaat bracht niettemin enkele van de meest samenhangende en gedurfde nummers van haar voort carrière. Dit was niet in de laatste plaats te danken aan de hulp van extraordinaire hit-maker Linda Perry (ook van de groep 4 Non Blondes), evenals aan de altijd aangrijpende teksten van Love. Dit is een liefdeslied? Oké, zeker, maar gefilterd door, nou ja, Love's altijd vernietigende visie.
Eric Erlandson was misschien de "symbolische man" in Hole, maar hij was in veel opzichten ook de onbezongen held. Zijn gave voor het maken van gedurfde riffs, zoals die hier, was geniaal. De blikkerige, grimmige akoestische arpeggio's fladderen in "Northern Star" vormde de emotionele kern van het album. Toen kwam De donderende, weergalmende drums van Patty Schemel en plechtige violen. Erlandson had een vreugdevuur aangestoken in Love's toch al bevende hart, wat haar ertoe aanzette een van haar meest geweldige vocale uitvoeringen ooit te geven.
Als Hole's muziek voorafgaand aan Celebrity Skin gemaakt was om dingen te moshen en te verscheuren, was de make-over van 1998 gemaakt om in haarborstels te zingen. "Awful" is het neusje van de zalm, allemaal smakelijke majeurakkoorden en woorden over vriendjes met snoepsmaak. Maar het is niet helemaal onschuldig: liefde waarschuwt tienermeisjes dat ze zich niet moeten laten meeslepen door de loze beloften van loerende mannen. Het is een beetje malle waanzin voor een groep die floreerde in vuile rockclubs, maar toch is de ongerepte bubblegum van dit nummer helemaal niet "vreselijk".
