De films van Hayao Miyazaki en Studio Ghibli

Miyazaki's eerste speelfilm met hem als regisseur behoort nog steeds tot zijn allerbeste, zo niet ook de beste in alles van anime. Aangepast van Miyazaki's eigen manga, ook in eigen land gedrukt, gaat het over een post-apocalyptische wereld waar een jonge prinses (de Nausicaä van de titel) vecht om haar natie en een rivaal ervan te weerhouden oorlog te voeren over oude technologie die hen zou kunnen vernietigen beide. Er zijn eindeloze toespelingen op hedendaagse kwesties - de nucleaire wapenwedloop, ecologisch bewustzijn - maar dat alles neemt een achterbank in voor een enorm boeiend verhaal dat met schoonheid en duidelijkheid wordt verteld. De originele Amerikaanse release (als "Warriors of the Wind") werd berucht gekortwiekt, waardoor Miyazaki bijna twintig jaar lang op zijn hoede was om zijn films in de VS te distribueren.

Ook bekend als 'Laputa', is dit weer een van Miyazaki's grootse en glorieuze avonturen, boordevol beelden en sequenties die zijn liefde voor vliegen weerspiegelen. De jonge dorpeling Pazu ontmoet een meisje genaamd Sheeta wanneer ze uit de lucht valt en praktisch op zijn schoot landt; de twee leren dat de hanger in haar bezit ongekende geheimen zou kunnen onthullen in het "kasteel in de lucht" van de titel. Net als in "Nausicaä" moeten de jonge en onschuldige kinderen worstelen met de machinaties van cynische volwassenen, die alleen oog hebben voor de oorlogsmachines van de stad. (Dit was de eerste echte Studio Ghibli-productie; "Nausicaä" werd officieel gedaan door de studio Topcraft.)

Geregisseerd door Ghibli-cohort Isao Takahata, is dit een grimmige weergave van leven (en dood) tijdens de laatste dagen van de Tweede Wereldoorlog toen Geallieerde brandbommen hebben veel burgerslachtoffers geëist in Tokio - een verhaal dat niet zo vaak is gemeld als de atoombommen van Hiroshima en Nagasaki. Het is afgeleid van de roman van Akiyuki Nosaka en laat zien hoe twee jongeren, Seita en zijn zusje Setsuko, worstelen om te overleven in de verkoolde ruïnes van de stad en de hongerdood afweren. Het is moeilijk om naar te kijken, maar ook onmogelijk om te vergeten, en zeker geen kinderfilm vanwege de grafische manier waarop het de nasleep van de oorlog verbeeldt.

Gemakkelijk de meest geliefde van alle films van Miyazaki, en meer dan bijna al zijn andere films over de wereld gezien door de ogen van kinderen. Twee meisjes zijn met hun vader verhuisd naar een huis op het platteland, om dicht bij hun zieke moeder te zijn; ze ontdekken dat het huis en het omliggende bos een waar broeinest is van bovennatuurlijke geesten, die spelen en hen gezelschap houden. Een samenvatting doet geen recht aan het plot van de film, de zachte sfeer, waarbij wat er gebeurt lang niet zo belangrijk is als hoe het wordt gezien door Miyazaki en zijn creatieve team. Bijna elke ouder zou hier een kopie van moeten nemen voor hun kinderen.

Een opgewekte bewerking van een geliefd kinderboek uit Japan (nu ook in het Engels), over een jonge heks-in-opleiding die haar bezemrijvaardigheid gebruikt om als koerier te werken. Het gaat meer om eigenzinnigheid en personages die botsen dan om een ​​plot, maar Kiki en de groep mensen met wie ze bevriend raakt, zijn allemaal leuk om te zien. Ook spectaculair om naar te kijken; de Ghibli-crew creëerde wat neerkomt op een fictief Europees stadsaroma voor de film. Het grootste probleem is de laatste 10 minuten of zo, een opeenhoping van verhalen van vijf auto's die een gefabriceerde crisis veroorzaakt waar die niet echt nodig was.

De titel betekent "The Crimson Pig" in het Italiaans, en het klinkt als onwaarschijnlijk materiaal: een voormalige gevechtspiloot, nu vervloekt met het gezicht van een varken, verdient de kost als een fortuinsoldaat in zijn watervliegtuig. Maar het is een genot om een ​​Europese setting na de Eerste Wereldoorlog te combineren met Miyazaki's altijd idyllische beelden - het zou bijna als zijn reactie op "Casablanca." Oorspronkelijk bedoeld als korte film tijdens de vlucht voor Japan Airlines, werd het uitgebreid tot een volledige film functie. Michael Keaton (als Porco) en Cary Elwes zijn te zien in Disney's Engelse nasynchronisatie van de film.

Een kader van vormveranderende Japanse wasberen, of tanuki, botsen met de natuurbedreigende manieren van de moderne wereld. Sommigen van hen kiezen ervoor zich te verzetten tegen de aantasting van de mensheid, op een manier die lijkt op eco-saboteurs; sommigen kiezen er in plaats daarvan voor om te assimileren in het menselijk leven. Het is een goed voorbeeld van hoe anime vaak de Japanse mythologie gebruikt voor inspiratie, hoewel er enkele momenten zijn die misschien niet geschikt zijn voor jongere kijkers.

Een meisje met ambities om schrijfster te worden en een jongen die ervan droomt een meester-violist te worden kruisen paden en leren elkaar te inspireren. De enige speelfilm die werd geregisseerd door Yoshifumi Kondo, op wie Miyazaki en Takahata hoge verwachtingen hadden (hij werkte aan "Princess Mononoke"), maar wiens regiecarrière werd afgebroken door zijn plotselinge dood op die leeftijd van 47.

In een land dat doet denken aan het premoderne Japan, gaat de jonge prins Ashitaka op reis om een ​​remedie te ontdekken voor een etterende wond die hij opliep door toedoen van een vreemd beest - een wond die hem ook grote kracht geeft bij een verschrikkelijke... kosten. Zijn reis brengt hem in contact met de prinses met de titel, een wild kind dat een verbond heeft gesloten met de geesten van het bos om het te beschermen tegen de aantasting van de hooghartige Lady Eboshi en haar troepen. Het is in zekere zin een herwerking van "Nausicaä" met een andere smaak, maar nauwelijks een kloon; het is net zo'n opwindende, complexe en genuanceerde film (en net zo mooi) als je waarschijnlijk in elk medium of elke taal zult zien.

Een bewerking van Hisaichi Ishii's levensechte strip over de verschillende tegenslagen van een gezin, het brak de rangorde van de andere Ghibli producties in zijn uiterlijk: het blijft dicht bij de karakterontwerpen van de originele strip, maar gereproduceerd en geanimeerd in een zachte aquarel stijl. Het verhaal heeft weinig plot, maar eerder een reeks losjes verbonden scènes die werken als komische meditaties over het gezinsleven. Degenen die avonturen in de lucht of een van de andere Ghibli-kenmerken verwachten, zullen misschien teleurgesteld zijn, maar het is toch een lieve en plezierige film.

Miyazaki zou na "Mononoke" met pensioen willen gaan; als hij dat had gedaan, had hij misschien niet nog een van de top gemaakt films van zijn carrière en de financieel meest succesvolle van alle films van Studio Ghibli tot nu toe ($ 274 miljoen wereldwijd). De norse jonge Chihiro wordt uit haar schulp geschud wanneer haar ouders verdwijnen, en ze wordt gedwongen om ze te verlossen door te werken in wat neerkomt op een zomerresort voor goden en geesten. De film zit boordevol eigenzinnige, Byzantijnse lekkernijen die je zou kunnen vinden in een van Roald Dahls kinderboeken. Miyazaki's verbazingwekkende gevoel voor visuele vindingrijkheid en zijn zachte empathie voor al zijn personages, zelfs de 'slechte', schijnen ook door.

Een brutale fantasie over een meisje dat het leven van een kat redt en wordt terugbetaald door te worden uitgenodigd in het Koninkrijk der de katten - hoewel hoe meer tijd ze daar doorbrengt, hoe groter het risico dat ze nooit meer terug zal kunnen komen huis. Een soort vervolg op "Whisper of the Heart:" de kat is het personage in het verhaal dat door het meisje is geschreven. Maar je hoeft Heart niet eerst te zien om te genieten van deze charmante versie van Aoi Hiiragi's manga.

Een bewerking van de roman van Dianne Wynne Jones, waarin een meisje genaamd Sophie door een vloek wordt getransformeerd in... een oude vrouw, en alleen de tovenaar Howl - de eigenaar van het "bewegende kasteel" uit de titel - kan de schade. Veel van Miyazaki's kenmerkende elementen zijn hier te vinden: twee ruziënde koninkrijken, of het verbazingwekkende ontwerp van het kasteel zelf, gevoed door een vuurdemon die een pact aangaat met Sophie. Miyazaki was eigenlijk een vervanging voor de oorspronkelijke regisseur, Mamoru Hosoda ("Summer Wars", "The Girl Who Leapt Through Time").

Miyazaki's zoon Goro nam het roer over voor deze losse bewerking van verschillende boeken in Ursula K. LeGuin's Earthsea-serie. LeGuin zelf vond dat de film drastisch afweek van haar werken, en critici bekritiseerden het eindproduct omdat het technisch indrukwekkend was, maar een mengelmoes van verhalen. Het bleef unreleased in de VS tot 2011.

Beschreven als Miyazaki's 'Finding Nemo', is 'Ponyo' op een jonger publiek gericht op vrijwel dezelfde manier als 'Totoro': het ziet de wereld zoals een kind zou doen. Kleine Sosuke redt wat hij denkt dat een goudvis is, maar is eigenlijk Ponyo, de dochter van een tovenaar van diep in de zee. Ponyo neemt een menselijke vorm aan en wordt een speelkameraadje voor Sosuke, maar dit gaat ten koste van de natuurlijke orde der dingen. De verbluffende, met de hand getekende details die bijna elk frame bevolken - de golven, de eindeloze scholen vissen - zijn een echte schat om naar te kijken in een tijd waarin de meeste van dergelijke dingen uit computers worden gespuwd.

Wederom een ​​geslaagde bewerking van een kinderboek, deze gebaseerd op 'The Borrowers' van Mary Norton. Arrietty is een klein meisje— heel klein, zoals in slechts een paar centimeter hoog -- en leeft met de rest van haar "Blener"-familie onder de neus van een gewone mensenfamilie. Uiteindelijk moeten Arrietty en haar verwanten de hulp inroepen van Sho, de jongste zoon van de mensenfamilie, om te voorkomen dat ze uit hun schuilplaatsen worden verdreven.

Tegen de achtergrond van een bruisend naoorlogs Japan dat zich voorbereidt op de Olympische Spelen van 1964, een meisje dat verloor haar vader in de Koreaanse oorlog sluit een voorzichtige vriendschap - en mogelijk meer - met een jongen in haar klas. De twee werken samen om het vervallen clubhuis van de school te redden van de sloop, maar ontdekken dan dat ze een connectie delen die geen van beiden had kunnen voorzien. De tweede film (na "Tales from Earthsea") in de Ghibli-stal werd geregisseerd door Hayao Miyazaki's zoon Goro, en het is een veel betere.

Dit is een fictief verhaal over het leven van Jiro Horikoshi, de ontwerper van de Mitsubishi A5M en de A6M Nul, Japans jachtvliegtuig uit de Tweede Wereldoorlog. De bijziende jongen wil piloot worden, maar droomt van de Italiaanse vliegtuigontwerper Giovanni Battista Caproni, die hem inspireert om ze in plaats daarvan te ontwerpen. Het werd genomineerd voor de Academy Award voor Beste Animatiefilm en de Golden Globe Award voor Beste Buitenlandse Film.

Een bamboesnijder ontdekt het titelpersonage als een klein meisje in een gloeiende bamboescheut en vindt ook goud en fijne stof. Met behulp van deze schat verhuist hij haar naar een landhuis als ze meerderjarig wordt en noemt haar prinses Kaguya. Ze wordt het hof gemaakt door nobele vrijers en zelfs de keizer voordat ze onthult dat ze van de maan kwam. Deze film werd genomineerd voor de Academy Award voor beste animatiefilm.

Dit was de laatste film voor Studio Ghibli en animator Makiko Futaki. De twaalfjarige Anna Sasaki woont bij haar pleegouders en herstelt van een astma-aanval in een badplaats. Ze ontmoet Marnie, een blond meisje dat in een herenhuis woont dat soms vervallen lijkt en soms volledig is gerestaureerd. Deze film werd genomineerd voor de Academy Award voor beste animatiefilm.