Waarom gooien modemerken ons nog steeds op één hoop in één slecht passend kledingstuk?
Toen mijn nieuwe badjas arriveerde, haalde ik hem uit de doos en hield hem tegen mijn gezicht; Ik heb jarenlang een ethisch, duurzaam gewaad begeerd, en deze, gemaakt van gewafeld katoen in het perfecte gewicht, was heerlijk. Ik hield het omhoog - het leek groot genoeg. Maar toen deed ik het aan, en ondanks dat het mijn bovenlichaam paste, sloot het niet over mijn kruis, wat waarschijnlijk het deel is dat het moet bedekken.
Al mijn opwinding vluchtte uit mijn lichaam, vervangen door een gloeiend hete blos van frustratie en schaamte. Ik gooide de mantel naar mijn man in de hoop dat hij hem tenminste zou passen (niet). Ik vermoedde al dat dit zou kunnen gebeuren. Ik had mezelf toegestaan om te hopen, en ik zou ongelijk krijgen.
Laat ik teruggaan naar het begin. Afgelopen voorjaar heb ik me aangemeld voor een abonnementsbox, ondanks dat ik niet echt een abonnementspersoon ben. Ik probeer te bezuinigen op onnodige aankopen, niet elke maand een doos ervan te krijgen. Maar met alles wat er gaande was, was ik wanhopig op zoek naar een oppepper, en ik dacht dat een driemaandelijkse doos met ethisch verantwoorde kleine luxe het zou kunnen zijn. Het was verrassend effectief: de artikelen waren van goede kwaliteit en het verrassingsgeschenkelement bracht een beetje vreugde in mijn thuisgebonden dagen.
Toen kreeg ik de e-mail met keuzes voor mijn valbox. Twee van de opties waren van een ethisch huismerk: een set badhanddoeken of een badjas. Ik had al handdoeken, maar de badjas was One Size Fits Most. En ik had, de laatste keer dat ik had gecontroleerd, maat 16, wat me ergens tussen 'Most' en... wat is het alternatief? Sommige? Enkele? Een totale buitenstaander?
Ik heb uren besteed aan zinloos internetonderzoek om erachter te komen welk maatbereik 'Meeste' omvatte voor dit specifieke merk, toen gaf ik het op en nam het risico. Natuurlijk werden mijn vermoedens bevestigd, en de mantel hangt nog steeds in mijn kast, labels aan, me uitdagen. Ik zal het uiteindelijk weggeven aan iemand die meer 'Meest'-formaat heeft, maar ik heb het gevoel dat ik deze frustratie niet van me af kan zetten.
Als peervormige, 'kleine dikke' vrouw die vroeger een peervormige tiener was, maat 22, heb ik sterke gevoelens over maatvoering en de mode-industrie. Bijna 20 jaar na het verliezen van 100 pond en het dompelen in de bovenkant van rechte kleding, heb ik nog steeds een special plaats in mijn hart voor de merken die me toegang boden tot de jeugdige stijlen die mijn dunne vrienden droegen (RIP Vriendinnen LA). En ondanks dat het veel later gebeurde dan het had moeten zijn, was ik heel blij om te zien dat een paar bekende merken eindelijk uitgebreide maten aanbieden voor bepaalde items.
Toch is het zeldzaam. Vorig jaar, toen ik mijn schoonmoeder door de stad reed, moest ik een outlet-winkel van een populair allitererend athleisure-merk bezoeken. Ik keek ongemakkelijk in de hoek terwijl ik deed alsof ik door de maat 8 'XL'-sectie keek. Toen een goedbedoelende sprite van een winkelbediende vroeg of ze me kon helpen, deed ik mijn best om de onmogelijkheid van hun groottebereik in het jaar van onze heer 2020 zonder hun minimumloon daadwerkelijk de schuld te geven medewerkers.
Afgezien van bepaalde toegewijde vetfobische merken, lijkt de mode-industrie langzaam de memo te krijgen dat vrouwen / vrouwen groter dan maat 12 bestaan. In feite vormen we de Amerikaanse bevolking - en we willen mooie kleding kopen, idealiter duurzaam en ethisch gemaakt. Meer merken breiden hun maatreeksen uit en high-end labels voor grote maten verkopen regelmatig uit stijlvolle stukken die alles doen behalve de lichamen die ze kleden, verbergen. Natuurlijk gaan veel merken niet verder dan maat 24, en er is nog veel werk aan de winkel om de mode wereld toegankelijker voor iedereen, maar ik wou dat mijn tiener ik de verscheidenheid aan kleding kon zien die nu beschikbaar is.
En toch is er een weerstand tegen de verschuiving naar meer humane maatvoeringspraktijken: het kledingstuk in één maat. Vroeger was het One Size Fits All, maar ergens in het begin van de jaren 2000 werd die term grotendeels vervangen door One Size Fits Most, alsof het de onnauwkeurigheid van 'All' wilde corrigeren zonder daadwerkelijke opname te riskeren. Ik heb de hele maatkaart in mijn leven doorlopen, van een 22 tot een 12, met een korte periode bij een door liefdesverdriet veroorzaakte 10. En nu ben ik terug tot een 18, maar zelfs op mijn kleinste, heb ik geweten dat ik de leugen die 'De meeste' vertelt niet vertrouw.
Het was echter pas onlangs dat ik me realiseerde dat dit niet het probleem was. De leugen is. En ik vraag me af, hoe is dit nog steeds een ding? Wanneer beginnen we merken verantwoordelijk te houden voor deze absurde, ogenschijnlijk alomvattende maar eigenlijk verwarrend exclusieve maatvoeringspraktijk? Ik ben ervan overtuigd dat de enige reden dat het bestaat, is dat het voor fabrikanten goedkoper is om één maat te maken in plaats van 10 - het is zeker niet gunstig voor de consument.
Het is niet zoals degenen onder ons die niet zeker zijn van onze grootte, er door worden gediend, aangezien de kans dat we als 'De meeste' tellen waarschijnlijk klein is (geen woordspeling bedoeld). En hebben we echt de herinnering van een kledingstuk nodig dat we uitbijters zijn? We krijgen elke dag te horen, op duizend verschillende manieren, dat we niet het maatschappelijke ideaal belichamen.
Zelfs als een persoon kwalificeert als een van de 'meest', ben ik bereid om goed geld te verwedden (misschien het jaarabonnement kosten voor een abonnementsdoos?) dat een artikel in één maat er niet hetzelfde uitziet bij iemand aan de grotere kant van de spectrum. Een 'oversized' trui zou technisch gezien passen bij mijn voormalige lichaam van maat 12, maar hij zal niet aantrekkelijk van mijn scherpe schouders en sleutelbeen vallen zoals op het websitemodel. Het is gewoon niet hetzelfde kledingstuk als bij iemand die kleiner is.
Voor alle bewegingen die moderetailers willen dwingen om de maatvoering inclusiever te maken, lijkt deze One Size Fits Most-aanval onopgemerkt te blijven. En het is lang geleden dat daar verandering in komt. Is het te veel gevraagd voor een handvol opties? Zelfs de nog steeds verschrikkelijke 'S/M, L/XL, 1X/2X' etc. heeft de voorkeur boven a. Mensen zijn er in alle soorten en maten, en we verdienen mooie kleding die ons kruis bedekt en ons helpt het vuilnisvuur van 2020 te vergeten, al was het maar voor een moment.
Het is ook een andere manier waarop duurzaamheid en ethische productie exclusief zijn: meer dan dit soort mode omdat ze noodzakelijkerwijs duur zijn, zijn deze eco-chique merken ook maat-exclusief, soms zelfs meer dan fast fashion etiketten. Dit maakt het onmogelijk om weg te blijven van grote winkelketens, waar in ieder geval merken zich bewust zijn van lichaamsdiversiteit (en het kopen van een broek is niet het maximale uit de creditcard).
Het komt erop neer dat deze vage allesomvattende (of -meeste) maten nadelig zijn voor de consument. En als het gaat om duurzame, ethische mode, vormen ze nog een andere toetredingsdrempel voor mensen zoals ik die gewetensvol willen winkelen. Het is tijd voor een nieuwe maatvoeringstandaard in de hele branche: een breed scala aan opties, in meerdere maten voor ons allemaal.
Een paar weken geleden ontving ik een e-mail waarin stond dat het tijd was om de items voor mijn winterabonnementbox te selecteren. En ziedaar, er was een One Size Fits Most-truikeuze! Deze keer was ik echter enthousiast genoeg om contact op te nemen met het bedrijf, en gelukkig konden ze de plus-size versie van 'Most' voor mij selecteren. Maar A) waarom stond deze optie niet voor iedereen tussen de keuzes, in plaats van een geheim menu-item te zijn? En B) wat betekent 'One Size Fits Most - Plus'?
Het is een echte hersenkraker en ik ben er niet zeker van dat dit kledingstuk zal passen als het aankomt.
