Ik moet een bekentenis afleggen.
Ik heb afgelopen winter een paar ethische laarzen gekocht en nu draag ik ze zelden. Het was tijdens de vakantie, een paar dagen voor Kerstmis. Ik was online aan het winkelen voor last-minute cadeaus. De laarzen, zei ik tegen mezelf, zouden een traktatie voor de feestdagen zijn - een cadeau voor mezelf.
De beslissing was aanvankelijk een touwtrekken. Ik keek al een tijdje naar de laarzen, las de recensies en keek naar kortingsbonnen. Ik had moeite om het driecijferige prijskaartje te rechtvaardigen dat ver buiten mijn koopcomfortzone lag.
Een paar remarketingcampagnes en een kortingsbon van tien procent later heb ik de aankoop gedaan. Toen de laarzen arriveerden, waren ze prachtig. Strak en sexy, gemaakt met de grootste zorg en uitmuntendheid. Het waren de mooiste laarzen die ik ooit had gezien, laat staan in mijn bezit. Elk was verpakt in een individuele stofzak, verpakt als delicate bloemen.
Het probleem was dat ze smaller waren dan ik had verwacht en hoewel ze maar een kleine hak hadden, was ik verrast hoeveel moeite ik had om te lopen. Mijn voeten voelden claustrofobisch aan en elke keer dat ik de schoenen uitdeed, voelde ik een gevoel van opluchting.
Om de een of andere reden wilde ik ze niet terugsturen. Misschien was het omdat ik me schaamde dat ik zoveel geld aan schoenen had uitgegeven. Of misschien was het omdat ik zo wanhopig van ze wilde houden. De opluchting die ik voelde toen ik ze uitdeed, had een rode vlag moeten zijn en ik had ze terug moeten sturen. In plaats daarvan pakte ik ze in mijn koffer en stapte op het vliegtuig naar Londen. Ik zei tegen mezelf dat ik gewoon meer tijd nodig had om ze echt in te breken. Het zou toch maar een paar dagen duren om door de stad te wandelen, toch?
Ik hoef je niet te vertellen hoe de rest van dit verhaal gaat. De laarzen waren niets voor mij, en ik wist het vanaf het moment dat ik ze kocht. Eerlijk gezegd was de aankoop volledig geworteld in emotie in plaats van logica. Door ze te passen was het nog maar een bevestiging dat ze niet in mijn kast thuishoorden.
Dus waarom heb ik ze gekocht? En waarom heb ik ze gehouden, ook al deden ze pijn aan mijn voeten? Was het omdat ze van een ethisch merk waren dat ik liefheb en steun? Ik denk dat dat deels waar is. Maar ik denk ook dat mijn emoties diep verweven waren met deze aankoop. Ik deed een impulsaankoop en hield de schoenen toen uit schaamte - en omdat ik ervan overtuigd was dat ik ze kon laten werken. Ik weet dat ik niet de enige ben in dit sentiment. Velen van ons hebben impulsaankopen gedaan en ervaren wroeging van de koper. Maar samen kunnen we leren hoe we bewuster kunnen winkelen, gezondere bestedingskeuzes kunnen maken en spijtige aankopen in de toekomst kunnen vermijden.
Identificeer triggers voor impulsaankopen
Om het berouw van de koper beter te begrijpen, is het essentieel dat we ons bewust zijn van onze triggers. Hoe bewuster we ons zijn van psychologische en sociale invloeden - degenen die zijn ontworpen om kopers te overtuigen - hoe bewuster we kunnen zijn bij het winkelen. Doelgerichte aankopen geven ons keuzevrijheid en koopkracht. We herwinnen de controle wanneer we opzettelijk met ons geld omgaan en ons bewust zijn van de dingen die we in ons leven toelaten.
Remarketingtools en gerichte advertenties
Wanneer u een website verlaat zonder een aankoop te doen, wordt u een doelwit voor remarketingcampagnes. Ik weet dit omdat ik in een ander leven in de marketing heb gewerkt; het was mijn taak om merken te helpen potentiële klanten te converteren. Het gebruik van stiekeme tactieken zoals advertenties op sociale media, pop-ups met coupons en die invasieve "Ben je iets vergeten?" e-mails, hielp ik bedrijven bij het bedenken van een strategie om kopers aan te moedigen.
Hoewel marketing op zich geen slechte zaak is, is het essentieel dat we ons bewust zijn van de psychologische invloed ervan. Remarketing herinnert ons aan een product totdat we het kopen. Dit geldt zelfs voor de meest ethische en duurzame merken. Producten worden gemaakt in de hoop dat mensen ze kopen, hoe groen of fairtrade het bedrijf ook is.
FOMO en sociale media
Ik hoorde ooit iemand zeggen dat ze een duur jasje kochten "alleen voor de 'gram'". tijd (waarom een aankoop alleen doen om indruk te maken op een sociaal publiek?), maar de realiteit is dat velen van ons dit op de een of andere manier hebben gedaan een ander.
We hebben een product of een maaltijd of een vakantie gekocht om foto's te maken en te plaatsen. Het is een harde waarheid om te slikken, maar het creëren van een online persona is iets wat we doen. En het heeft vaak de kracht om ons bestedingspatroon te beïnvloeden.
Bovendien is FOMO een serieuze trigger voor impulsaankopen. Het is grappig hoe een foto me kan laten denken dat ik mijn kledingkast moet veranderen of mijn huis moet opknappen. We kunnen dit soort druk vermijden door giftige sociale-mediagewoonten te doorbreken en ze te vervangen door veel gezondere patronen. Om te beginnen is het van cruciaal belang om te erkennen dat de meeste posts op sociale media zwaar zijn bewerkt en samengesteld om een emotionele reactie uit te lokken. Het is ook essentieel dat we ons realiseren dat wij degenen zijn die onze consumptie onder controle hebben. Als bepaalde sociale accounts afgunst en jaloezie veroorzaken in plaats van vreugde, is een simpele ontvolging voldoende.
En dit is tweerichtingsverkeer. Door ons te verplichten om alleen foto's te plaatsen die authentiek en trouw zijn aan wie we zijn - niet de samengestelde versies van onszelf - vermijden we bij te dragen aan de FOMO-cultuur. En onthoud, als al het andere faalt, zijn regelmatige telefoonontgiftingen uitstekend om de influencers op afstand te houden.
Oefen met het stellen van winkelgrenzen
Een van de beste manieren om wroeging van de koper te vermijden? Koop geen spullen.
Maar serieus, zodra ik mezelf begon te vertellen dat ik voor alles buiten rekeningen en boodschappen moest budgetteren, werden mijn aankopen opzettelijk. Ik merkte dat ik hard nadacht over het item waarvoor ik aan het sparen was - wilde ik het echt, had ik het nodig? Als het niet iets was dat ik bijna elke dag zou gebruiken en waar ik van zou houden, leek het niet langer zo'n verstandige aankoop.
Probeer, afhankelijk van de prijs van het artikel, een paar weken een klein deel van elk salaris opzij te zetten. Ik heb gemerkt dat dit me de tijd geeft om de aankoop echt te evalueren. Als ik na een paar weken sparen voor het product besluit dat ik het nog steeds wil, dan koop ik het. Deze methode zorgt ervoor dat logica in plaats van emoties mijn beslissing beïnvloeden.
Zie urgentie als een rode vlag
Deze gedachte motiveerde vroeger mijn aankopen. Maar ik leer urgentie als een rode vlag te zien. Als ik me ooit emotioneel voel over een aankoop, zeg ik tegen mezelf dat ik weg moet lopen, mijn emoties moet verwijderen en mijn behoeften en budget moet evalueren. Als ik echt van iets hou, vertrouw ik erop dat het er zal zijn als ik er eenmaal het geld voor heb. Layaway is ook iets geweldigs. De meeste winkels (zelfs kringloopwinkels) zullen een artikel een paar uur of zelfs een dag vasthouden.
Schakel familie en vrienden in
Als wroeging van de koper iets is dat u vaak ervaart, wilt u misschien een naast familielid of vriend inschakelen om u verantwoordelijk te houden voor uw aankopen. Mijn zussen en ik doen dit - we bellen of sturen een foto van een item waar we over piekeren - en we hebben elkaar meer dan eens van spijtige aankopen helpen behoeden.
Leer nee zeggen
Alleen omdat het ethisch of duurzaam is, wil nog niet zeggen dat je het moet kopen. Koop bovendien niet iets alleen omdat je er dol op bent. Het verminderen van onze consumptie is misschien wel het beste wat we kunnen doen voor onze planeet, voor ons welzijn en voor onze portemonnee. Minder is meer. Altijd.
Ga verder met de betreurenswaardige aankopen uit het verleden
De laatste en misschien wel belangrijkste tip: heb genade met jezelf. Als je in het verleden een aankoop hebt gedaan waar je nu spijt van hebt, leer dan van die fout en kies ervoor om in de toekomst bewuster te zijn. Heb dan lief en gebruik wat je ook hebt gekocht. Als je dat niet kunt, verkoop het dan of doneer het aan iemand die dat wel kan.
Grappig genoeg vond ik een paar weken na mijn terugkeer in Londen nog een paar laarzen, ook van een ethisch merk, in een tweedehandswinkel. Ze waren een kwart van de prijs, in uitstekende staat, en zijn sindsdien mijn favoriete paar schoenen geworden; Ik draag ze bijna elke dag.
Het andere paar? Ik probeer ze niet te veel stof te laten verzamelen in mijn kast. Ze worden gedragen tijdens een gezellig avondje uit of als ik niet te ver hoef te lopen. Het zijn schoenen voor speciale gelegenheden geworden, die eerlijk gezegd een beetje frivool aanvoelen.
Maar ik leer de schoenen te zien als een herinnering. Ze herinneren me eraan om een meer bewuste koper te zijn en mezelf te vergeven voor aankopen in het verleden waar ik spijt van heb. Ze herinneren me er ook aan dat kopen een voorrecht is en dat mijn dollars de macht hebben. Het is essentieel dat ik me bewust ben van die kracht en ervoor kies om het verstandig te gebruiken.
