Een behoefte aan beter landbeheer
In 2014, een hoge VN-functionaris aangekondigd dat chemisch zware landbouwtechnieken en moderne landbouwpraktijken leiden tot extreme bodemdegradatie. "Het genereren van drie centimeter bovengrond duurt 1000 jaar, en als de huidige snelheid van degradatie aanhoudt, kan de hele wereld bovengrond binnen 60 jaar zijn verdwenen", zei de functionaris.
Moderne industriële landbouw wordt gekenmerkt door monocultuur of monocropping, het toewijden van een groot stuk land aan de teelt van een enkel gewas, zoals maïs of tarwe. Het gewas wordt continu op hetzelfde land verbouwd en hoewel het winstgevend kan zijn voor boeren, kan het ook een negatieve invloed hebben op het milieu.
Monocultuur praktijken organische stof in de bodem uitputten, die het vasthouden van water vermindert en belangrijke voedingsstoffen vermindert. Deze combinatie van geen consistente bodemvernieuwing na elk groeiseizoen en een gebrek aan gewasdiversiteit op het perceel kan onder meer bodemerosie veroorzaken. Om het probleem op te lossen, vertrouwen boeren vervolgens op chemische meststoffen en extra waterirrigatie om de gewasopbrengst tijdens het volgende groeiseizoen te garanderen.
Maar aangezien monocultuurgewassen kwetsbaarder zijn voor ongedierte, zijn extra meststoffen en pesticiden nodig om hun gezondheid te beschermen en te beheren - en dit kan creëren giftig afvalwater dat drinkstromen vervuilt en in het water levende dieren schaadt.
Ten slotte leveren deze moderne, industriële landbouwtechnieken een belangrijke bijdrage aan de opwarming van de aarde en dragen ze bij aan "ongeveer 25 tot 30 procent van de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen, waardoor de klimaatverandering verder wordt versneld", aldus de Centrum voor Ecogeletterdheid.
Dit alles om te zeggen dat de toekomst van de landbouw er niet al te rooskleurig uitziet voor mensen of de planeet. Een verschuiving van industriële landbouw kan nodig zijn om de milieu-impact van ons voedselsysteem op de aarde te verminderen. Gelukkig is er een duurzame oplossing.
Permacultuur als oplossing
Permacultuur is in de kern duurzame landbouw. Het omvat ook: 12 ontwerpprincipes die verder gaan dan landbouw en een ecologische benadering bieden van het moderne leven en gemeenschappen, bijvoorbeeld energiebesparing en leven zonder afval. Maar de filosofie is uiteindelijk geworteld in beter landbeheer.
De hedendaagse permacultuurbeweging werd in de jaren '70 mede opgericht door wijlen Bill Mollison, een Australische ecoloog en onderzoeker (hoewel inheemse volkeren al eeuwenlang duurzaam landbeheer toepassen; meer daarover hieronder). “Veel van wat [Mollison] omarmde, was gebaseerd op zijn grote respect voor de wijsheid van zelfvoorzienende boeren over de hele wereld, die al lang duurzame methoden gebruiken om hun gewassen te verbouwen”, schrijft Matt Dunwell in The Voogd. "In agrarische termen betekent dit het planten van verschillende soorten gewassen, het gebruik van meerjarige soorten om productieve stabiele systemen te vormen en het zorgen voor de voorwaarden voor het regenereren van de bodem."
Permacultuur geeft prioriteit aan biodiversiteit, milieubehoud en bodemregeneratie, terwijl het ook gewassen verbouwt voor consumptie door de gemeenschap. De praktijk kan de bodemgezondheid verbeteren en voor onbepaalde tijd ruime gewasopbrengsten binnen hetzelfde perceel behouden.
Dit betekent dat boeren hun unieke, lokale ecosysteem observeren en erop reageren door waargenomen natuurlijke patronen voor voedselproductie na te bootsen. Ze kunnen dan tal van strategieën implementeren (bijv. intercropping, agrobosbouw, en water beheersing) om essentiële voedingsmiddelen en materialen te verbouwen en tegelijkertijd de gezondheid van het land te verbeteren. Deze technieken elimineren de noodzaak van agressieve irrigatie, toepassing van pesticiden en ontbossing.
Permacultuur is het meest succesvol als het wordt beoefend door gedecentraliseerde, kleinschalige operaties-de kleinere schaal helpt de diversiteit te maximaliseren met intensievere tussenteelten om een hogere gewasopbrengst te produceren. Permacultuur gedijt ook goed als het drie kernethiek: worden bevestigd:
Earth Care - dat de focus op een gezonde bodem behoudt en een ecosysteem faciliteert waar biodiversiteit gedijt.
Zorg voor mensen - dit omvat het duurzaam voldoen aan de behoeften van het individu, het gezin en de grotere gemeenschap zonder meer afval te produceren of het milieu te schaden.
Eerlijke aandelen: als het succesvol is, komt permacultuur alle mensen die deel uitmaken van de gemeenschap ten goede en komt het in gelijke mate tegemoet aan ieders behoeften.
Inheemse landpraktijken en het belang van voedselsoevereiniteit
Wereldwijde inheemse bevolkingsgroepen beoefenen al duizenden jaren duurzame landbouw en landbeheer vóór Mollisons werk en de toe-eigening van inheemse wijsheid. Deze groepen zijn vandaag de dag nog steeds de leiders van landbeheer.
Inheemse mensen geven tastbaar vorm aan hun omgeving om te voorzien in hun behoefte aan een betrouwbare voedingsbron en om hun lokale ecosystemen te behouden. Het meest aangehaalde voorbeeld in de Verenigde Staten is dat van de Drie zussen, een verscheidenheid aan bonen, pompoen en maïs die door stammen over het hele continent zijn geoogst. Deze landbouw zorgt voor een betere gewasopbrengst en bevordert een gezondere bodem.
We mogen ook niet vergeten dat permacultuur in de eerste plaats een cruciale pijler is van voedselsoevereiniteit, namelijk “het recht van volkeren op gezond en cultureel passend voedsel geproduceerd door ecologisch verantwoorde en duurzame methoden, en hun recht om hun eigen voedsel- en landbouwsystemen te definiëren, "volgens de Amerikaanse Alliantie voor voedselsoevereiniteit.
Het is een groter deel van het toestaan van mensen, vooral inheemse gemeenschappen, om hun invloed in het voedselsysteem terug te winnen en duurzame, lokale voedselproductiepraktijken te implementeren. Als kleine boeren met de gemeenschap zouden kunnen samenwerken om voldoende hoeveelheden voedzaam voedsel te leveren, zouden mondiale landbouwsystemen misschien zelfs in staat zijn af te stappen van industriële modellen. Het zou zelfs kunnen helpen bij voedsel woestijnen.
Manieren om permacultuur in onze gemeenschappen te beoefenen
Permacultuur vraagt ons om onze relatie met de omgeving opnieuw te bekijken. Op het gebied van duurzaamheid wordt veel gesproken over het verminderen of elimineren van onze ecologische voetafdruk. Permacultuur onthult echter dat er een duurzame toekomst bestaat wanneer we onze impact herconfigureren in iets herstellends in plaats van simpelweg te streven naar iets minder destructiefs.
