Przewodnik idealnej melancholii, jak żyć z popularnym sangwinikiem

Jestem Idealną Melancholią. Mój mąż jest popularnym sangwinikiem. Co się stanie, gdy te dwie przeciwstawne osobowości zamieszkają razem? Cóż, to może być jak kot i pies w tej samej klatce. Na szczęście istnieją sposoby na to, by Popularni Sangwinicy i Idealni Melancholie szczęśliwie żyć razem pomimo dzielących ich różnic.

Najpierw pozwól, że przedstawię krótkie podsumowanie naszych cech osobowości na podstawie Profilu Osobowości Florence Littauer w książce „Personality Plus: How to Understand Others by Understanding Yourself”. Podzielony na dwie kategorie - Mocne i Słabe strony - Profil Osobowości pozwoli Ci szybko spojrzeć na nasze temperamenty.

Mój profil osobowości – mocne strony

Mój profil osobowości - Słabe strony

Profil osobowości mojego męża – mocne strony

Profil osobowości mojego męża — słabe strony

Patrząc na nasze profile osobowości, nie musisz być naukowcem od rakiet, aby dowiedzieć się, jak bardzo różnimy się od siebie. Mój dominujący temperament to idealna melancholia, a mojego męża to ludowy sangwinik. („Doskonała” Melancholia, ponieważ ludzie z tym temperamentem są perfekcjonistami o wysokich standardach. "Popularny" sangwinik, ponieważ ludzie z tym temperamentem są zazwyczaj kochani przez ludzi ze względu na ich zabawną, wyluzowaną naturę.) Te osobowości są całkowitymi przeciwieństwami. Ale na razie zajmijmy się naszymi trzema głównymi różnicami i tym, jak sobie z nimi radzę.

Różnica nr 1:

• Popular Sanguine jest ekstrawertykiem, człowiekiem, który nabiera energii, spotykając się z innymi w tłumie.
• Perfect Melancholy to introwertyk, samotnik, który ładuje ducha, spędzając spokojny czas ze sobą.

Och, nie masz pojęcia, ile to było kłopotów na wczesnych etapach naszego związku. Princeton uwielbia wychodzić i spotykać się z wieloma przyjaciółmi, a ja wolę zostać w domu i prowadzić głęboką i konstruktywną rozmowę tylko z nim. Kiedyś czułem się zraniony, ponieważ wydawało się, że woli spędzać czas z innymi niż spędzać czas ze mną, ale od tego czasu nauczyłem się nie brać jego osobowości do siebie. Kiedyś denerwował się, ponieważ myślał, że nie chcę, żeby się dobrze bawił, ale nauczył się akceptować, że nasze idee „zabawy” nie zawsze są takie same.

Z Popularnymi sangwinami chodzi o to, że ich żywe osobowości i naturalna charyzma przyciągają ludzi z nimi, a co za tym idzie nawiązują wiele znajomości i są zapraszani na wiele (a mam na myśli wiele) imprez i spotkań towarzyskich wydarzenia. Więc gdzie mnie to zostawia, Idealna Melancholia?

Mam trzy możliwości: (1) Związać go, żeby nie mógł wyjść, (2) Zmusić się do chodzenia z nim na imprezy, a potem wracać do domu, czując się fizycznie i emocjonalnie wyczerpany (Nawet jeśli naprawdę lubię impreza, przebywanie w tłumie zabija mnie energią.) lub (3) Pozwól mu chodzić na imprezy sam i spędzać miło relaksujący czas sam na sam w domu, czytając mangę, oglądając japońskie programy lub bawiąc się z moimi koty. Częściej wybieram trzecią opcję, ponieważ jest to rozwiązanie WIN/WIN, chociaż raz chodzę z nim na imprezy za chwilę, kiedy się na to nabiorę (aby jego przyjaciele i krewni nie zaczęli myśleć, że jestem tylko wyimaginowaną żoną, o której marzył w górę).

Różnica #2:

• Popular Sanguine poszukuje podekscytowania ciągłą zmianą i spontanicznymi pomysłami.
• Doskonała Melancholia znajduje schronienie w rutynach i planach z premedytacją.

Dla doskonałej melancholii, która czuje bezpieczeństwo dzięki zaplanowanemu, uporządkowanemu i przewidywalnemu życiu, brak planowania i dalekowzroczności Popularnego sangwinika może wytrącić sprawy z równowagi. Aby to zilustrować, lubię wiedzieć z wyprzedzeniem, co zamierzam zrobić, dokąd zmierzam i dlaczego. Daje mi poczucie kierunku i celu. Dlatego często pytam męża: „Co będziemy robić w ten weekend?” Na co najczęściej odpowiedź brzmi: „Jeszcze nie wiem”.

Więc sam inicjuję tworzenie planu. Kiedy nadchodzi weekend, Princeton nagle ogłasza: „Muszę dziś iść do biura i pracować”, całkowicie psując nasze plany! To tylko jeden przykład tego, jak ludowy sangwinik ma tendencję do spontanicznego działania. Plan dla nich nigdy nie jest wyryty w kamieniu – wciąż może się zmienić w ostatniej chwili. Wymówka jest zawsze w stylu „coś wyszło”. Doskonała Melancholia odrzuciłaby to „coś, co wyszło”, kiedy już zobowiązał się do innych planów!

Moje wybory działania: (1) Doprowadź go do formy, aż nauczy się kreślić swoje życie lub (2) Pozwól mu być i rzucić wyzwanie mojej zdolności do bycia elastycznym. Niektórym może się to wydawać dziwne, ale uważam, że druga opcja jest znacznie mniej stresująca. Sugeruję, jak może być bardziej zorganizowany i systematyczny, ale zdecydowałem się nie mieć zatrzymania akcji serca, jeśli nie zastosuje się do moich sugestii.

Różnica #3:

• Popularny Sanguine jest skoczny, głośny i zabawny.
• Perfect Melancholy jest głęboka, cicha i intensywna.

Zgodnie z formą doskonałej melancholii, traktuję życie poważnie. Dużo introspekcji i lubię analizować głębsze sprawy życia. Mój popularny mąż sangwinika jest żywym, żywym typem – przeciwieństwo „poważnego”. Według niego myślenie przyprawia go o ból głowy lub senność.

Chociaż są chwile, kiedy chciałbym, żeby traktował sprawy poważniej, ta różnica nie stanowi większego problemu. Właściwie podoba mi się, że Princeton rozśmiesza mnie swoimi szalonymi wygłupami i rozjaśnia moją intensywność. Ja natomiast wzywam go do myślenia o ważnych rzeczach w życiu. Krótko mówiąc, jest to jeden aspekt, w którym wzajemnie się uzupełniamy. Czy możesz sobie wyobrazić, jak by to było, gdybyśmy oboje traktowali życie zbyt poważnie? Albo jeśli oboje nie traktowaliśmy życia wystarczająco poważnie? Tak czy inaczej, wynik nie byłby zbyt dobry.

Więc myślę, że czasami dobrze jest być innym. :)

Trochę porady

Żadne dwie osoby nie mają dokładnie takich samych cech osobowości; każda osoba ma swoją własną mieszankę popularnego sangwinika, potężnego choleryka, doskonałej melancholii i spokojnego flegmatyka. Podobnie, każda osobowość jest inna z własnym zestawem mocnych i słabych stron i żadna osobowość nie jest lepsza od drugiej.

Tak łatwo jest wpaść w pułapkę postrzegania różnic osobowości między ludźmi jako problemów, ale kiedy naprawdę o tym pomyślisz, bycie innym niekoniecznie jest złe. Więc moja ostatnia rada brzmi: szanujmy nawzajem różnice. W związku pomyśl o tym jako o dwóch smakach lodów w jednym rożku.