Postanowienia samotnej kobiety

Jestem dwudziestoparoletnią kobietą, przeżywającą ruchy miłości, złamanego serca i wszystkiego pomiędzy, jak każda młoda kobieta.

Co społeczeństwo próbuje nam powiedzieć?

Po pierwsze, zacznę od stwierdzenia, że ​​jestem młody. Robiąc małe kroki w tym świecie, dzień po dniu nazywają dorosłością i odnajdując nowe kawałki siebie, gdy idę.

Niemniej jednak, kiedy skończyłem dojrzały, młody wiek 21 lat i znalazłem się w elitarnym gronie niedawno singli dwudziestokilkulatków, moje życie przybrało poważny obrót.

Do tego czasu byłam naiwnym dzieckiem, tonącą we własnym związku i głupio nazywając to miłością. Byłam samolubna i niezależna, zaciekle pewna siebie i swoich możliwości zaspokojenia mojego mężczyzny bez żadnego wysiłku i zaangażowania. Byłem jednym z tych ludzi, którzy wierzyli w wieczorne randki i publiczne trzymanie się za ręce jako sposób okazywania uczuć. Wierzyłam, że związek mnie nie definiuje i że bycie singlem w zasadzie i tak przestanie zmieniać moją egzystencję.

Jednak kiedy mój 3-letni związek zakończył się po prostu nieśmiały przed moim wielkim 2-1, okazało się, że jestem zupełnie inną osobą, nie tyle w sobie, ale zarówno w oczach moich rówieśników, jak i samego społeczeństwa.

Kiedy byłem zajęty rozkoszowaniem się nowo odkrytą wolnością, odkryłem, że ludzie wokół mnie nie do końca podzielają moje poglądy na mój nowy status w życiu.

Zaproszenia na spotkania towarzyskie, imprezy i wycieczki płynęły w moją stronę, zawsze z rozszerzoną ofertą plus jeden, ale kiedy ujawniłem, że w rzeczywistości jestem singlem i byłbym obecny sam Nadal otrzymywałbym smutne oczy i potrząsanie głową, w towarzystwie zawsze cudownego „och, jesteś singlem, nie martw się wciąż mam czas, aby kogoś znaleźć” i „Mam przyjaciela, z którym mógłbym cię umówić” lub mój osobisty ulubiony „poczekaj, nadal jesteś singlem, prawdopodobnie powinieneś dołączyć do Tindera lub coś."

Nawet członkowie mojej rodziny zadręczali mnie subtelnymi pytaniami, pytając, czy nie mam jeszcze nowego chłopaka, czy też myślą, że do tej pory wrócę do randkowania. To było prawie tak, jakby bycie singlem było niesłychane w dzisiejszych czasach i że decydując się pozostać w tym stanie samotności, popełniam jakąś formę grzechu.

Po kilku miesiącach tych ciągłych działań w końcu przyszło mi do głowy, że w oczach wielu twój status bycia „ja” lub „my” naprawdę cię zdefiniował.

Co dziwne, po obniżeniu rangi mojego związku i oficjalnym zadeklarowaniu się jako singiel na moim profilu w mediach społecznościowych, mój kanał informacyjny został zalany sugerowałem artykuły „dlaczego dobrze jest być singlem w wieku 20 lat” i „pozytywy bycia niekochanym”, jakby nawet internet oceniał mnie za moje styl życia. Podobnie jak zapewnienie należy zaoferować, ponieważ najwyraźniej samotność nie była wyborem, którego ludzie świadomie dokonują, ale raczej smutnym losem, do którego są zmuszeni.

Zostałem uznany za imprezową dziewczynę przez wielu moich sprzężonych przyjaciół, ponieważ częściej wychodziłem, mój krąg towarzyski dorastałem i odkryłem, że lubię więcej zajęć, takich jak picie i flirtowanie, po prostu dlatego, że mógł. Ludzie zachowywali się tak, jakby moje zachowanie było tylko przedłużeniem mojego rozstania i że nie wyobrażam sobie, żebym częściej wychodził i tańczył całą noc tylko dlatego, że uważam to za zabawne.

Chociaż myślałem, że samotność to świetny czas, aby dorosnąć do siebie, dowiedzieć się, czego naprawdę chcę od życia i dobrze się bawić, gdy jestem wystarczająco młody, aby to zrobić; społeczeństwo nie mówiło mi tak subtelnie, że jestem „dzika” lub „szmata” po prostu „samotna” i „potrzebuję nowego partnera, gdy jestem jeszcze na tyle młoda, by go znaleźć”.

Przez cały miesiąc zacząłem zadawać sobie pytania, zastanawiając się, czy to, co wszyscy mi mówią, jest rzeczywiście prawdą. Że może powinienem poświęcić więcej wysiłku na szukanie nowego partnera, zamiast cieszyć się wolnością.

Zacząłem się zastanawiać, czy moi przyjaciele mieli rację i czy może grałem, ponieważ byłem smutny i nie znałem sztuki posiadania nikogo, kto mógłby mnie przytulić w nocy.

Podczas gdy wszyscy moi samotni przyjaciele żyli „kawalerskim” stylem życia, nawet nie mając najmniejszej wskazówki, że mogą być nieszczęśliwi lub samotni w swojej solowej postury. Nadal otrzymywałem przemowy motywacyjne, sugerowałem lektury o miłości i porady, jak znaleźć i zatrzymać nowego mężczyznę.

Szybko do przodu 9 miesięcy i pozostaję singlem, wolnym od wątpliwości i dziwnie wzmocnionym.

Chociaż wierzę w wspaniałość znalezienia osoby, z którą chcesz dzielić swoją duszę z, wierzę również w piękno odkrywania własnej duszy bez granic i polegania na innym istnienie.

Odnalazłam w sobie odporność na surowe realia, jakie to społeczeństwo oferuje kobietom latającym w pojedynkę.

Poprzez wszystkie pytania i wątpliwości zbudowałem solidny fundament dla własnego życia bez pomocy drugiej osoby, mam robiłem więcej, żyłem więcej i bawiłem się lepiej w miesiącach bycia singlem niż przez lata bycia kimś innym dziewczyna.

I chociaż wierzę w magię miłości i komfort, jaki ma do zaoferowania związek, znalazłam jeszcze silniejszą wiarę w stanie się sobą. Zwłaszcza zanim pójdziesz naprzód i wpadniesz w pułapkę stania się „my” i trzymania się niestabilnej równowagi, społeczeństwo upiera się, by mówić nam, że potrzebujemy świata.