Czego nauczył mnie udar o byciu transpłciowym

Miałem udar...

Miałem kiedyś udar spowodowany rozwarstwieniem tętnicy. To był duży. To było na mojej lewej półkuli… po stronie, której używasz jako języka. Kiedy obudziłem się w szpitalu, mogłem tylko powiedzieć „Tak” lub „Nie”. Nie mogłem nawet powiedzieć „tak” lub „nie”, chociaż chciałem. Powiedziano mi, że to były pierwsze słowa, których nauczyłem się jako dziecko i dlatego pamiętam tylko te słowa. Podczas mojego powrotu do zdrowia coraz bardziej uświadamiałem sobie, że powrót do zdrowia po udarze jest procesem sekwencyjnym, który zaczyna się od twoich pierwszych wspomnień i przechodzi w górę.

Przynajmniej byłem młody, kiedy doznałem udaru… po trzydziestce… więc mogłem dużo wyzdrowieć. To było także czas, kiedy byłem niezadowolony ze swojej płci. Urodziłam się z kobiecym ciałem i powiedziano mi, że to czyni mnie dziewczyną. Ale nie czułam się jak dziewczyna. Pamiętam, jak myślałem, że byłem chłopcem, gdy miałem 5 lat, ale to było dawno temu i moje wspomnienia z tego wieku są nieliczne. Ale ja też nie czułem się całkowicie chłopcem. Poczułem się jak „obcy kosmiczny”… jakbym nie należał do ludzkości.

Po udarze

Więc po udarze natychmiast skierowali mnie na terapię mowy. Musiałem nauczyć się wszystkich pozostałych słów w języku angielskim. Ale nauczyłem się ich szybko i zacząłem zdawać sobie sprawę, że nie uczyłem się od nowa, tylko „ponownie pamiętałem”, jak się ich nauczyłem w pierwszej kolejności. Na przykład, kiedy nauczyłem się swoich liczb po raz pierwszy, pamiętam, że zawsze potykałem się o liczbę 13. A tutaj miałem 30 lat i robiłem to samo… potknąłem się o 13. Słyszałem, że mówiono, że twój mózg jest jak szafka na akta, a kiedy doznasz udaru, to wszystko pliki zostają zablokowane i musisz dosłownie otwierać je jeden po drugim, aby uzyskać wszystkie stare wspomnienia plecy. To właśnie robiłem: nie tworzyłem nowych wspomnień, ale pamiętałem stare.

To było naprawdę dziwne, kiedy po raz pierwszy prosili mnie o napisanie swojego imienia. Kiedy obudziłem się po udarze, wiedziałem dokładnie, jaka jest rzeczywistość. Znałem datę, co mi się przydarzyło, kim byli mój małżonek i dziecko. Dodałem też nowe imię i fakt, że sześć lat temu wyszłam za mąż i zmieniłam nazwisko. Napisanie mojego nazwiska po ślubie było jak stary kapelusz. Ale kiedy poprosili mnie o napisanie mojego nazwiska, moje panieńskie nazwisko wyszło na jaw. Nie rozumiałem tego. Ale powiedzieli mi, że to dlatego, że to było pierwszy sposób Nauczono mnie pisać swoje imię. Moje stare wspomnienia wyszły na pierwszy plan w moim mózgu.

Inna pani, z którą rozmawiałem, powiedziała to samo o swoim ojcu, który miał udar:

„Kiedy mój tata był po raz pierwszy w szpitalu, wydawało się, że jedzie z roku na rok, nawet ze swoją osobowością, każdego ranka budził się w kolejnej dekadzie lub okresie swojego życia. Nadal ma dość poważne problemy z pamięcią, ale raczej jest zdezorganizowany w swoim mózgu, niż nie pamięta. Jakby mógł na mnie spojrzeć, wiedzieć, że jestem jego 30-letnią córką i powiedzieć, że jest rok 1985, a kiedy mówię: „Tato, ile mam lat w 1985 roku”, on mówi „Och” i śmieje się. Albo będzie wiedział, że jest żonaty ze swoją obecną żoną, ale myśli, że pracuje w swojej pracy, którą miał 30 lat temu (na długo przed tym, zanim ją poznał).”

Dokładnie tak było… znałbym rzeczywistość tu i teraz, ale zachowywałem się jak moje młodsze ja. To było tak, jakbym żył jednocześnie w dwóch liniach czasu. To było sci-fi. Ale wydaje się to potwierdzać to, co odkrywają badacze pamięci: że niektóre wspomnienia, nawet jeśli ich nie pamiętamy, mogą nadal znajdować się w naszych mózgach… to tylko kwestia dostępu do nich.^1,2 I chociaż nie polecałbym udaru, aby uzyskać do nich dostęp, wydaje się, że tak właśnie jest.

To było tak, jakbym żył jednocześnie w dwóch liniach czasu.

Teraz dla części trans

Podczas dochodzenia do siebie zdałem sobie sprawę, że możesz odzyskać wspomnienie z przeszłości, którego teraz nie pamiętasz. Zrobiłem. Wydawało się, że to wspomnienie uczucia lub osobowości, którą kiedyś miałem. Kilka dni po udarze…

i wiedział że byłem chłopcem.

Nie sądziłem, że jestem chłopcem; Wiedziałam. Wiedziałem to tak, jak wiedziałem, że trawa jest zielona, ​​a niebo niebieskie. Jak ktoś, kto nigdy nie kwestionował swojej płci, po prostu to zaakceptowałem.

W czasie, gdy miałem to uczucie, nie mogłem o tym mówić, ponieważ moje słownictwo wciąż było jak dwulatka. Jestem pewien, że pielęgniarka była zdezorientowana, gdy powiedziałam: „Jestem mężczyzną” i nie miałam innych słów do wyjaśnienia. Wiedziałem o swoim ciele i dlatego wiedziałem, że jestem trans mężczyzną, ale to było zbyt skomplikowane, by powiedzieć.

Nawet dzisiaj nie mam słów, by wyrazić jak uwolnienie to uczucie było. Po prostu być, a nie myśleć. Czuć się tak, jakbym czuł się… tak, jak czują się cis ludzie. Do instynktownie wiedzieć jakby nikt ci nie powiedział, że się mylisz.

Co trzeba zrobić, aby zwątpić w coś, o czym wiedziałeś?

Gdybyś wiedział, że coś takiego jak trawa jest zielona, ​​ilu ludzi mówiłoby coś sprzecznego, musiałoby TY wątpić?

W 1951 roku Solomon Asch przeprowadził eksperyment „nacisku rówieśników”, w którym 8 mężczyznom zadano wizualne pytanie, które było tak łatwe, że każdy mógł odpowiedzieć poprawnie.³ Ale bez wiedzy 8^NS człowieku, tych 7 przed nim było w to zamieszanych i dało złą odpowiedź. Średnio 32% z 50 badanych mężczyzn udzieliło błędnej odpowiedzi, naśladując 7 mężczyzn. Ale okazało się, że to coś więcej niż tylko eksperyment z presją rówieśników. Saul McLeod z Po prostuPsychologia pisze,

„Kiedy przeprowadzono z nimi wywiad po eksperymencie, większość z nich powiedziała, że ​​tak naprawdę nie wierzy w swoje zgodne odpowiedzi, ale poszła dalej z grupą z obawy przed byciem wyśmiewanym lub uważanym za „osobliwe”. Kilku z nich stwierdziło, że naprawdę wierzyli, że odpowiedzi grupy były: prawidłowy."

Oznacza to, że kilku dorosłych mężczyzn na 50 zostało w zasadzie oświetlonych gazem, by wątpić w to, co widzieli na własne oczy… tylko przez 7 osób!

O ile łatwiej byłoby przekonać dziecko, które wie, że jest chłopcem, że tak naprawdę jest dziewczynką gdyby wszyscy, których spotkał od urodzenia nazwał go dziewczyną.

Jak się teraz czuję...

W miarę postępu mojego powrotu do zdrowia po udarze uczucie po prostu świadomości, że jestem chłopcem, nie trwało długo. Zostało zastąpione tym, jak czułem się później w życiu.

Teraz zdaję sobie sprawę, że jestem chłopcem… po prostu szczególnym rodzajem chłopca: jestem dokładnie taki, jak każdy chłopak (cis lub trans), który był w jakiś sposób przekonany, że musi być dziewczynką, być odseparowany od chłopców i mieć doświadczenia życiowe z dziewczynami zamiast z chłopcami. Taki chłopak nie wiedziałby wiele o męskiej kulturze i nie wiedziałby, jak się zachować w niektórych przypadkach. A tego rodzaju chłopak miałby wątpliwości i wstyd co do swojej płci, które wbiły mu się w mózg przez lata wychowywania się w niewłaściwej płci.

To, czego nauczyłem się po udarze, to to, że NIE urodziłem się po to, by mieć niejasność co do swojej płci.

Urodziłem się, aby pogodzić się ze swoją płcią.

I będę starał się odzyskać mój spokój.

• (1) Rewolucyjne badania: możemy uzyskać dostęp do naszych dawno utraconych wspomnień
  Czy nasze wspomnienia kiedykolwiek naprawdę zniknęły, czy po prostu chowają się głęboko w naszej pamięci? Rewolucyjne badania w Massachusetts Institute of Technology (MIT) ujawniają, że przy określonym rodzaju stymulacji można ponownie aktywować dawno utracone informacje.
• (2) Zapomniane wspomnienia wciąż są w twoim mózgu
  Dla każdego, kto kiedykolwiek zapomniał o czymś lub kimś, kogo chciałby zapamiętać, trochę pocieszenia: chociaż pamięć jest ukryta przed świadomym umysłem, może nie zniknąć. W badaniu studentów college'u obrazowanie mózgu wykryło wzorce aktywacji
• (3) Eksperyment Asch | Po prostu psychologia
  

Treść ta jest dokładna i prawdziwa zgodnie z najlepszą wiedzą autora i nie ma na celu zastąpienia formalnej i zindywidualizowanej porady wykwalifikowanego profesjonalisty.

Sylwia 13 sierpnia 2018:

Niedawno miałem wylew i nie był dokładnie taki jak twój, ale wiedziałem, kim jestem, a wszystko to po prostu nie wiedziało, jak się tam dostałem lub co było nie tak, mój był włączony prawą półkulę, pomyliłem ich w szpitalu, bo ciągle pytali o moje imię i to znaczy, że Sylwia i wiedzieli, że moje prawo jazdy to Andrew, bardzo frustrujące

Larry Copano (autor) z USA 16 marca 2018 r.:

Dziękuję Alanie. To dobry sposób na określenie tego.

Alan Oakley z Victorii w dniu 15 marca 2018 r.:

To fascynujące. Wszystkie słowa, które spowodowały zamieszanie, co do tego, kim myślałeś, że jesteś, i fakt, że twój rodzic widzi to, co widzieli oczami, zniknęły, a ty wiesz, kim jesteś. Zazdroszczę ci twojej jasności.