Często słyszymy pytanie, w jaki sposób narcyz może leczyć lub jak narcyz może się polepszyć. Prawdziwa odpowiedź brzmi, że narcyz nie może uzdrowić. Narcyści nie mogą być lepsi. Narcyz to postać rozbita. Umysł narcyza - ich bardzo samego siebie - rozpadali się na kawałki pod wpływem jakiegokolwiek stresu i presji, którym byli poddawani, zanim jeszcze ukształtowała się osobowość i zanim mogli zrozumieć, co się dzieje.
A potem to został w ten sposób.
A potem to uformowany w ten sposób.
A potem to wyrosła w ten sposób.
Nie ma sposobu, aby złożyć to z powrotem w całość. To niemożliwe. Zaburzenie osobowości wpływa na każdy aspekt myślenia człowieka. Koloruje każdą rzecz, którą robią, mówią i myślą. Nie da się tego zmienić. To kim i czym są. Jest to wiele fragmentarycznych kawałków chodzących za maską. W ten sposób jest podobny do zaburzenia dysocjacyjnego tożsamości, które nazywaliśmy zaburzeniem osobowości mnogiej.
Nie oznacza to, że złośliwi narcyści nie mają nadziei na poprawę pod pewnymi względami – zwłaszcza w zależności od tego, jakie zaburzenie mają. Niektóre elementy zachowania niektórych narcyzów można zmienić za pomocą terapii i ewentualnie leków. Jeśli potrafią zrozumieć, że mają zaburzenie, przyznaj, że problem tkwi w nich i w ich myśleniu i z całego serca zobowiąż się do leczenia, istnieje możliwość, że niektóre z ich bardziej okropnych zachowań można zmienić - ale znowu, to wszystko, co może się zdarzyć, i to jest daleki plan. Ich sposób myślenia i odczuwania się nie zmieni. Nadal będą narcyzami. Nadal będą strzaskaną osobowością bez prawdziwej tożsamości i prawdziwej zdolności do kochania lub postrzegania ludzi jako prawdziwych i równych pod względem ważności. Nigdy nie mogą być w całości.
Jeśli upuścisz talerz na ziemię i pęknie, talerz się zepsuje. Nawet gdybyś mógł jakoś skleić to z powrotem, będzie brakowało kawałków, kawałków i drzazg. Będą dziury i luki oraz postrzępione krawędzie. Kawałki nie mogą się naprawdę ze sobą połączyć. To nigdy nie może być takie samo. Nigdy nie może być w całości. To po prostu sklejone ze sobą odłamki. Może działać przez pewien czas, podobnie jak narcyz może działać przez pewien czas, ale zawsze istnieje zagrożenie, że może się rozpaść pod presją, ponieważ jest już zepsuta. Przy wystarczającym nacisku, to Wola rozpadać się na kawałki.
Właśnie dlatego nie możesz kochać narcyzów z powrotem do zdrowia psychicznego. Nie ma zdrowia psychicznego, do którego można by wrócić. Możliwość bycia całą osobą została zniszczona, zanim kiedykolwiek spotkałeś tę osobę. Został zniszczony, zanim byli na tyle dorośli, by… mieć prawdziwą tożsamość. Nie możesz ich zmusić, by byli inni. Nie możesz życzyć sobie, czynić ani mieć nadziei na lepsze narcyza. Kiedy kochasz narcyza, nie kochasz osoby, ponieważ tam jest nie ma tam całej osoby. Są po prostu nieskończenie przesuwające się maski i elementy, które wysuwają się na pierwszy plan, a następnie znikają w tle, gdy inny przejmuje kontrolę.
Ta treść jest dokładna i prawdziwa zgodnie z najlepszą wiedzą autora i nie ma na celu zastąpienia formalnej i zindywidualizowanej porady wykwalifikowanego profesjonalisty.
J 18 listopada 2019:
Przeczytałem około połowy twoich artykułów w ten weekend i jestem nimi całkowicie zafascynowany. Dziękuję za kilka bardzo interesujących spostrzeżeń na temat tego, jak działa umysł osób ze spektrum BP, NPD i socjopatii. Mam kilka pytań (próbowałem użyć funkcji „zadaj autorowi pytanie”, ale ciągle mi powtarzało, że to za długo, więc zrezygnowałem):
1. W kilku twoich artykułach (przepraszam, nie śledziłem dokładnie których) terminy socjopata i psychopata były używane jako to samo. Dlaczego? Jak rozumiem, rodzą się psychopaci i powstają socjopaci, i chociaż mogą wyglądać tak samo, w rzeczywistości są zupełnie inni. Czy nie zgodziłbyś się z tym?
2. Kiedy czytam o różnych zaburzeniach osobowości (szczególnie narcyzmie), czuję, że mogę się z nimi wiele odnieść. _dużo tego. Nie sądzę jednak, że koniecznie jestem narcyzem, BP czy histrionem. Mogę być, wiele z nich jest jak dokładny opis mnie, ale wiele w ogóle się nie zgadza. Teraz zdaję sobie sprawę, że to spektrum i że większość ludzi prawdopodobnie ma pewien stopień narcystycznych mechanizmów obronnych i zachowań. Jestem ciekawy, jak naprawdę wiedzieć, co jest „normalne”. Tak jak napisałeś, że narcyz zawsze będzie robił tylko to, co jest w jego najlepszym interesie i nigdy nie zmieni swojego zachowania, chyba że ma to dla niego bezpośrednie konsekwencje. A więc jestem tutaj jak... czy nie wszyscy ludzie tacy są? Czy to nie tylko ludzka natura? Czy nie robimy wszyscy tego, co leży w naszym własnym interesie? Mogę dbać o to, jak moje działania wpływają na innych, naprawdę mogę, do tego stopnia, że będę się źle czuł, jeśli będzie to miało negatywny wpływ na ciebie, a może nawet spróbować trochę się wyregulować, ale jeśli wymagano ode mnie prawdziwej ofiary, musiałaby istnieć jakaś nagroda lub dotkliwa konsekwencja, która miałaby na mnie bezpośredni wpływ w. Co jest tutaj naprawdę normalne? W moim odczuciu większość ludzi działa we własnym interesie, większość ludzi nie jest zbyt empatyczna ani szczególnie troszczy się o innych. Mam na myśli, czy oni naprawdę? A może tendencje narcystyczne są po prostu tak powszechne?
3. Z czystej ciekawości i zdaję sobie sprawę, że będzie to trudne do udzielenia odpowiedzi i że twoja odpowiedź może być czystą spekulacją, ale nadal będzie to _specjalizowana spekulacja_. Twierdzisz, że narcyz nie może kochać i nie może leczyć. Co dzieje się z patologicznie narcystyczną kobietą po porodzie? Na przykład, co by poczuła? Sama nie jestem matką i mimo, że niedawno skończyłam 30 lat i całe życie wmawiano mi, że mój „zegar biologiczny” zacznie działać „kiedy dorosnę” nadal czuję tylko skrajną irytację, gdy widzę dziecko w każdym wieku, więc nie wiedziałbym, co kochać dziecko głęboko może czuć, ale jak rozumiem, podczas porodu ciało jest TAK pełne hormonów, że po prostu nie da się tego porównać z niczym w przeciwnym razie. Musi tak być ewolucyjnie; gdyby matki nie kochały swoich dzieci całkowicie bezwarunkowo, gatunek ludzki najprawdopodobniej wyginąłby dawno temu; dzieci są nieznośnie potrzebujące, denerwujące i zabierają wszystko rodzicom, więc jeśli organizm nie pompuje nowych matek pełnych niezwykle silne hormony, które sprawiają, że kochają swoje dzieci bardziej niż cokolwiek na świecie, którego wielu rodziców prawdopodobnie by nie chciało Zrób to. Jak więc czułby się narcyz, który właśnie urodził? Co ich mózg i ciało robią ze wszystkimi hormonami? Ponadto, w _całkowicie_ teoretycznym scenariuszu, co by się stało, gdyby główny opiekun dorosłego narcyza (który źle traktował tego narcyza jako dziecko i tym samym powodował narcyzm) nagle stał się kochający i wyrozumiały i zaczął ponownie traktować dorosłego narcyza jak dziecko, kochając go bezwarunkowo i ustalając granice i jak _być rodzicem_ dla nich jak dorośli ludzie. Czy nie ma szans, aby zatrzymany rozwój mógł trwać dalej, a osoba, na którą mieli dorosnąć, mogła się uformować? Dlaczego nie? Przepraszam za wiele głupich pytań, jestem po prostu ciekawa.
Dziękuję Ci!
To mnie bolało! 23 czerwca 2019:
Zdiagnozowano u mnie spektrum narcystyczne (a także asd), a ten artykuł jest bardzo obraźliwy. Zdaję sobie sprawę, że w każdej sytuacji najpierw myślę o sobie i nie zdaję sobie sprawy z tego, co myślą lub czują inni, ale to nie znaczy, że mnie to nie obchodzi. Po prostu nie przychodzi mi do głowy myśleć o tym. Czuję się winny za każdym razem, gdy ktoś mi mówi, że zrobiłem coś nieczułego. Nie zamierzam celowo krzywdzić ludzi. Empatia jest trudna do zapamiętania, ale nie niemożliwa. Nie jesteśmy psychopatami. Brzmisz, jakbyś pisał o Dexterze, a nie o narkotykach. Jest duża różnica. Główna różnica polega na tym, że nie mamy złośliwych intencji... jesteśmy po prostu niedojrzali.
Mały Szaman (autor) z Macon, GA w dniu 29 stycznia 2019 r.:
@John: Osobowość i tożsamość to nie to samo. To nie jest metafora. Tożsamość osób patologicznie narcystycznych jest często poważnie uszkodzona przez traumę, podobnie jak w przypadku zaburzenia tożsamości dysocjacyjnej. Po raz kolejny osobowość i tożsamość to nie to samo.
Powodzenia.
Jan 28 stycznia 2019:
Ten artykuł jest niedorzeczny. Jestem narcyzem. Myślę i zachowuję się w sposób, który uznaję za niezdrowy, niewłaściwy, a czasem nieuprzejmy dla innych, starając się utrzymać moją niestabilną samoocenę. Jednak to nie czyni mnie „złamanym”. Osobowość nie jest czymś, co może „rozbić się” na „kawałki”, które są „rozbite”. To bardzo miłe wizualna metafora i wydaje się przekonująca, ale te terminy i wyrażenia nie są wyjaśnione przez odwołanie się do jakichkolwiek faktycznych faktów na temat tego, skąd znamy umysł Pracuje. Możesz zastąpić narcyzm w artykule prawie każdym innym zaburzeniem osobowości lub nastroju, a to: nadal ma sens, ponieważ potężne metafory nie są wspierane przez analizę procesów leżących u ich podstaw narcyzm.
Jeśli czytają to jacyś inni narcyzowie, nie pozwól, by ten artykuł cię przygnębił. Szczerze mówiąc, to nieodpowiedzialne, że jest to tak popularny wynik wyszukiwania wśród narcyzów, którzy chcą się poprawić. Zmierzenie się z zaburzeniem osobowości i praca nad sobą wymaga odwagi. Uzdrowienie i rozwój nie jest niemożliwe i nie pozwól nikomu powiedzieć, że jest inaczej.
Źródło: psycholog
Mały Szaman (autor) z Macon, GA 9 grudnia 2018 r.:
Alice: Możesz zmienić swoje zachowanie, jeśli ci się nie podoba. :)
Alicja w dniu 08.12.2018 r.:
Więc jaki jest sens? Dlaczego tu jestem? Jeśli nie mogę się zmienić, równie dobrze mogę w pełni kupić swój narcyzm, prawda?
Scott 21 listopada 2017:
Cóż, z tych powodów, dlaczego żyję, jeśli nie ma nadziei? Dzięki za danie mi nadziei, kiedy jej nie było
