Jako jeden z najbardziej udanych zespołów pop metalu lat 80., Motley Crue rozwijał się podczas MTV pokolenie jako fotogeniczny glam metal/metal do włosów kwartet, który był wyjątkowy w swoim warczenie i mrocznej krawędzi. Zespół wykazał imponującą konsekwencję i prawdziwą niezależność w muzycznym kierunku przez całą dekadę poprzez szereg solidnych kompozycji (w większości napisanych przez basistkę Nikki Sixx), które zostały wykonane z polotem i nerw. Oto moja lista najlepszych utworów zespołu z lat 80., przedstawionych w porządku chronologicznym.
„Przewód pod napięciem”
Jeden z najbardziej obiecujących kawałków na debiutanckim albumie Motley Crue, Too Fast for Love (wydany powszechnie w 1982 roku), ten utwór daje dokładne wrażenie surowego, energicznego wczesnego stylu tego zespołu z L.A., który pod wieloma względami był tak samo zadłużony do punk rock-pod wpływem i thrash metalzorientowane dźwięki epoki co do glam rock oraz rock areny które wyraźnie zabarwiły jego wizerunek. Ujawnia również, że wokalista Vince Neil od początku był trochę kłopotliwy, ponieważ jego słaby, czasami niepewny wokal nie zbliża się do intensywności muzykowania jego kolegów z zespołu. Neil z pewnością by się stąd poprawił, ale prawdopodobnie zawsze pozostawał najsłabszym ogniwem w tej grupie, której najlepszy moment prawdopodobnie nadszedł na tym szalonym, odpowiednio groźnym występie.
"Krzyczeć na diabła"
Już pracuje w przyciągającym uwagę rock and rollowym świecie fantasy, dzięki mrocznemu wizerunkowi i łagodnemu horrorowi Makijaż Motley Crue wskoczył w wielki czas tej kluczowej niszy hard rocka dzięki tej melodii i jej przebojowemu albumowi z 1983 r. Nazwa. Wszakże w tamtych czasach sama wzmianka o „Diabeł” w tekście lub na okładce albumu skłaniała rodziców do pędzenia do konfesjonału, z krnąbrną młodzieżą w jednej ręce i Biblią w drugiej. Bez wątpienia członkowie Crue znali to cholernie dobrze i wyciskali każdą możliwą kroplę krwi z tego konkretnego kamienia. Jeśli chodzi o samą piosenkę, jest to podstawowy, godny pieśni, hard rock naładowany riffami, który w zasadzie jest całkiem nieszkodliwy. Ale nie chciałbyś próbować powiedzieć tego Tipperowi Gore'owi.
„Wygląda, że zabija”
Klasyczny riff, który napędza tę piosenkę, jest prawdopodobnie centralnym elementem brzmienia Motley Crue w jego najbardziej wydajnej i efektywnej formie. To także ostatni moment, w którym zespół mógł wzbudzić prawdziwe poczucie zagrożenia, zanim prawie całkowicie zwrócił się do obskurnego hollywoodzkiego tematu T&A w większości swoich piosenek i teledysków. Wkrótce znajomy pentagram i złowrogi wizerunek ustąpiły miejsca raczej jednowymiarowej paradzie pożądania w lirycznej ofercie zespołu. Ale ten utwór z pewnością stanowi dobry argument dla Motley Crue jako jednego z pojedynczych metal ciężki akty z początku lat 80-tych. Tak, do tej pory zespół był stricte heavy metalowym zespołem, ponieważ pojęcia pop metalu, a zwłaszcza hair metalu, były wciąż odległe od powszechnego uznania.
"Za młody żeby się zakochać"
Zanim zespół zaatakował niebezpieczne terytorium ballada mocy, Motley Crue nieco zwolniło tempo na tym niedocenianym utworze. Chociaż przez lata większość uwagi poświęcono frontmanowi Neilowi lub perkusiście i faworytowi tabloidów Tommy Lee, jądro twórcze tego kwartetu faktycznie znajdowało się w Sixx, który zawsze był głównym, fundamentalnym tekściarz. W rzeczywistości wszystkie cztery utwory z tej listy jak dotąd były w całości przypisane Sixxowi, a jego prowadząca ręka była integralną częścią kształtowania brzmienia i wczesnego sukcesu zespołu, który założył. Jest to dalekie od błyskotliwości w pisaniu piosenek, ale jest to hard rock, z którym wielu zwolenników miałoby problem z dopasowaniem.
"Nie ma to jak w domu"
Z tym prawdopodobnie zbyt znanym utworem z 1985 roku, Motley Crue pomógł zapoczątkować i utrwalić rosnące szaleństwo pop metalu w Ameryce. Wcześniej twardy, a czasem groźny wizerunek zespołu nie maksymalizował potencjału grupy dla fanek, ale kiedy ta piosenka stopniowo stała się ulubiony przez fanów, drzwi zostały szeroko otwarte dla popowej asymilacji, której zespół nigdy się nie oparł, ale z pewnością nie dążył w oczywisty sposób. Znaczące użycie klawiszy stało się w końcu podstawą ballad tego gatunku, a użycie zapalniczek trzymanych w górze przez fanów w filmie o występie pomogło spopularyzować ten zwyczaj areny rockowy na nowy poziom, całkowicie dla najnowszego pokolenia fanów hard rocka.
"Dzika strona"
Do 1987 roku Motley Crue tak całkowicie przyjęło dekadencki rock and rollowy styl życia, że Sixx i spółka byli praktycznie nie potrafią pisać o niczym innym, jak tylko szelmowsku, o czym świadczy tegoroczne wydawnictwo i jego zaskakująco wiotki tytuł ścieżka. To prawda, że zespół od czasu do czasu próbował komentować ciężkie życie, ale członkom zespołu trudno było widzieć zbyt wyraźnie, będąc nadal uzależnionymi. Niemniej jednak ten utwór zawiera klasyczny riff Micka Marsa, który przenosi skądinąd przeciętny kawałek hard rocka na inną płaszczyznę. Jeśli nic więcej, Crue zawsze utrzymywał wyjątkowe brzmienie, nawet gdy zespół stawał się coraz bardziej popularny w kręgach hairmetalowych. W tym sensie grupa nigdy nie poświęciła swojej oryginalności, aby być częścią Next Big Thing.
„Rozpocznij moje serce”
Wyszedłszy czysty i trzeźwy w łabędzim śpiewie Motley Crue z lat 80., teraz czasami obserwacyjny, znużony substancjami kwartet prawdopodobnie osiągnął szczyt popularności i być może krytycznego szacunku. Nie znaczy to, że ktokolwiek uznał powyższe wydawnictwo z 1989 roku za arcydzieło, ale Motley Crue otrzymało znaczną ilość emisji na pięć swoich singli, kiedy wszystko zostało powiedziane i zrobione w 1990 roku. Najlepsze momenty zespołu z pewnością przyszły przed wydaniem Teatr Bólu, ale ta melodia całkiem dobrze sprawdza się jako hard rockowy hymn odpowiedni na imprezy sportowe i nie tylko okazje pełne adrenaliny, zwłaszcza w świetle poprzedniego powrotu Sixxa z drugiej strony po a przedawkowanie prawie śmiertelne. To także ostatnia dość ostra melodia, jaką zespół wyprodukował.
