Nie, dziękuję, nie chcę grać
Jako dziecko moi rodzice – prawdopodobnie rozpoznając nieśmiałość u najmłodszego z dwójki dzieci – umieścili mnie na lekcjach tańca. Była to dyscyplina, którą kontynuowałem przez liceum, gdzie, jak każdy film dla nastolatków chciałby ci uwierzyć, sportowcy są odkrywani, ich talenty rozwijane, a ich status podwyższany!
Ale zamiast decydować się na spór z przeciwnikami, nadal skłaniałem się ku wspólnemu działaniu tanecznemu, w którym, o ile nie trafiłeś solo, rzadko byłeś sam na scenie. Gdzie kształty, które stworzyłem swoim indywidualnym ciałem, były częścią większej, wspólnej sylwetki.
Dla mnie myśl o byciu jedyną osobą, która może uderzyć, z piłką lub przekazać pałkę, była przerażająca. Pomysł bycia obserwowanym i zależnym zarówno od członków publiczności, jak i kolegów z drużyny, wywoływał niepokój.
Nie dodało mi to energii; to mnie unieruchomiło. Jestem pewien, że te uczucia wynikały ze strachu przed porażką – zarówno przed samotnym dźwiganiem go na ramieniu, jak i znalezieniem ulgi w możliwości podzielenia się rozczarowaniem, jeśli w ogóle.
Jednak wraz z wiekiem mój brak zainteresowania rywalizacją zaczął wydawać się źródłem wstydu. Nawet lata po ukończeniu college'u, na przykład, wyraźnie pamiętam, jak najlepsza przyjaciółka była sfrustrowana mną podczas gry karcianej dwóch na dwóch, ponieważ nie podzieliłem się nią, nazwijmy to, za wygraną.
Nasz kultura produktywności często utożsamia energię bojową z sukcesem, agresywny głód ze szczęściem. Ale motywacje osobiste nie są uniwersalne. Podczas gdy miejsca pracy z „środowisko (środowiska) rzezimieszków”— zdefiniowany przez Merriam-Webster jako „granie niezależne, a nie posiadanie… partnera” — może zapewnić podekscytowanie przez jakiś czas, „nieunikniony stres, który tworzy, prawdopodobnie doprowadzi do niezaangażowania długoterminowy."
Są różnorodne opinie jeśli chodzi o zaszczepienie ducha rywalizacji również u dzieci i nastolatków; może to nauczyć ich zachęcania innych i rozwijania empatii, ale może również, jeśli nie jest wykonywane zdrowo, prowadzić do niepotrzebnego stresu i presji w czynnościach, które już są brane pod uwagę niskie stawki.
Dla tych z nas, którzy nie są w naturalny sposób napędzani pragnieniem bicia, bycia najlepszym lub bycia lepszymi od innych, nadal możemy potwierdzić swoją wartość, pamiętając o dwóch rzeczach.
Możemy rzucić wyzwanie My sami
Jesteśmy nie mniej ambitni po prostu dlatego, że nie potrzebujemy przeciwnika. I choć wygrana może wydawać się znakomita i imponująca, istnieją alternatywne szkoły myślenia, które traktują naszych własnych najlepszych konkurentów.
W sparingach z innymi nasze umiejętności są domyślnie prezentowane w bezpośrednim kontraście i porównaniu z ich. (A kto wie, jakie są zasoby, wsparcie lub motywacje tej osoby?)
Ale jest wolność w usuwaniu się z tych ram; nie tylko tworzymy naszą definicję sukcesu, ale także testujemy i poznajemy nasze ograniczenia. Możemy ustawić zarówno oś czasu, aby osiągnąć cel, jak i nagrodę. Porażka może należeć wyłącznie do nas, ale też i satysfakcja.
Co ważniejsze, możemy wyznaczać cele na wszystko, co chcemy, kiedy tylko chcemy. Mogą być ilościowe lub jakościowe, dla naszego zdrowie osobiste lub relacje. Możemy je zmierzyć za pomocą MĄDRY. czynniki lub P.A.C.T. te — popularne techniki wyznaczania celów — które, jak widziałem, są definiowane jako zarówno „celowe, wykonalne, ciągłe i możliwe do śledzenia" oraz "cierpliwość, działanie, konsekwencja i czas.”
Możemy określić nasze własne wartości, a następnie starać się być najbardziej zdyscyplinowanym, najbardziej kompetentnym lub po prostu najbardziej bezwstydnie radosnym w naszej praktyce. Każda praktyka.
Niedawno uczestniczyłem w Suchy styczeń, osobisty wybór Nie mam planów, aby zmienić się w większy styl życia. Ale robiąc to, przywróciłem kontrolę nad własnymi pragnieniami. Dowiedziałem się o moich pragnieniach i dlaczego i kiedy się pojawiły: Czy byłem znudzony, niespokojny, zestresowany? Kiedy pojawiły się te uczucia, odkryłem, co mogę zrobić, aby je zaspokoić lub uregulować. W tym wyzwaniu nie było partnerów do odpowiedzialności ani przeciwników, ale lekcje były równie cenne.
Nasze istnienie przynosi korzyści
Nie można zaprzeczyć, że bycie konkurencyjnym ma swoje zalety; to może pobudzać kreatywność i inspirować innowacyjność, na przykład. Z drugiej strony jego mieszkańcy mogą również stać się podatni na poczucie autocynizmu i zazdrości.
Chociaż możemy nie być tak szanowani społecznie, ci z nas, którzy identyfikują się jako bardziej pasywni w obliczu konkurencji, nadal mogą pochwalić się własnymi korzyściami. Był uważane mniej zestresowany i kierowany przez ego, a bardziej włączający i przystępny. Jesteśmy otwarci na współpracę, która buduje relacje i na samotne sukcesy, które poprawiają naszą samoocenę.
Nie oznacza to, że jesteśmy obojętni na wygraną; to oświadczyć, że nasze osiągnięcia są nie mniej wartościowe, jeśli nie zostały osiągnięte kosztem kogoś innego.
W liceum czułam się pewnie na zajęciach kreatywnego pisania, gdzie moja wyobraźnia była pobudzana nawet bez wyzwania, oraz jako redaktorka rocznika, gdzie pracowałam rówieśnikami. Jako profesjonalista z zamiłowaniem do fotografii uwielbiam współpracować z kolegami przy naszych kwartalnych sesjach zdjęciowych tak samo, jak noszę własny aparat w weekendy.
Więc nie musisz wybierać mnie do swojej ligi kickballowej dla dorosłych — nie, naprawdę, nie chcę dołączyć — ale jest ich mnóstwo rzeczy, w których chcę być lepszy jutro niż jestem dzisiaj, a ta narzucona sobie presja wystarczy, by mnie zatrzymać zachęcał.
