Jesienią 2021 roku, dwa tygodnie po tym, jak dowiedziałam się, że jestem w ciąży, po raz pierwszy od lat moje ciało zaczęło wymykać się spod kontroli. Byłam mniej niż dziesięć lat przed ciężką walką z zaburzeniem odżywiania – takim, które ujawniło się w wieku kilkunastu lat i we wczesnych latach dwudziestych. Teraz, gdy byłam w ciąży w wieku 31 lat, obserwowałam, jak zderzają się dwie zupełnie różne rzeczywistości: uczucie czystej radości i szok i nagła, nieco destabilizująca świadomość, że moje ciało szybko się zmieniało w sposób, w jaki nie mogłem Rozumiesz.
Jak wiele innych osoby w ciążyPrzedzierałam się przez pierwszy trymestr, doświadczając intensywnych fizycznych objawów, gdy moje ciało napełniło się hormonami niezbędnymi do jednoczesnego wzrostu płodu i nowego narządu – łożyska. Po wyjątkowo trudnym tygodniu szedłem obok lustra i odpychało mnie moje odbicie; Poczułam się oderwana od mojego ciała, które cudownie przechodziło przez kalejdoskop zmian, aby pielęgnować piękne, rozwijające się życie.
Ale nie mogłam jeszcze nawiązać tego połączenia – i wróciła moja własna bezlitosna krytyka mojego wyglądu. Byłem zmęczony, wzdęty i żadne z moich ubrań nie pasowało. Nie miałam uroczego guza ani „świecącego” wyglądu szczęśliwej, doskonale uczesanej ciężarnej bogini, którą reklamowano mi w każdej reklamie medialnej. Ciągłe nudności i gwałtowne wahania nastroju powstrzymywały mnie od aktywności fizycznej, która przypominała mi o kochaniu i docenianiu swojego ciała, nie wspominając już o zastrzyku tak potrzebnych endorfin. Nie czułam się w stanie wskoczyć na rower, posurfować, a nawet pospacerować po lokalnych szlakach.
Czując się chory, zmęczony i samotny, desperacko szukałem kontroli. Wróciły wspomnienia, o których myślałem, że zapomniałem – ograniczenia i napady objadania się, obsesyjne treningi i tajemna wstręt do siebie. Czym było to pragnienie kontrolowania lub manipulowania moim wyglądem zewnętrznym, aby poczuć się lepiej w środku? Czy symbolizowałoby to, że miałam to wszystko razem, kiedy czułam, że się rozpadam?
Chociaż wiedziałam, że jestem u progu nowego, szalonego rozdziału, w którym poznam nie tylko moje dziecko, ale inną wersję siebie, zdałam sobie również sprawę, jak skomplikowane będzie to przejście. Bycie w ciąży i zmiany cielesne nie powinny mnie dziwić, ale utrata tego poczucia siebie, a co więcej, poczucia stabilności była naprawdę, bardzo trudna.
Uświadomiłem sobie, że dziesięć lat temu znalazłem się w tym granicznym miejscu niewiedzy, zmagając się z moimi zaburzeniami odżywiania. Wyczułem, że ta nowa zmiana sejsmiczna, która wywołała falę emocji tsunami, była podobna do tego, jak wtedy się czułem — bezbronny, przestraszony i zdezorientowany. Postanowiłem zwrócić się do Terapia dialektalno-poznawczo-behawioralna (DBT i CBT), umiejętności, których się nauczyłem, aby leczyć moje zaburzenia odżywiania; przeprowadzali mnie już wcześniej i wiedziałem, że mogą mnie przeprowadzić ponownie.
Zacząłem od najprostszego, ale głębokiego działania: radykalnej akceptacji – założeniem jest tolerowanie bólu lub dyskomfortu bez określania go jako dobrego lub złego, ale po prostu uznanie go i zaprzestanie walki. Kręciłem kołami tak długo, marnowałem energię i odmawiałem pogodzenia się z rzeczywistością, że wraz z tą niesamowitą nową podróżą przychodzi trochę bólu w porzuceniu tego, co kiedyś wiedziałem.
Tak, kochałam miejsce, w którym byłam przed ciążą, i tak, część mnie bała się utraty tej wersji mojego życia, którą tak bardzo poznałam i pokochałam.
Ale mogłem też pogodzić się z faktem, że nie musiałem wyglądać ani czuć się jak stara ja lub od razu przemieniać się w promienną nową ja, aby wszystko było w porządku. Mógłbym po prostu być tutaj, w środku tego wszystkiego i być otwarty na pomysł, że mógłbym uczyć się nowego sposoby na bycie odpornym kiedy zmiany nieuchronnie znów wstrząsną moim światem (hm, cześć, rodzicielstwo!). Zawór ciśnieniowy powoli się zwolnił.
Ponieważ wszystko wydawało się przytłaczające (i szczerze mówiąc, po prostu próbowałem przetrwać dzień bez wymiotów), następnym narzędziem, którego użyłem, było robienie jednej rzeczy na raz. Po prostu daj sobie pozwolenie na wykonanie pojedynczego zadania tak długo, jak potrzebujesz. Ok, rozumiem.
Produktywność zdecydowanie wyglądała inaczej, ale małe zwycięstwa były równie słodkie. Zmniejszyłem moją listę „do zrobienia” do tego, co wydawało mi się możliwe do wykonania na ten dzień i cieszyłem się każdym osiągnięciem; Usiadłem na macie do jogi przez 10 minut i nie martwiłem się o „ćwiczenie”. Pozwoliłem w domu jest trochę bałagan i zdezorganizowany, i cudem nikt nie zginął. Wkrótce zacząłem być dumny z tej nowo odkrytej siły.
Być może zyskałem więcej pewności siebie, ale byłem zaskoczony, że to ostatnie przyszło tak łatwo: samoukojenie poprzez relaksację. Uporczywy stres może utrzymywać twój umysł i ciało w stanie wysokiej czujności i strachu, co nie służyło mi dobrze. Chociaż nauczyłem się tego wiele lat temu, jako dorosły, starałem się znaleźć czas na relaks, ponieważ obawiałem się, że jestem leniwy lub nie robię wystarczająco dużo.
W rzeczywistości organizm w pierwszym trymestrze pracuje nad wyhodowaniem dodatkowego narządu, który dostarczy dziecku składników odżywczych, stąd zmęczenie. Mając to na uwadze, objęłam to wszystko i ucinałam sobie drzemki, kupowałam wygodne ubrania, które lepiej pasowały, lubiłam gorące kąpiele, ćwiczyłam regeneracyjną jogę i od czasu do czasu po prostu nie robiłam nic – bez poczucia winy. Po jakimś czasie upajałem się relaksem i zauważyłem, że znów zacząłem czuć się komfortowo we własnej skórze.
Czytałem kiedyś artykuł, w którym wyjaśniłem, jak starania kobiety w ciąży na rzecz zdrowia i dobrego samopoczucia są postrzegane jako prezent dla dziecka, które również otrzyma te korzyści. Wreszcie wszystko kliknęło. Nie miało znaczenia, gdzie byłem w tej nieliniowej podróży. Kochając siebie, kochałam też moje rosnące dziecko.
Kiedy się do tego sprowadza, wszystkie powierzchowne rzeczy, nasz wygląd, nasze ego, nasze poczucie kontroli nad życiem nie tworzą solidnego fundamentu, gdy nasz świat zaczyna się trząść. Niektóre z najbardziej pocieszających rad, jakie otrzymałem, pochodziły od świeżo upieczonej mamy, która powiedziała mi, że kocha swoje maleństwo, ale nie cieszy się z jej ciąży. I to było w porządku. Tak jak nauczyłem się wiele lat temu i wciąż się uczę, walka nie jest czymś, czym trzeba być wstydzi się, ani nie daje się skusić na nierealistycznym celu powierzchownej doskonałości, aby udawać, że nie istnieje.
Nasze zmagania są upokarzającym przypomnieniem, że jesteśmy bardziej odporni, niż sami sobie przypisujemy. Tak było w przypadku mnie prawie 10 lat temu i nadal jest prawdziwe w przypadku mnie, gdy wracam do tych podstawowych zasad miłości własnej i troski dzisiaj.
Kiedy zbliżam się do trzeciego trymestru, wszystko i nic się nie zmieniło. Kiedy ludzie zauważają mój wystający brzuch i pytają, jak się czuję, myślę o tym, skąd pochodzę i co jest przed nami i odpowiadam ze śmiechem: „Każdy dzień to przygoda”.
