Czy naprawdę dobre rzeczy przychodzą do tych, którzy czekają?
Kiedy patrzę wstecz na ostatnie kilkadziesiąt lat mojego życia, pojawiały się różne okresy oczekiwania.
Były miesiące, w których mieszkaliśmy z mężem w piwnicy moich rodziców, pracując w barze i przeliczając pojedyncze dolary bez planu dalszych kroków. Kiedy po raz pierwszy próbowałem sprzedać książkę, miałem długi okres oczekiwania; rękopis trafił do redakcji i przez wiele miesięcy odświeżałem swój e-mail co najmniej 100 razy dziennie.
Ale dopiero rok po szkole średniej, kiedy dowiedziałem się, że zostanę w domu, podczas gdy moi przyjaciele wyprowadzili się na studia, chyba najbardziej trwałe wrażenie wywarło na mnie. Byłam młoda, u progu kobiecości, ale wciąż dziewczyna napędzana przez wielkie marzenia. A rok w oczach nastolatka to nic innego jak rok w oczach dorosłego.
Zostałam przyjęta na uniwersytet w Los Angeles, spełnienie marzeń dziewczyny z górskiego miasteczka. LA oferowało wszystkie frazesy, za którymi tęskniłem w wieku 18 lat: wolność, drapacze chmur, potencjał, by stać się kimś. Recesja z 2008 roku skradła to marzenie, wraz z pracą wielu Amerykanów, w tym mojego ojca. Mały budżet, który istniał na studia, nagle zniknął. Rodzice posadzili mnie i wyjaśnili, że najlepiej postawić na więcej godzin czekania przy stolikach i zapisać się do lokalnego college'u. Może gdybym zdobył wysokie stopnie i zaoszczędził wystarczająco dużo pieniędzy, mógłbym przenieść się do LA w następnym roku.
Mój ojciec zawsze był człowiekiem wielu życiowych haseł, „cierpliwość jest cnotą”, będąc jednym z jego ulubionych. Trzymałem się jego rady w tym sezonie, szukając cierpliwości, gdy uzupełniałem butelki ketchupu i paczki soli w steakhouse, w którym pracowałem. Gdy tygodnie zamieniły się w miesiące, wyrażenie to stało się zarówno balsamem, jak i buforem, sposobem na poruszanie moimi uczuciami, ale także sposobem na ich uspokojenie. Chciałem być cnotliwy, znaleźć cel i wdzięczność w tym niespodziewanym objeździe, nawet jeśli był inny niż to, na co liczyłem lub wyobrażałem sobie.
Ale też czułem żal i rozczarowanie, złość i zazdrość. Przeważnie czułam się winna, że w ogóle miałam negatywne uczucia. Na co właściwie musiałem narzekać?
Uważa się, że wyrażenie „cierpliwość jest cnotą” pochodzi z XIV-wiecznego wiersza, choć jest również popularne we wspólnotach religijnych, ponieważ cierpliwość jest celebrowana i zachęcana w różnych pismach świętych i tekstach. Niedawno badacze również zainteresowali się tą proponowaną cnotą. Kira M. Newman napisał dla Większy dobry magazyn, publikacja Berkley, że „ostatnie badania wykazały… dobre rzeczy naprawdę przychodzą do tych, którzy czekają”, odnotowując poprawę zdrowia psychicznego i korzyści w związku.
Ale jeśli cierpliwość jest tak pozytywną cechą, a nawet „cnotą”, dlaczego tak trudno jest ją kultywować?
I nie mówię tutaj o siedzeniu w korku lub staniu w kolejce do kasy (wszyscy moglibyśmy użyć nieco więcej cierpliwości w ustawieniach publicznych). Zamiast tego zastanawiam się nad bardziej znaczącymi i często bolesnymi porami oczekiwania.
Cierpliwość nie jest łatwa, ale czasami wydaje mi się, że postrzegamy okresy oczekiwania jako okazję do wykazania się – wiem, że to prawda w moim przypadku. To nie tyle pragnienie wydaje się niedopuszczalne; uważam, że w międzyczasie muszę pielęgnować pozytywne nastawienie. I to jest męczące.
Kiedy ścigamy się, by być bardziej cierpliwymi, ścigamy się również, by praktykować cierpliwość. Oznacza to: bez kopania i krzyczenia, bez brzydkiego płaczu w samochodzie, bez rozpaczliwych próśb do nieba o znaki lub wskazówki. Ale ważne jest, abyśmy pamiętali — dla własnego dobra, a także życia z innymi — że cierpliwość nie zawsze wygląda ładnie i nie powinna. Często okresy oczekiwania są bolesne i najtrudniejsze do zniesienia. Kiedy cierpliwość pochodzi z miejsca tęsknoty i bólu serca, przyjęcie obecnych okoliczności może być straszne – a jeszcze bardziej straszne może być bycie
Cierpliwość też nie zawsze się opłaca – io tym zapominamy rozmawiać. Jak wtedy, gdy czekamy na diagnozę lub mamy nadzieję, że ukochana osoba wyzdrowieje z choroby. Lub gdy chcemy mieć dziecko, ale testy ciążowe są nadal negatywne po latach prób. Nie jest łatwo ćwiczyć cierpliwość, gdy desperacko potrzebujemy nowej pracy, aby pomóc opłacić rachunki, ale nie otrzymaliśmy jeszcze żadnych ofert. W przypadku tęsknot i potrzeb, które istnieją poza naszym zasięgiem, cierpliwość nie jest tak łatwo dostępna. Jest to szczególnie prawdziwe, gdy nie zawsze wiemy, kiedy i czy nasze tęsknoty kiedykolwiek się urzeczywistnią.
Cierpliwośća cecha pozytywna; Nie twierdzę inaczej. I pielęgnujemy pewien rodzaj cnoty, gdy znosimy okresy oczekiwania, być może nie jest to jednak moralnie wyższa cnota. Jako ludzie nie zawsze jesteśmy spokojni i opanowani, gdy poruszamy się w nieznanym; to w porządku.
Raczej cnotą, którą znajdujemy, jest odwaga (z łaciny jedna z moich ulubionych definicji). Jesteśmy odważni, gdy idziemy naprzód, pomimo niezaspokojonych tęsknot, pomimo narastających pytań. I ćwiczymy cierpliwość, czując to, co musimy czuć, czy to nadzieja lub gniewu lub strachu. W ten sposób się przedostajemy.
Zabawne jest to, że wylądowałem w Los Angeles, na krótko na dwa lata studiów, a później, ostatnio, na stałe przeprowadzkę. Chciałbym wrócić i powiedzieć osiemnastoletniej dziewczynie, która czeka przy stolikach, swój ulubiony cytat:
